Και ο Θεός δεν θέλει να χαθώ...

ιδού γαρ φόβω παρίσταμαί σοι, εις το πέλαγος του ελέους σου την απόγνωσιν απορρίψας της ψυχής μου...

(ευχή της εκκλησίας μας)

   Με ρωτάνε: Μα πώς μπορώ να συγχωρήσω κάποιον που μου έκανε κακό και εξακολουθεί να μου κάνει κακό; Απαντώ ότι αν η συγχώρεση δεν είναι πια στις μέρες μας η ουσία της πίστης μας και είναι τα ωραία λόγια και οι καλές προθέσεις, είμαστε χαμένοι.

Θα μου πεις: εσύ πάτερ συγχωράς; Απαντώ: Όχι! Πολύ δύσκολα. Δεν έχω ίχνος ταπείνωσης πάνω μου και πληγωνομαι όταν ο άλλος μου κάνει κακό. Μπορεί να μνησικακήσω για πολύ μεγάλο διάστημα και μετά, όχι οτι θα συγχωρέσω, αλλα θα ατονήσει η μνήμη και το κακό δεν θα αποτελεί προτεραιότητα. Μπορεί ακόμα να συμφιλιωθώ ή απλά να αδιαφορήσω για το πρόσωπο που με πίκρανε.Αυτό όμως θα ενεργεί μέσα μου σαν σκοτεινή ουσία και δεν θα θεραπευτώ.

Πιστεύω όμως με όλη μου την δυναμη ότι επειδή καταλαβαίνω πόσο λάθος είμαι και οδηγούμαι στον γκρεμό, θα δει ο Θεός την αθλιότητα και την αδυναμια μου και θ' ακούσει την κραυγή της απογνωσης και της ντροπής μου και θα με ενισχύσει ώστε να μαθω να συγχωρώ. Γιατί χωρίς συγχώρεση ειλικρινή Θεού Πρόσωπο δεν θα δώ... Και ο Θεός δεν θέλει να χαθώ.

Πηγή