«Μόνον μη εξαπατηθήτε ταις ψευδολογίαις αυτών επαγγελομένων ορθότητα πίστεως»

(Μ. Βασίλειος – Επιστολή 240 – Προς Πρεσβυτέρους Νικοπόλεως)

 ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

Για την επιστολή 240, διαβάζουμε:

«Εγράφη την άνοιξιν του 375. Ο Βασίλειος επληροφορήθη ότι μερικοί από τους κληρικούς της Νικοπόλεως, λόγω του ότι οι ναοί των είχαν καταληφθεί από τον φιλαρειανόν επίσκοπον Φρόντωνα και λόγω του διωγμού, είχαν προσχωρήσει εις αυτόν ή ήσαν έτοιμοι να προσχωρήσουν. Η επιστολή έχει σκοπόν να συγκρατήση τα πράγματα. Η επιστολή εστάλη προφανώς εις τον επίσκοπον Ευφρόνιον». (Μ. Βασιλείου Έργα, Τόμος 3, Ε.Π.Ε.).

Ο Μ. Βασίλειος γράφει, σχετικά: «Μόνον μη εξαπατηθήτε ταις ψευδολογίαις αυτών επαγγελομένων ορθότητα πίστεως. Χριστέμποροι γαρ οι τοιούτοι και ου Χριστιανοί, το αεί αυτοίς κατά τον βίον τούτον λυσιτελούν του κατ’ αλήθειαν ζην προτιμώντες. Ότεενόμισανκτάσθαι την κενήνταύτην αρχήν, προσέθεντο τοις εχθροίς του Χριστού· ότε είδον τους λαούς αγριαίνοντας, σχηματίζονται πάλιν την ορθότητα. Ουκ οίδα επίσκοπον μηδέ αριθμήσαιμι εν ιερεύσι Χριστού τον παρά των βεβήλων επί καταλύσει της πίστεως εις προστασίαν προβεβλημένον».

Μετάφραση: Μόνον να μη εξαπατηθήτε από τας ψευδολογίας των, όταν επαγγέλλωνται την ορθότητα πίστεως. Τέτοιοι άνθρωποι είναι Χριστέμποροι και όχι Χριστιανοί, καθ’ όσον προτιμούν πάντοτε εκείνο που τους ωφελεί εις τον παρόντα βίον από την ζωήν της αληθείας. Όταν ενόμισαν ότι απέκτησαν αυτήν την ματαίαν εξουσίαν, προσετέθησαν εις τους εχθρούς του Χριστού· όταν είδαν να αγριεύουν οι λαοί (ως αντιδρώντες!) πάλιν συμμορφώνονται προς την ορθότητα (της πίστεως). Δεν αναγνωρίζω ως επίσκοπον ούτε θα συγκαταριθμήσω μεταξύ των ιερέων του Χριστού αυτόν που προεβλήθη εις την αρχήν από τα βέβηλα χέρια προς κατάλυσιν της πίστεως» (Τόμος 3 – Ε.Π.Ε. – Προς Πρεσβυτέρους Νικοπόλεως).

Σήμερα, μπορεί να προχωρήσει κανείς σε πολυάριθμες αντιπαραβολές – παραλληλισμούς, χωρίς κίνδυνο αστοχίας.

Τι, άραγε, σημαίνουν τα σύγχρονα εκκλησιαστικά γεγονότα, όπως η «σύνοδος» της Κρήτης και το «Ουκρανικό σχίσμα», που τα αντιλαμβάνεται στην πολυμορφία τους κάθε τόσο η Ορθόδοξη συνείδηση – ευαισθησία;

Δεν αποτελούν μία νέα «ορθότητα» πίστεως;

Αποτελούν θεολογικά – ιστορικά ορόσημα όπως, δυστυχώς, πιστεύουν οι αφελείς πιστοί ή είναι αμοιβαίος αμφίπλευρος διακαθορισμός της «νέας εκκλησιολογίας» του οικουμενισμού;

Αναμφίβολα, ισχύει το δεύτερο!

Είναι και τα δύο γεγονότα επέκταση της «ζωτικής περιοχής» του οικουμενισμού. Είναι, ακόμη, εκδήλωση του «πρωτείου» της Ανατολής, ως δίκαιο θεολογικό προνόμιο!

Συναιρούνται μέσα στον χώρο της πίστεως και κλόνισαν την πανορθόδοξη ειρήνη – ενότητα.

Πάρα πολλοί, ως άβουλα, ετερόφωτα και ετεροκίνητα ενεργούμενα, διαστρέφουν το νόημα του Ουκρανικού σχίσματος -«αυτοκεφαλίας» και ως πρωτοπόροι του τρομακτικού «αθλήματος» της οικουμενιστικής υπακοής, διατείνονται ότι είναι θέμα «διοικητικής» φύσεως!

Είναι μέγιστο λάθος η επικέντρωση στο σχίσμα και να αφήνεται ως «χασομέρημα» ο οικουμενισμός.

Υπάρχει μεταξύ τους μια συνάρτηση, που την ονομάζουμε διαλεκτική, μια δηλ. αμοιβαία συνεργασία τους με επίδραση στο εκκλησιαστικό σώμα.

Αντικατοπτρίζουν το φρόνημα και την σκέψη των οικουμενιστών. Δεν είναι γεγονότα ισοπλατή. Το «Ουκρανικό» είναι υποκείμενο (στενότερο) της υπερκειμένης (ευρύτερης) οικουμενιστικής αιρέσεως. Και τα δύο μαζί οδηγούν στην απώλεια και κατάτμηση του πληρώματος.

Δυστυχώς, οι επίσκοποι, οι κληρικοί και οι μοναχοί, δεν συμπορεύονται εκκλησιολογικά με τον Μ. Βασίλειο. Δεν αισθάνονται το βάρος της επιταγής, που τους επιβάλλει να διατηρήσουν αμόλυντη την παρακαταθήκη της Ορθοδοξίας που τους έχει εμπιστευθεί ο Χριστός.

Πόσα διδάγματα και πόσες ορθόδοξες κατευθύνσεις μπορούμε ν’ αντλήσουμε από την επιστολή του Μ. Βασιλείου; Αναρίθμητα, και δεν είναι τα μόνα!

Ο Ορθόδοξος μελετητής θα μπορούσε να παρατάξει αναρίθμητα άλλα, και γενικότερα και ειδικότερα. Παρ’ όλα αυτά, οι αιρετικοί επίσκοποι μνημονεύονται και οι φωτογραφίες των «κοσμούν» τ’ αρχονταρίκια των Ι. Μονών.

Δυστυχώς, οι σημερινοί ποιμένες και οι πιστοί ουδέποτε (ίσως) έστησαν αντίκρυ στην εποχή μας τους Πατέρες, ως προσπάθεια καθολικότερου διαφωτισμού, παραδειγματισμού, ως τάση επίλυσης (έστω θεωρητικής) της σύγχρονης εκκλησιολογικής προβληματικής.

Στ’ αλήθεια, πολλή μεγάλη είναι η ευθύνη ενώπιον του Χριστού, του οικουμενιστή Πατριάρχη Βαρθολομαίου και των οικουμενιστών επισκόπων, που θρυμματίζουν το συνειδησιακό ορθόδοξο περιεχόμενο των πιστών!

Εάν πετάξουμε σε χαμηλό ύψος, στα όρια του μέσου πιστού, θα δούμε πως ξετυλίγεται το τοπίο από κάτω.

Πως το πυκνό δάσος (Ορθόδοξο πλήρωμα) σιγά – σιγά αραιώνει και τα δένδρα γίνονται χαμηλότερα (ποιμένες, μοναχοί) και δίνουν τη θέση τους σε οικουμενιστικούς θάμνους.

Στο βιβλίο του μακαριστού Ν. Ψαρουδάκη «Από τον Άμβωνα στο Πεζοδρόμιο», διαβάζουμε:

«Αυτή λοιπόν είναι η φυσιολογική εξέλιξη της Εκκλησίας; Τι συνέβη για να καταλήξη από θριαμβευτής Ηγέτης, δερόμενος υπηρέτης εξουσιών και επιδιώξεων, μάλιστα πολλές φορές ολότελα αντιχριστιανικών;» (Πρόλογος).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ