Είναι υποχρεωτική ή δυνητική, η εφαρμογή του 15ου Ι. Κανόνα των Α και Β Οικ. Συνόδων;

Τοῦ Βασίλη Δαμουλάκη

    *   «Η Ομολογία της Πίστεως είναι προαιρετική;».

    *   «Γιατί, με οποιοδήποτε τρόπο, δικολαβικά, με τεχνητή άγνοια, με προφάσεις, με αλλαγή κατεύθυνσης της προσοχής, αποφεύγουμε να απαντήσουμε στην Παναίρεση του οικουμενισμού;

*   «Ακόμα και εκείνοι που ερμηνεύουν ως δυνητικό τον Ι. Κ. υποχρεούνται να καταδικάσουν την αίρεση».

    *   Πως θα προσέλθω στο Μυστήριο της Εξομολογήσεως αν δεν υπάρχει Ομολογία Πίστεως και καταδίκη της αίρεσης από τον πνευματικό μου πατέρα;

*   «Η αποτείχιση σε περίοδο Παναίρεσης λαμβάνει αξία κηρύγματος Μετανοίας».

    *   «Τι σημαίνει υγιής αποτείχιση;».

    *   «Η αποτείχιση δεν εξασφαλίζει την Σωτηρία».

    *   «Η “υγιής” αποτείχιση εισάγει τον Χριστιανό στην οδό του Μαρτυρίου».

    *   «Θα αναγκαστούμε να αποχωριστούμε τον πνευματικό μας πατέρα που αγαπούμε, που μας συμπαραστάθηκε, που κλάψαμε στον ώμο του…».

    *   «Αν οι επίσκοποι είναι αιρετικοί και αιρετικόφρονες σύμφωνα με την επιστολή που κοινοποίησε η επίσημη εκκλησία και ο κλήρος με τίτλο «προς τον λαό», ήμαστε και εμείς διότι βρισκόμαστε σε εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους».

    *   «Να μην θέλουν να δουν τα μάτια μας (πρώτα) μαζικές κινήσεις για να ακολουθήσουμε ως κοπάδι».

  [Αποσαφήνιση: Ο οικουμενισμός είναι ήδη καταδικασμένος ως αίρεση, από την Α Οικ. Σύνοδο και τις υπόλοιπες, πριν αυτή της ψευδοσυνόδου του Κολυμπαρίου διότι, είναι καταδικασμένες μία-μία όσες αιρέσεις συντελούν την Παναίρεση του οικουμενισμού. Συνέπεια της Παναίρεσης είναι η επίσημη πλέον ένωση της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον παπισμό και όλες τις αιρετικές ομολογίες.

Επειδή είναι δύσκολο να κατανοηθεί και να χωνευτεί η πραγματικότητα ας αναλογιστούμε το εξής:

Η ορθόδοξη Εκκλησία δέχεται τους  παπικούς πιστούς στην Ορθοδοξία, χωρίς να τελείται το Μυστήριο της Βαπτίσεως. Αυτό σημαίνει ότι α) Δεχόμαστε ότι ο παπισμός έχει Μυστήρια. β) Δεχόμαστε ότι ο παπισμός έχει Ιεροσύνη.

Αν δεν βαφτίζονται οι παπικοί πιστοί, σαφώς δεν κατηχούνται. Αυτό σημαίνει την πλήρη και επίσημη ενσωμάτωση των αιρετικών δογμάτων στην ορθόδοξη συνείδηση, μέσα από τον πληθυσμό και την ηθική, δογματική, κοινωνική, πολιτική σύγχυση της εποχής. Το είδωλο του οικουμενισμού, το είδωλο της αίρεσης αντικατοπτρίζεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία, τον κλήρο και τον λαό από την εκκοσμίκευση που έχει συντελεστεί.]

«…οι λίθοι κεκράξονται» (Λουκ. 19, 40)

Θα μπορούσαμε να εξετάσουμε τον ορισμό «δυνητική» για να εντοπίσουμε τις διαφορές με την προαιρετική και την υποχρεωτική. Θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε αμέτρητα επιχειρήματα για κάθε ερμηνεία. Ποιο όμως είναι θα είναι το όφελος να αντιπαρατεθούμε στους «επιστήμονες» και τους  «κανονιολόγους» Του Θεού»; Είναι δυνατόν να τα βάλει κανείς μαζί τους; Αν μπορούσαν να καταλάβουν δεν θα χρειαζόταν να αποτειχιστούμε από την αίρεση που υπηρετούν.

«Καὶ διὰ τοῦτο πέμψει αὐτοῖς ὁ Θεὸς ἐνέργειαν πλάνης εἰς τὸ πιστεῦσαι αὐτοὺς τῷ ψεύδει, ἵνα κριθῶσι πάντες οἱ μὴ πιστεύσαντες τῇ ἀληθείᾳ, ἀλλ' εὐδοκήσαντες ἐν τῇ ἀδικίᾳ» (Β Θεσ. 11).

Ωστόσο μπορώ να εργαστώ στον Ευαγγελικό Λόγο και να δώσω την προσωπική μου απάντηση, με κριτήριο το Άγιο Ευαγγέλιο και μόνον αυτό.

Ναι, η εφαρμογή του 15^ου Ι.Κ. είναι προαιρετική ή δυνητική. Διότι σημασία έχει σε ποια θέση τοποθετώ την ψυχή μου, τον νου μου και την καρδιά μου. Ο Κύριος δεν κάλεσε τον Ιούδα; Τον εξανάγκασε να μην τον προδώσει; Όχι!

«Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοι» (Μάρκ. η΄ 34).

Η αιτία της πτώσης των πρωτοπλάστων είναι το δώρο του Αυτεξουσίου και η Ελευθερία του ανθρώπου, να έχει δικαίωμα να αρνηθεί τον ίδιο τον Δημιουργό του ή να τον ακολουθήσει απαρνούμενος εαυτόν και ανθρώπους. Το ίδιο ισχύει για ιεράρχες, κληρικούς και λαϊκούς, αιρετικούς, σχισματικούς, πλανεμένους και αλλοθρήσκους. Μέσα στο πνεύμα ολόκληρης της Πατρολογίας και του Ι. Πηδαλίου, εμπεριέχεται αυτή η ελευθερία.

Ελευθερία είναι να έχω την δυνατότητα ή το δικαίωμα να κάνω το κακό, αλλά να επιλέγω το καλό επειδή με ωφελεί, επειδή είναι προς το συμφέρον της  ψυχής μου. Είμαι ελεύθερος να επιλέγω το δίκαιο όταν δεν έχει εξουσία επάνω μου, η αντίθετη από την Αλήθεια ενέργεια. Οφείλουμε να προβληματιστούμε: γιατί με οποιοδήποτε τρόπο, δικολαβικά, με τεχνητή άγνοια, με προφάσεις, με αλλαγή κατεύθυνσης της προσοχής, αποφεύγουμε να απαντήσουμε στην Παναίρεση του οικουμενισμού;

Με οποιαδήποτε κλίση ερμηνεύσουμε τον 15^ο Ι. Κ., καλούμαστε να λάβουμε μίαν απόφαση ως σπουδαία ευκαιρία ομολογίας της Αλήθειας Του Αγίου Τριαδικού Θεού και Του Κυρίου και Θεού ημών Ιησού Χριστού. Διότι η Ομολογία Πίστεως και η Καταδίκη της Αίρεσης είναι Υποχρεωτικά. Δηλαδή, ακόμα και εκείνοι που ερμηνεύουν ως δυνητικό τον Ι. Κ. υποχρεούνται να καταδικάσουν την αίρεση.  Δυστυχώς όμως σύσσωμη η ιεραρχία σε ολόκληρη την Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένων και των λεγόμενων «αντιοικουμενιστών» συμφώνησαν για την παραπλανητική επιστολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος με τίτλο «προς τον λαό». Εν συνεχεία οι κληρικοί έκαναν αποδεκτή αυτή την δόλια επιστολή, την οποία μεταβίβασαν στο ποίμνιο. Ιεραρχία και κλήρος έθεσαν  εαυτούς εκτός Ευαγγελικού Λόγου

«ἔστω δὲ ὁ λόγος ὑμῶν ναὶ ναί, οὒ οὔ· τὸ δὲ περισσὸν τούτων ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐστιν» (Ματθ. ε´ 37).

Τίθεται ένα κρίσιμο ερώτημα: Πως θα προσέλθω στο Μυστήριο της Εξομολογήσεως αν δεν υπάρχει Ομολογία Πίστεως και καταδίκη της αίρεσης από τον πνευματικό μου πατέρα;

Αν η Ομολογία της Πίστεως ήταν προαιρετική, τότε ασφαλώς θα μπορούσαν οι αποτειχισμένοι αδελφοί να έχουν εκκλησιαστική κοινωνία με ιερείς που είτε είναι επίσημα οικουμενιστές είτε δεν καταδικάζουν δημόσια την Παναίρεση του Οικουμενισμού και την μεταπατερική θεολογία (από δειλία, από φόβο, από συμφέρον, από διπλωματία).

Τεκμήριο  ότι η αίρεση έχει παρεισφρήσει στην καρδιά της ορθοδόξου εκκλησίας χρόνια πολλά πριν την ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου προσβάλλοντας τους πνευματικούς πατέρες και την ποιμαντική είναι: η ύπνωση, η αδράνεια, η αβλεψία, η αμέλεια στην οποία έχει περιέλθει ο κλήρος και κατά συνέπεια το ορθόδοξο ποίμνιο, προς την επιθετικότητα της αίρεσης. Κλήρος και λαός παρακολουθούν απλά την επέλαση της αίρεσης να οδηγεί την κοινωνία στην ανομία, την αυτοχειρία, την απελπισία, την ψυχική νέκρωση, στην διάλυση των ηθών, στο σοδομισμό. Παρακολουθούν απλά ναρκωμένοι την παρελαύνουσα Παναίρεση, να ισοπεδώνει το Ορθόδοξο δόγμα που κρατούσε στην ζωή την οικογένεια, την πατρίδα, την κοινωνία ολόκληρη.

«Ὅταν οὖν ἔλθῃ ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος, τί ποιήσει τοῖς γεωργοῖς ἐκείνοις;» (Ματθ. 21,40).

Ως απόδειξη της κατάστασης που περιέγραψα είναι τα εφηβικά αντανακλαστικά και οι μαζικές αντιδράσεις του κλήρου, όταν κινδύνεψαν τα δικαίως προστατευόμενα ανταποδοτικά οικονομικά κεκτημένα, τα οποία υπάρχουν με αντίτιμο μέρους της εκκλησιαστικής περιουσίας, που λαός και κλήρος διαχρονικά ενίσχυε. Δικαίως ο κλήρος αντέδρασε άμεσα και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο λαός του στάθηκε υποστηρίζοντάς τον. Αν επεδείκνυαν την ίδια εγρήγορση στα θέματα της πίστεως σήμερα οι αδελφοί μας δεν θα ήταν αναγκασμένοι να απομακρυνθούν από τα Μυστήρια της Σωτηρίας και οι λίγοι Άξιοι ποιμένες δεν θα αναγκαζόντουσαν να βιώσουν τον διωγμό από τους ίδιους τους αδελφούς τους.

«Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· οὐχὶ ἡ ψυχὴ πλεῖόν ἐστι τῆς τροφῆς καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος; ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν;» (Ματθ. 6-25,26).

Η αντίδραση του κλήρου για τα οικονομικά ζητήματα ήταν υποχρεωτική ή δυνητική; Αν ήταν υποχρεωτική καλώς έπραξαν. Αν ήταν δυνητική πάλι καλώς έπραξαν. Το ίδιο όμως ισχύει και στα θέματα τις πίστεως. Αν αντιδρούμε στα οικονομικά ζητήματα και σιωπούμε στα τις πίστεως τα οποία είναι σωτηριολογικά και σαφέστατα εσχατολογικά στην παρούσα χρονική στιγμή, είμαστε έκπτωτοι των «αυτονόητων» εντολών Του Κυρίου. «Αγία Υπακοή» στις κακοδοξίες και «Αγία Ανυπακοή» στα του κόσμου;

Ο κάθε ερμηνευτής αυτοδικεί κατά εαυτόν. Δικαιώνει ή καταδικάζει αποκλειστικά μόνος την ψυχή του. Τίποτα το υποχρεωτικό σε αυτή την προσωρινή ζωή. Ο αυταρχισμός, η κολακεία, η κτητικότατα είναι πάθη ανθρώπινα. Αυτές οι συμπεριφορές αποκαλύπτουν την ανασφάλεια, την αδυναμία, την υποκρισία. Αυτό σημαίνει ότι νιώθουμε κάτι ως απειλή άρα έχουμε έλλειψη πίστης και ελπίδας άρα έλλειψη αγάπης. Όταν προσπαθούμε να συμπαρασύρουμε τους άλλους στην δική μας θέση με λόγο πλάνης ή με λόγο κυριαρχικό, αποκαλύπτεται η ασθένειά μας. Ο Χριστιανός Ομολογεί δίνοντας Ευαγγελικές απαντήσεις. Δεν επιβάλει, δεν «σιροπιάζει» τον λόγο του και δεν εκβιάζει ούτε ευθέως ούτε δια μέσου της τάχα «αγάπης», διότι σέβεται το αυτεξούσιο και την ελευθερία του αδελφού όσο και την δική του.

Η μορφή ερμηνείας ή η αποδοχή έτοιμης ερμηνείας που θα υιοθετηθεί ως ορθοπραξία, δεν αφορά τους άλλους, αλλά ως ευθύνη βαρύνει ή τιμά, αποκλειστικά τον ίδιο που αποφασίζει. Προαιρετικό θέλει τον 15^ο Ι. Κ. η επίσημη εκκλησία; Ας τον δεχτούμε ως προαιρετικό. Υποχρεωτικό τον θέλει; Ας το δεχτούμε υποχρεωτικό. Μα και στις δύο περιπτώσεις καταδικάζονται όσοι σιωπούν, όσοι δεν εφαρμόζουν την διακοπή μνημόνευσης καταδικάζοντας την αίρεση και όσοι φυσικά είναι εργάτες της με κάθε μορφή δουλειάς, υπό αυτής. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, η άγνοια δεν συγχωρείται και συγκαταλέγεται στους παραποτάμους της υποκρισίας, έχοντας το ίδιο επιτίμιο.

Δεν θα κριθούμε για το παρασκήνιο των άλλων, αλλά για το δικό μας παρασκήνιο, το οποίο «αγνοούμε» ή που σκεπάζουμε υποκριτικά. Διότι το πονηρό του πράγματος στην προαιρετική ερμηνεία του Ι. Κ. είναι ακριβώς η ίδια υποκρισία των Γραμματέων και Φαρισαίων που ελέγχθηκε και καταδικάστηκε από Τον Κύριο.

«Οὐαὶ δὲ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί» (Ματθ. 23,13).

Θέτοντας το μείζων ερώτημα αν η νηστεία είναι υποχρεωτική θα λάβουμε κάποιες απαντήσεις του τύπου, ότι δεν είναι υποχρεωτική, δεν είναι δογματικό στοιχείο της πίστεως και ο μη νηστεύων  δεν βγαίνει εκτός εκκλησίας. Κι όμως η νηστεία είναι υποχρεωτική κι ας μην είναι δογματικό στοιχείο. Είναι η πρώτη εντολή του Θεού προς τους πρωτοπλάστους.

Κάπως έτσι ερμήνευσαν και εκείνοι την εντολή του Θεού, ως «δυνητική» και προαιρετική. Καταπάτησαν την εντολή και πραγματοποιήθηκε η πτώση τους. Όπως καταλαβαίνουμε η Εντολές του Θεού προηγήθηκαν των Ιερών Κανόνων και είναι δεδομένοι. Οι Ι. Κανόνες έχουν την αποστολή, να τηρηθούν οι Εντολές Του Θεού από τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, ώστε να αναγνωριστούν παιδιά Του Θεού και να κληρονομήσουν την Βασιλεία των Ουρανών. Πάντα όμως με δεδομένη την ελευθερία να αρνηθούμε Τον Δημιουργό. Ο Θεός δεν αναγκάζει για τίποτα και κανέναν. Ακόμα και για τα δογματικά.

«Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἀκολούθει μοι, καὶ ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς» (Ματθ. 8,22).

Κάνουμε την ομολογία μας, καταγγέλλουμε την αίρεση, την καταδικάζουμε και την αφαιρούμε από την πνευματική μας ζωή. Από εκεί και πέρα συνεχίζουμε την θεραπεία για την κάθαρση της ψυχής μας, εναποθέτοντας την ζωή μας στον Κύριο. Είναι η καλή «μεταβίβαση ευθύνης» και όχι αυτή που οδήγησε τους πρωτοπλάστους στην πτώση. Μεταβιβάζουμε στον Κύριο την ευθύνη για την Σωτηρία μας, τηρώντας τον Ευαγγελικό Λόγο Του και αποδεχόμενοι κάθε δυσκολία και μαρτύριο. Διότι ο Ευαγγελικός Λόγος είναι μαρτυρικός. Δεν σώζει μόνον η ομολογία. Δεν σώζει από μόνη της η πίστη.

Εφόσον ο 15ος Ι. Κανόνας είναι προαιρετικός σύμφωνα με τους κανονιολόγους και το αντιοικουμενιστικό γραφείο επί των αιρέσεων της Ι. Μ. Πειραιώς, τότε όποιος τον εφαρμόσει από τους λαϊκούς, υποχρεούται να διακόψει την εκκλησιαστική κοινωνία και να λειτουργείται από αποτειχισμένο ιερέα ο οποίος θα είναι και ο εξομολόγος του. Αν ήταν υποχρεωτικός σαφώς η διακοπή εκκλησιαστικής κοινωνίας θα ήταν αυτονόητη χωρίς περαιτέρω συζήτηση. Εξάλλου είναι πασιφανές ότι οι δικολαβικές συζητήσεις γι’ αυτόν τον λόγο γίνονται. Για να εξοστρακιστεί η ευθύνη που βαραίνει την Εν Χριστώ συνείδηση.

«Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι ἀποδεκατοῦτε τὸ ἡδύοσμον καὶ τὸ ἄνηθον καὶ τὸ κύμινον, καὶ ἀφήκατε τὰ βαρύτερα τοῦ νόμου, τὴν κρίσιν καὶ τὸν ἔλεον καὶ τὴν πίστιν· ταῦτα δὲ ἔδει ποιῆσαι κἀκεῖνα μὴ ἀφιέναι. ὁδηγοὶ τυφλοί, οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες» (Ματθ. 23 -23,24).

Αν δεν υπάρχει αποτειχισμένος ιερέας καλύτερα είναι ο χριστιανός να κάθεται σπίτι και να συνεχίσει την Ορθόδοξη ασκητική όπως μας την παρέδωσαν οι Άγιοι Πατέρες. Βεβαιότατα ο Κύριος δεν θα τον αφήσει μόνο του και θα οικονομήσει ότι είναι το εκατονταπλασίως ωφελιμότερο για την ψυχή και την σωτηρία του.

Μετάνοια

Προσευχή

Νηστεία

Μελέτη

Ελεημοσύνη

Συγχώρεση

Ταπείνωση

Για την εξομολόγηση, την Θεία λειτουργία και την Θεία μετάληψη θα φροντίσει ο ίδιος Ο Κύριος. Όσοι έχουν μελετήσει την ιστορία των Χριστιανών γνωρίζουν πολύ καλά τις αμέτρητες περιπτώσεις που μερίμνησε ο ίδιος Ο Κύριος. Είναι δυνατόν Εκείνος που μας έδωσε τα Μυστήρια της Σωτηρίας, να μας τα στερήσει;

«Πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιχθήσεται. τίνα δὲ ἐξ ὑμῶν τὸν πατέρα αἰτήσει ὁ υἱὸς ἄρτον, μὴ λίθον ἐπιδώσει αὐτῷ; ἢ καὶ ἰχθύν, μὴ ἀντὶ ἰχθύος ὄφιν ἐπιδώσει αὐτῷ;» (Λουκ. 11,10).

Για τους κληρικούς ισχύει το ίδιο, με την διαφορά ότι με την διακοπή της μνημόνευσης ο Κληρικός Δεν Φεύγει από τον Ιερό Ναό και συνεχίζει να λειτουργεί, περιμένοντας την δίωξη και τις συνέπειες. Μαζί του θα είναι ο Κύριος και Σωτήρας ημών Αυτοπροσώπως καθώς και οι Χριστιανοί στην καρδιά και την ψυχή.

Η διακοπή μνημόνευσης δεν βγάζει έξω από την Εκκλησία κλήρο και λαό αλλά τους αιρετικούς, τους οποίους Απομονώνει. Αυτό είναι το όλο νόημα της αποτειχίσεως. Μέσα από την Δημόσια καταδίκη της αίρεσης, είτε με την εφαρμογή του 15ου Ι. Κ. είτε χωρίς, να ελέγχονται όλοι. Να ελέγχονται ακόμα και εκείνοι που καταδικάζουν την αίρεση, χωρίς να διακόπτουν την μνημόνευση ερμηνεύοντας δυνητικό τον 15^ο Ι. Κ. και υποχρεωτική την σιωπή.

«Παρ’ ἡμῖν…ὁ ὑπερασπιστής τῆς θρησκείας ἐστίν αὐτό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτός ὁ λαός… τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας… ὁ λαός αὐτός φύλαξ καί φρουρός Ὀρθοδοξίας» (Γράμμα των Ορθοδόξων πατριαρχείων του 1848, ως απάντηση στην εγκύκλιο του πάπα Πίου του 9ου).

Στην εποχή μας όπου σύσσωμοι οι επίσκοποι απέστειλαν επιστολή πλάνης προς το χριστεπώνυμο πλήρωμα της εκκλησίας, και ο κλήρος δεν διαμαρτυρήθηκε, με αποτέλεσμα την αποδοχή της αίρεσης, η απομόνωση των αιρετικών πραγματοποιείται στα μάτια της Κεφαλής της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Δηλαδή έχουμε επίσημη περίοδο θερισμού Του Καλού Ποιμήν.

«…καὶ προσεκύνησαν τῷ δράκοντι τῷ δεδωκότι τὴν ἐξουσίαν τῷ θηρίῳ, καὶ προσεκύνησαν τῷ θηρίῳ λέγοντες· τίς ὅμοιος τῷ θηρίῳ; τίς δύναται πολεμῆσαι μετ᾿ αὐτοῦ; καὶ ἐδόθη αὐτῷ στόμα λαλοῦν μεγάλα καὶ βλασφημίαν» (Αποκ. 13,4).

Θα πρέπει όμως να γνωρίζουμε ότι η αποτείχιση σε περίοδο Παναίρεσης λαμβάνει αξία κηρύγματος Μετανοίας. Διότι η αίρεση έχει μολύνει την πίστη και κατά συνέπεια την ζωή των χριστιανών.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της αίρεσης των παπικών έχουμε πάπα που δεν βλασφημά αποκλειστικά εκ θέσεως, αλλά με το ίδιο του το στόμα. Ενδεικτικά: ο χριστός είναι κοινός άνθρωπος, ο χριστός έχει βρώμικα χέρια, ο χριστός αμάρτησε και έπρεπε να ζητήσει συγνώμη από τους «γονείς»(!) του, υμνεί σε παπικό ναό τον Λούσιφερ και αποκαλεί τον Κύριο «υιό του Λούσιφερ», κ.α.

«Καὶ ἐδόθη αὐτῷ ἐξουσία πόλεμον ποιῆσαι μῆνας τεσσαράκοντα δύο. καὶ ἤνοιξε τὸ στόμα αὐτοῦ εἰς βλασφημίαν πρὸς τὸν Θεόν, βλασφημῆσαι τὸ ὄνομα αὐτοῦ καὶ τὴν σκηνὴν αὐτοῦ, τοὺς ἐν τῷ οὐρανῷ σκηνοῦντας. καὶ ἐδόθη αὐτῷ πόλεμον ποιῆσαι μετὰ τῶν ἁγίων καὶ νικῆσαι αὐτούς, καὶ ἐδόθη αὐτῷ ἐξουσία ἐπὶ πᾶσαν φυλὴν καὶ λαὸν καὶ γλῶσσαν καὶ ἔθνος.      καὶ προσκυνήσουσιν αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς, ὧν οὐ γέγραπται τὸ ὄνομα ἐν τῷ βιβλίῳ τῆς ζωῆς τοῦ ἀρνίου τοῦ ἐσφαγμένου ἀπὸ καταβολῆς κόσμου» ( Αποκ. 13,5-8).

Για πρώτη φορά στην ιστορία μετά την καταδίκη του παπισμού, έχουμε επίσημη ένωση Ορθοδοξίας και παπισμού πλέον των τριών ετών. Αν αναλογιστούμε τους ιστορικούς τύπους θα βγάλουμε συμπεράσματα τέτοια που η γλώσσα μας θα λέγει μονάχα μία λέξη: Μετάνοια.

«Εἴ τις ἔχει οὖς, ἀκουσάτω» (Αποκ. 13,9).

Η (ψευδο)ένωση της Ορθοδοξίας με τον παπισμό έχει συντελεστεί. Όποιος δεν το βλέπει ας προβληματιστεί, πριν πει «εγώ δεν βλέπω τίποτα».  Ξεκίνησαν ύπουλα να κάνουν "οικονομία" και εκ-πτώσεις στην ορθόδοξη ποιμαντική και το ορθόδοξο δόγμα, εκμεταλλευόμενοι τα σχέδια της ήδη συντελεσμένης παγκοσμιοποίησης. Συνέχισαν με όλο και συχνότερες δημόσιες επαφές. Κατόπιν με προσευχές και συλλείτουργα. Ακολούθησε η ψευδοσύνοδος που επισημοποίησε την ψευδοένωση. Στην αρχή έπρεπε να μολυνθεί η ορθοδοξία από το αιρετικό δόγμα και στην συνέχεια να κατοχυρωθεί η μόλυνση με την Συνήθεια. Τώρα τα πράγματα θα τρέξουν για να εξοντώσουν τις αντιδράσεις των Ζωντανών Ορθοδόξων Χριστιανών. Ένα πράγμα μένει να κάνουν. Προσοχή! Πρέπει να αποκατασταθεί ο πάπας στην συνείδηση των Ορθοδόξων, για να τον αποδεχτούν.

«Καὶ ποιεῖ σημεῖα μεγάλα, καὶ πῦρ ἵνα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνῃ εἰς τὴν γῆν ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων. καὶ πλανᾷ τοὺς κατοικοῦντας ἐπὶ τῆς γῆς διὰ τὰ σημεῖα ἃ ἐδόθη αὐτῷ ποιῆσαι ἐνώπιον τοῦ θηρίου, λέγων τοῖς κατοικοῦσιν ἐπὶ τῆς γῆς ποιῆσαι εἰκόνα τῷ θηρίῳ, ὃς εἶχε τὴν πληγὴν τῆς μαχαίρας καὶ ἔζησε» (Αποκ. 13,13).

Στην οικονομία έχουμε το φαινόμενο ότι όσο αυξάνεται η ζήτηση για ένα προϊόν, να αυξάνεται ανάλογα η παραγωγή αυτού του προϊόντος, ώστε  να καλυφτεί η ανάγκη των καταναλωτών. Όσο αυξάνεται η παραγωγή πάνω από τις ανάγκες η τιμή πέφτει. Αν η παραγωγή μειωθεί τότε η τιμή ανεβαίνει. Το ίδιο ισχύει και με την αποτείχηση. Όσο αυξάνεται ο αριθμός των Ορθοδόξων που εφαρμόζουν τον 15^ο Ι. Κ. με «υγεία» τόσο θα αυξάνονται οι Πραγματικοί και φωτισμένοι εργάτες του Κυρίου, που θα τους εξομολογούν και θα τους κοινωνούν. Όσο όμως οι Άξιοι εργάτες είναι λίγοι σε σχέση με τους πιστούς που αυξάνονται, τόσο περισσότερο ανεβαίνει η αξία του πνευματικού αγώνα των Χριστιανών και σαφέστατα τόσο περισσότερο ανεβαίνει η Αξία των λίγων Άξιων εργατών Του Κυρίου. Όσο οι Χριστιανοί και οι άξιοι ποιμένες γίνονται ακριβοί με τις θυσίες, τις θλίψεις και το μαρτύριο, τόσο περισσότερο ο Κύριος θα τους σκεπάζει. Και Ουαί σε όποιον τολμήσει να δυσκολέψει και να πειράξει ένα παιδί Του Θεού.

Τι σημαίνει όμως υγιής αποτείχιση;

Διακοπή εκκλησιαστικής κοινωνίας

Παραμονή στο νέο ημερολόγιο[i]

Στο Άγιο Ποτήριο δεν μνημονεύονται όσοι δεν επέλεξαν να εφαρμόσουν τον 15^ο Ι. Κανόνα

Ομολογία Πίστης και καταδίκη της αίρεσης με επιστολή (απλή και σύντομη) στον πνευματικό πατέρα, στον επίσκοπο και ανακοίνωση της Ομολογίας στα οικεία πρόσωπα και τους αδελφούς.

Η «διαφημισμένη» αποτείχιση μέχρι σήμερα πάσχει. Πάσχει διότι μετέφεραν αποτειχισμένοι κληρικοί και λαϊκοί τον «παλαιό» Χριστιανό μέσα στον «χώρο» της Ομολογίας. (Δεν ερευνώ τις πιθανές στρατηγικές εκ του πονηρού, δεν θα ασχοληθούμε με παρασκήνιο.) Με τον ίδιο τρόπο που μεταφέρουμε τον παλαιό άνθρωπο στον χώρο της θρησκείας και της εκκλησίας, λειτουργήσαμε και με την αποτείχιση. Ο οικουμενισμός και η επίσημη ένωση με τους παπικούς πραγματοποιήθηκε επειδή γίναμε πρώτα προτεστάντες. (Όμως πάντα θα υπάρχουν οι λίγοι που καταλαβαίνουν και ανοίγουν τον δρόμο για εμάς. Μακάριοι είναι ως περιφρονημένοι και δίκαιοι). Στις «διαφημισμένες» αποτειχίσεις μεταφέρθηκε ο προτεστάντης χριστιανός μέσα στον πνεύμονα της Ορθοδοξίας που είναι οι Ιεροί Κανόνες και στην κατακόμβη των Ιερών Κανόνων που είναι ο 15^ος Ι. Κανόνας.

Το νόημα της Ιεράς αποτειχίσεως είναι να αποβληθούν από την ορθόδοξη εκκλησία οι αιρετικοί ως πρόσωπα, αλλά και τα αιρετικά στοιχεία που αλλοίωσαν το φρόνημα και την εν Χριστώ Ζωή, των Χριστιανών. Επειδή οφείλουμε να συνυπολογίσουμε το κοινωνικό περιβάλλον που λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα της Παναίρεσης, γίνεται αντιληπτό ότι ο οικουμενισμός χρησιμοποιεί την κατάσταση ανομίας του σημερινού χριστιανού και έρχεται η παναίρεση με την αντίχριστη νομοθέτηση της παγκόσμιας κυβέρνησης να επισημοποιήσουν την Αποστασία.  θα δώσουμε λόγο για όσα χαρίσματα μας παραχώρησε ο Κύριος και δεν τα αξιοποιούμε. Τόσο προς όφελος της σωτηρίας της ψυχής μας όσο και προς το όφελος των ανθρώπων και των αδελφών Χριστιανών. Ας μην επιτρέψουμε να ακούσουμε από τον Κύριο:

«Πονηρὲ δοῦλε καὶ ὀκνηρέ, ᾔδεις ὅτι θερίζω ὅπου οὐκ ἔσπειρα καὶ συνάγω ὅθεν οὐ διεσκόρπισα» (Ματθ. 25,26).

Η αποτείχιση είναι απευθείας διαλεκτική με Τον Άγιο Παράκλητο. Απαιτείται πνευματικά θεμελιωμένη πίστη διότι παραδίνεσαι στο Θέλημα και την Πρόνοια του Κυρίου. Στα λόγια όλοι πιστεύουμε. Εμπιστευόμαστε όμως Εκείνον που πιστεύουμε; Εμπιστευόμαστε Τον Δημιουργό μας Κύριο Ιησού Χριστό με κλειστά τα μάτια; Διότι χωρίς εμπιστοσύνη δεν υπάρχει θυσία. Και χωρίς θυσία δεν υπάρχει Δίκαιο. Δίκαιο, Θυσία και Εμπιστοσύνη συντελούν την Αγάπη και η Αγάπη είναι το μόνο κλειδί για την Θεολογία.

Για όλους αυτούς τους λόγους υπάρχουν πνευματικές προϋποθέσεις που κρίνουν αν η αποτείχιση είναι υγιής, αν είναι προς Δόξαν Θεού, αν είναι μαρτυρική όπως το Ευαγγέλιο. Κάνουμε την ομολογία μας μέχρι τέλους, αλλά δεν την χρησιμοποιούμε για να κουκουλώσουμε την αμαρτωλότητα μας. Άλλο η ομολογία, άλλο η κάθαρση και ο φωτισμός. Διότι αν αρχίσουμε και «κράζουμε» με το ένστικτο του παλαιού ανθρώπου, χωρίς νου και καθαρή καρδία, τότε είναι σαν  να λέμε «Εγώ είμαι καλός Χριστιανός» και πέφτουμε σε πλάνη και εωσφορική υπερηφάνεια, δημιουργώντας στην καλύτερη περίπτωση «σχίσμα».

Σκοπός είναι η κάθαρση της Ορθοδόξου Εκκλησίας από τα αιρετικά πρόσωπα, από την αιρετική διδασκαλία και το αιρετικό φρόνιμα. Σκοπός όλων είναι η Σωτηρία των ανθρώπων και των αδελφών. Σκοπός είναι η Βασιλεία Του Κυρίου και η προϋπόθεση για αυτή είναι η μέθεξη μας, με τον Ευαγγελικό Λόγο του Κυρίου, ο οποίος είναι Θυσιαστικός και μαρτυρικός.

Το πρώτο βήμα είναι η Ομολογία Πίστεως και η καταδίκη της αίρεσης. Το δεύτερο βήμα η αποτείχιση. Το τρίτο είναι η Σωτηρία ή η καταδίκη μας από τον Δίκαιο Κριτή, Δημιουργό μας Κύριο Ιησού Χριστό. Δηλαδή η αποτείχιση δεν εξασφαλίζει την Σωτηρία. Η σωτηρία εξασφαλίζεται με τον θάνατο του παλαιού ανθρώπου και του κοσμικού φρονήματος για να συντελεστεί η Ανάστασή μας εν Αγίω Πνεύματι.

Προσοχή αδελφοί. Η γυναίκα του Λωτ έγινε στήλη άλατος, ενώ ο ίδιος ο Θεός την πήρε από το χέρι για να σωθεί. Ας προσέξουμε πολύ μήπως είμαστε ήδη στήλες άλατος επειδή η καρδιά μας ανήκει στον κόσμο, στα μάταια σχέδια, στις υποθέσεις μας, στους ανθρώπους. Ας εξετάσουμε με αυστηρότητα τον εαυτό μας μήπως η μόλυνση της αίρεσης μας έχει αλλοιώσει την πίστη, την καρδιά, τον νου και την ψυχή.

Εάν λοιπόν θέλουμε πραγματικά να αναγνωριστούμε παιδιά Του Θεού, ότι δεν θα περάσουμε καθόλου από την κρίση, αλλά κατευθείαν θα μας αναγνωριστεί η υιοθεσία και η Βασιλεία του Θεού, ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε την Κρίση.
Ας αρχίσουμε να καθρεπτιζόμεθα μέσα στον νόμο του Θεού
Και τότε έχουμε πολλές ελπίδες Να Σωθούμε.
(Π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, Αποκάλυψη, ομιλία 84, www.arnion.gr)

Η ομολογία Πίστεως και η καταδίκη της αίρεσης λειτουργεί καθαρτικά στον Χριστιανό από τις αιρετικές διδασκαλίες, το αιρετικό περιβάλλον και φρόνιμα, προετοιμάζοντάς τον για το δεύτερο βήμα. Δεν πρόκειται για ολοκληρωμένη κάθαρση διότι αυτή διαρκεί ως τέλους της προσωρινής ζωής. Μα δεν είναι και εύκολο να αποβληθούν τα αιρετικά στοιχεία από την μία στιγμή στην άλλη. Στο δεύτερο βήμα και μετά από τις δοκιμασίες της συνειδητής αποτειχίσεως ή θα φωτιστεί σε βαθμό που ο Κύριος γνωρίζει ή θα επιστρέψει στην φυσιολογική πρότερη ζωή του ακόμα κι αν ο ίδιος νομίζει ότι εκείνη ήταν αγιοπνευματική και καθ’ όλα Ορθόδοξη. Η «υγιής» αποτείχιση εισάγει τον Χριστιανό στην οδό του Μαρτυρίου είτε αιματηρού είτε αναίμακτου, των θλίψεων και των δυσκολιών. Είμαστε έτοιμοι για μαρτύριο προς δόξαν της Αληθείας;

Είμαστε Χριστιανοί όχι για τον παράδεισο, αλλά επειδή Αγαπούμε την Αλήθειά και είμαστε Σώμα της Αλήθειας, κι αυτός τελικά είναι ο παράδεισος. Στον Εν Χριστώ νου δεν υπάρχει ούτε καν η υποψία υστεροβουλίας. Και είναι αυτή η Αλήθεια που ελέγχει και όχι ο ίδιος ο Χριστιανός.

Θα αναγκαστούμε να αποχωριστούμε τον πνευματικό μας πατέρα που αγαπούμε, που μας συμπαραστάθηκε, που κλάψαμε στον ώμο του, που μεσολάβησε στον Κύριο να μας συγχωρήσει, που μας στήριξε σε δυσκολίες της επιβίωσης, που μας ενίσχυσε σε οικογενειακά προβλήματα. Θα έρθουμε σε διαφωνία με οικεία μας πρόσωπα και αδελφούς. Θα έρθουμε σε διαφωνία με την οικογένειά μας. Θα πρέπει οι μεγάλες μας γιορτές να γίνονται χωρίς εκκλησιαστική κοινωνία και θα αλλάξουν και αυτές. Θα υποστούμε χαρακτηρισμούς σκληρούς και κριτική άδικη. Θα διακοπεί η λειτουργική μας ζωή στην ενορία. Θα στερηθούμε το Μυστήριο της Εξομολόγησης, Την Θεία Λειτουργία, Την Θεία Μετάληψη, μέχρι να βρούμε υγιώς αποτειχισμένο Πνευματικό. Η επίσημη εκκλησία, οι επίσκοποι και οι παραδομένοι στην αίρεση κληρικοί, θα βγάζουν λόγους τέτοιους που θα εκβιάζουν τα συναισθήματα μας, που θα μας παρουσιάζουν ως πλανεμένους, φανατικούς και θα μας αποκαλούν σχισματικούς. Οι ιερείς εκτός των υπολοίπων θα χάσουν το καλώς δεδομένο εισόδημα της επιβίωσης, θα δυσφημιστούν πρόστυχα, θα εκδιωχθούν από την ενορία, θα εγκαταλείψουν τις σπουδές  και τις πιθανές αναβαθμίσεις στην ιεραρχία. Ας αναλογιστούν όμως τι λέει ο Κύριος και όχι η «μαγεμένη λογική του κόσμου».

Όλα τα παραπάνω στοιχεία είναι εκείνα που καθιστούν στην κρίση μας, την εφαρμογή της Ιεράς Αποτειχίσεως ως προαιρετική, διότι αποφεύγουμε ή αρνούμαστε να τα βιώσουμε, διότι θα αλλάξει η ζωή μας και θα ταραχθούν οι συνήθειες μας, που θρέφουν είτε την οκνηρία, είτε την ματαιοδοξία.

«Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν. ἦλθον γὰρ διχάσαι ἄνθρωπον κατὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατὰ τῆς πενθερᾶς αὐτῆς· καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ» (Ματθ. 10,34).

Πρέπει όμως να σταθούμε λίγο περισσότερο στο σκληρό θέμα του αποχωρισμού από τον πνευματικό πατέρα. Οφείλουμε να διερωτηθούμε αλλά να ρωτήσουμε και τον ίδιο τον πατέρα μας ευθέως: Αν πέσει ο πνευματικός μου θα επιτρέψω να πέσω και ο ίδιος; Παραθέτω μία σημαντική ομιλία του Π. Αθανασίου Μυτιληναίου μέρος της οποίας αναπτύσσει το συγκεκριμένο πρόβλημα.

Θέσις Κατηχητοῦ καί Κατηχουμένου στή σωτηρία http://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/agioy_kyrilloy/agioy_kyrilloy_104.mp3

Είναι αμέτρητοι οι Άγιοι Μάρτυρες και Ομολογητές, αλλά είναι αμέτρητοι και όσοι δείλιασαν ενώπιον του Μαρτυρίου και πρόδωσαν Τον Χριστό. Και δεν θα μάθουμε ποτέ αν είμαστε έτοιμοι, αν δεν το αντιμετωπίσουμε ως πραγματικότητα. Εδώ θα αποκαλυφτεί και η προαίρεσή μας, βάση της οποίας εξαρτάται η Σωτηρία μας.

Επειδή υπάρχουν συνέπειες οι οποίες δεν γνωρίζουμε πρέπει να προετοιμαστούμε και να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί σε ποιόν θα εμπιστευτούμε την πνευματική μας πορεία. Με ποιόν  αποτειχισμένο Ιερέα θα συμπορευτούμε, στον δύσκολο και επίπονο αγώνα κατά της αίρεσης, μέσα στον οποίο θα εργαζόμαστε για την κάθαρση μας. Δηλαδή ο πνευματικός αγώνας και η εν Χριστώ ζωή γίνεται δυσκολότερη. Μέχρι σήμερα είχαμε τον παλαιό άνθρωπο και την αμαρτία, το περιβάλλον και τις συνθήκες επιβίωσης στην κοινωνία (οικογενειακά, βιοποριστικά και πνευματικά), τον αόρατο πόλεμο. Μετά την αποτείχιση θα προστεθεί και η θλίψη της διακοπής εκκλησιαστικής κοινωνίας με τους αδελφούς μας και τις θλίψεις που συνεπάγονται, μέχρι την αποκατάσταση της Ορθόδοξης πίστης.

Ο Π. Αθανασίος Μυτιληναίος μας διδάσκει τι σημαίνει πνευματική ζωή, διότι είτε δεν την διδαχτήκαμε, είτε δεν κατανοήσαμε στην πραγματικότητα τι είναι αυτή, με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουμε που πάμε, τι ζητούμε, και τι θα αντιμετωπίσουμε.

Η αρχή της Πνευματικής Ζωής. Ολόκληρη η ομιλία είναι σπουδαία & σπάνια Από το 38:00

http://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/apokalych/apokalych_048.mp3

Κίνητρα πνευματικῆς ζωῆς (Β΄ Ματθαίου)

http://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/omiliai_kyriakvn/omiliai_kyriakvn_234.mp3

Ἡ ἀληθής πνευματική ζωή τοῦ πιστοῦ εἶναι μυστική (Β΄ Λουκᾶ)

http://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/omiliai_kyriakvn/omiliai_kyriakvn_075.mp3

Συνέπεια εἰς τήν πνευματικήν ζωήν (ΙΑ΄ Λουκᾶ)

http://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/omiliai_kyriakvn/omiliai_kyriakvn_213.mp3

Είναι πολύ σημαντικό να σχηματιστεί με στερεότητα μέσα μας η θεώρηση των πραγμάτων που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Είναι πολλοί που αποτειχίστηκαν και αναίρεσαν την ομολογία τους ακριβώς επειδή βιάστηκαν, επειδή δεν προετοιμάστηκαν πνευματικά, επειδή το έκαναν από αντίδραση (δηλ. χωρίς συμμετοχή της εν Χριστώ συνείδησης, από κακό θυμό, από οργή, από μετάθεση προσωπικών προβλημάτων στον δογματικό πόλεμο της ψευδοένωσης), κ.α. Χρειάζεται προσευχή, νηστεία και μελέτη του Αγίου Ευαγγελίου καθώς και των Αγίων Πατέρων.

«Καὶ τότε σκανδαλισθήσονται πολλοὶ καὶ ἀλλήλους παραδώσουσι καὶ μισήσουσιν ἀλλήλους. καὶ πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐγερθήσονται καὶ πλανήσουσι πολλούς,

καὶ διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν.

ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. 24,10-13).

Αν οι επίσκοποι είναι αιρετικοί και αιρετικόφρονες σύμφωνα με την επιστολή που κοινοποίησε η επίσημη εκκλησία και ο κλήρος με τίτλο «προς τον λαό», ήμαστε και εμείς διότι βρισκόμαστε σε εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους. Αυτό σημαίνει ότι τα αιρετικά στοιχεία μεταφέρονται ιεραρχικά από την κορυφή μέχρι τον πνευματικό μας πατέρα που βρίσκεται σε υπακοή και βάση αυτής της υπακοής καθορίζει και την ποιμαντική του προς τα πνευματικά και κοινωνικά ζητήματά μας. Είναι εκείνη τελικά που μας στερεώνει στην Μία Οδό ή μας ασφαλτοστρώνει τον γκρεμό.

Μην λησμονούμε μετά την αποτείχιση, ότι ήμασταν και εμείς αιρετικοί ή αιρετικόφρονες. Με συμπάθεια ομολογούμε προς τους αδελφούς μας ως ομοιοπαθείς. Ο οικουμενισμός δεν είναι φρέσκο φρούτο. Ξεκινάει από την πρώτη αίρεση μετά την Πεντηκοστή και έχει ολοκληρωθεί για την επίσημη δράση του εδώ και εκατό χρόνια.

Όσοι επιστρέφουν στην αίρεση είναι σε χειρότερη μοίρα από εκείνους που ακόμα δεν αποτειχίστηκαν, αλλά όπως είπαμε η άγνοια και η οκνηρία θα φέρουν τον καταδικαστικό Λόγο του Δίκαιου Κριτή. Προετοιμασία, προσοχή και όχι αναλγησία. Ο καθείς στον καιρό του και ο καθείς εφ' ω ετάχθη.

«Ἕκαστος δὲ ἐν τῷ ἰδίῳ τάγματι· ἀπαρχὴ Χριστός, ἔπειτα οἱ Χριστοῦ ἐν τῇ παρουσίᾳ αὐτοῦ» (Α Κορ. 15,23)· «ἕκαστος ἐν ᾧ ἐκλήθη, ἀδελφοί, ἐν τούτῳ μενέτω παρὰ τῷ Θεῷ» (Α Κορ. 7,24).

Μην λησμονούμε ότι είμαστε Σώμα Χριστού. Ο κάθε ένας από εμάς λειτουργεί σύμφωνα με την θέση που μας έχει τοποθετήσει ο Κύριος. Όταν κάποιος Δεν Ομολογεί εκ των πραγμάτων καταδικάζεται. ‘Όταν κάποιος Ομολογεί ελέγχεται από τις πράξεις του αν η Ομολογία είναι Αληθής ή διπλωματική. Δεν τα γνωρίζουμε όλα, υπάρχει παρασκήνιο και οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί. Να μην θέλουν να δουν τα μάτια μας μαζικές κινήσεις για να ακολουθήσουμε ως κοπάδι. Μα και ούτε να θέλουμε να δούμε και να ακούσουμε εφησυχαστικούς λόγους για να συνεχίσουμε αμέριμνοι την συνήθεια της κοσμικής ζωής. Υπομονή, εκτελώντας με ακρίβεια όσα μας έχουν παραδοθεί. Διότι στην περίοδο θερισμού τα πρόβατα του Κυρίου συγκαταλέγονται στην Μία Εκκλησία Του και ενσωματώνονται στο Σώμα Του.

«Καὶ ἐδόθη μοι κάλαμος ὅμοιος ῥάβδῳ, λέγων· ἔγειρε καὶ μέτρησον τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ θυσιαστήριον καὶ τοὺς προσκυνοῦντας ἐν αὐτῷ· καὶ τὴν αὐλὴν τὴν ἔξωθεν τοῦ ναοῦ ἔκβαλε ἔξω καὶ μὴ αὐτὴν μετρήσῃς, ὅτι ἐδόθη τοῖς ἔθνεσι, καὶ τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν πατήσουσι μῆνας τεσσαράκοντα δύο» (Αποκ. 11-1,2).

Γι' αυτό μελετούμε, γι΄ αυτό αγωνιζόμαστε στην πνευματική ζωή. Για να μπορούμε να εξετάζουμε αν βρισκόμαστε στον δρόμο Του ή αν λοξοδρομούμε. Για να διακρίνουμε τους άξιους ποιμένες από τους υπόλοιπους, οι οποίοι είναι χρήσιμοι για να καταλάβουμε ποιόν δρόμο να Μην διαλέξουμε. Ωστόσο η δικαιοσύνη και η Αλήθεια βρίσκεται στον Κύριο. Αύριο, κάποιοι από τους υπόλοιπους μπορεί να λάβουν στέφανο Μαρτυρίου. Εδώ δεν γνωρίζουμε για εμάς καλά - καλά, αν θα τηρήσουμε την ομολογία. Πνευματική εγρήγορση με ορθόδοξη άσκηση, προσευχή, νηστεία, και ψυχραιμία στην καρδιά και τον νου.

«Ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλάτας 1-8).

---

[i] Δεν ασχολούμαστε με ημερολόγια και δεν μπαίνουμε σε τέτοιους λογισμούς. Διότι είναι σαν να με κατασπαράζει ένα λυσσασμένο σκυλί και να με ενοχλεί η μύγα. Για να είμαι σωστότερος όσοι αποτειχίζονται με το νέο παραμένουν με το νέο. Όσοι αποτειχίζονται με το παλαιό παραμένουν με το παλαιό, διότι ούτε και ο οικουμενισμός ασχολείται με ημερολόγια.