Τα «Δυνητικά» σοφίσματα και τα «είδωλα Εκκλησιών»!

«Η δε επισκοπή σου εφύλαξέ μου το πνεύμα»

(Ιώβ – 10,12)

 Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ 

Ο Αγ. Νεκτάριος στην Ποιμαντική του, γράφει:

- Τι σημαίνει η λέξη επίσκοπος;

«Την εποπτεία και επισκόπηση που έχει ο Αρχιερέας επί του πληρώματος της Εκκλησίας».

- Ποιος ονομάζεται επίσκοπος στην Αγία Γραφή;

«Ο Θεός που επιβλέπει και επισκοπεί τα πάντα, καλείται στον Ιώβ επίσκοπος (κεφ. 20,29 και κεφ. 10,12).

Στο βιβλίο του Ιώβ, διαβάζουμε:

«Ζωήν δε και έλεος έθου παρ’ εμοί, η δε επισκοπή σου εφύλαξέ μου το πνεύμα» (Ιώβ 10,12).

     Μετάφραση: «Μαζί με την ζωήν μου έδωσες και το έλεός σου, η Θεία σου πρόνοια εφύλαξε την ζωήν μου».

Διευκρινίζει ο Ι. Πατήρ:

«Επίσκοποι ονομάσθηκαν και οι ίδιοι οι Απόστολοι αλλά και οι διάδοχοί τους, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι όπως βεβαιώνουν οι Πατέρες της Εκκλησίας».

Ερμηνεύοντας τον Ιώβ ο Ολυμπιόδωρος, σημειώνει:

«Ακούγοντας οι επίσκοποι ότι ο Θεός αποκαλείται με αυτό το όνομα στην Αγία Γραφή, ας φροντίσουν να διατηρήσουν το αξίωμα του ονόματος, επισκοπώντας άγρυπνα το ποίμνιό τους, με πίστη και ζωή ανεπίληπτη και σεμνή διδασκαλία».

     Χρυσοστομική ανάπτυξη του όρου «Επίσκοπος» έχουμε στον
ενθρονιστήριο λόγο (16/7/1967) του π. Αυγουστίνου Καντιώτη και στην έμπρακτη επισκοπική του δράση.

Σήμερα, κατανοούμε βαθύτερα και βιωματικά την μακρόχρονη ιερατική διακονία–προσφορά του π. Αυγουστίνου στην Εκκλησία. Το πλήρωμα, ως υιοί φιλοπάτορες, εγκωμιάζει:

«Η δε επισκοπή σου εφύλαξέ μου το πνεύμα».

Διαχρονικά, το χωρίο αυτό εκφράζει και την ομολογία–ευχαριστία του πληρώματος για όλους εκείνους τους Επισκόπους–ποιμένες, που στο παρελθόν για σειρά ετών συσσώρευαν άφθονο πνευματικό πλούτο στις ιδίους και στα λογικά πρόβατα της Εκκλησίας του Χριστού.

Λειτουργική προβολή του χωρίου έχουμε και στην απόλυση της Θ. Λειτουργίας. Εκεί η Ορθόδοξη συνείδηση, δεν ξεχνά και δεν βραδύνει να ομολογήσει–επικαλεσθεί τις πρεσβείες της Θεοτόκου και των αγίων, με ευχαριστιακή υφή, αφού η πνευματική επισκοπή τους αμβλύνει τα ρέοντα, που επιτρέπει ο Θεός: «Με πόνους και με μαστιγώσεις ας τιμωρηθείς παιδαγωγικώς, Ιερουσαλήμ, για να μην απομακρυνθεί η ψυχή μου από σένα» (Ιερ. στ΄, 7-8).

Τέλος, αναφερόμαστε προσευχητικά στον Δημιουργό των πάντων που διασώζει πνευματικά τους Ορθοδόξους, τους έχοντας αγαθή προαίρεση, από την αμαρτία και την σημερινή αίρεση του οικουμενισμού, με το φωτισμό–διδαχή των Αγίων Πατέρων:

«Ιδού δέδωκα τους λόγους μου εις το στόμα σου» (Ιερ. α΄,9).

Σήμερα, το στρογγυλοκάθισμα του οικουμενισμού στην Εκκλησία έριξε δυσοίωνο φως στην Εκκλησιολογική πλευρά των επισκόπων. Οι ορθόδοξες συνειδήσεις είδαν την «αφωνία» των Μοναχών και την συγκατάβαση (συνοδική) των επισκόπων στην αλλοίωση της εννοίας της Εκκλησίας. Ορθόδοξοι, παπικοί και προτεστάντες, όλοι μαζί, για τον οικουμενισμό αποτελούν την «εκκλησία»!

Αυτή είναι η θεωρητική εκκλησιολογική πυξίδα των οικουμενιστών επισκόπων, που κατοχυρώθηκε στην Κρήτη.

Αυτή η αιρετική θεώρηση παρουσιάσθηκε (και συνεχίζεται) από τους Πατριάρχες και τους «συν αυτώ», σε πολλές παραλλαγές συναντήσεων και συμπροσευχών με τους αιρετικούς, σε μια αντίθεση με την Γραφή, τους Πατέρες και τους Ι. Κανόνες!

Για τις αιρέσεις, να θυμίσουμε τον χαρακτηρισμό τους από τον Αγ. Αμφιλόχιο, ότι είναι «είδωλα Εκκλησιών».

Σε καιρό αποκλίσεως των ποιμένων εκ του δόγματος και του ήθους, οι Πατέρες τονίζουν:

«Δος αίμα, ίνα κρατήσεις το πνεύμα»!

Στη σοφία Σειράχ (κεφ. 20, 6-7), διαβάζουμε:

«Άνθρωπος σοφός σιγήσει εώς καιρού, ο δε λαπιστής και άφρων υπερβήσεται καιρόν».

Ο σοφός Σειράχ ελέγχει τα «Δυνητικά» σοφίσματα, που εξελίσσουν το «εως καιρού» της Γραφής σε «άχρι καιρού», σε μια δηλ. αναμονή ατέρμονης χρονικότητας για την αντίδραση στην σύγχρονη αίρεση του οικουμενισμού με την εφαρμογή του 15^ου Κανόνα.

Αναμφίβολα, είναι ιστορικά αποδεδειγμένο, ότι μια κακή απόφαση μπορεί να είναι καταστρεπτική, όσο και μια νικηφόρα προέλαση ενός στρατού εισβολής.

Γι’ αυτό, το θεόπνευστο κείμενο τονίζει, ότι «ο σοφός άνθρωπος σιγήσει έως καιρού», μέχρι τον αντικειμενικό καθορισμό του στίγματος μιας ορισμένης αντίδρασης.

Αυτή η λογική αξία του «σιγήσει έως καιρού», δεν γίνεται παραδεκτή – αποτελεσματική, όταν το πέρασμα του χρόνου αντίδρασης απορροφήσει την δυνατότητα αντίδραση και την διαδεχθεί το αύριο του παρόντος!

Επειδή το θεολογικό αύριο δεν είναι προβλέψιμο ανθρωπίνως και η ανθρώπινη διάνοια αδυνατεί να κάνει φανερή την αμοιβαία σχέση μέσων και σκοπών–στόχων με προβολή στο μέλλον, γι’ αυτό και η υπακοή στην Εκκλησία, στους Ι. Κανόνες της, σε προφυλάσσει από την «Ατομική σταθερότητα» στην λήψη αποφάσεων.

Την δεκαετία του 1970, επί οικουμενιστού πατριάρχου Αθηναγόρα, εμφανίσθηκε μια λογικοφανής διαστρεβλωμένη νοηματική εικόνα του 15^ου Κανόνα, χωρίς αυτή να στηρίζεται στις ιστορικές και θεολογικές εμπειρίες της Εκκλησίας και των Αγίων.

Η ιδέα της Δυνητικής εφαρμογής του Κανόνα, που επινόησε ο π. Γεράσιμος Μενάγιας και ακολούθησε ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα από Επισκόπους, πνευματικούς και χριστιανικά σωματεία και αναχαίτισε την πλήρη εφαρμογή του από το Άγιο Όρος.

Έτσι, οι πρώτες ισχυρές αντιδράσεις εναντίον της αιρέσεως εξουδετερώθηκαν και η μεμονωμένη διακοπή μνημονεύσεως του Πατριάρχη Αθηναγόρα από τους τρεις (3) επισκόπους της Μακεδονίας έλαβε τέλος με τον θάνατο του Πατριάρχη.

Ο π. Επιφάνιος και οι συνειδητοί Ιεράρχες πίστεψαν, ίσως, καλοπροαίρετα βέβαια, ότι την πρώτη φάση ανάπτυξης του οικουμενισμού δεν θα την ακολουθήσει μια ανάφαση ολοκλήρωσης και σύντομα, εν καιρώ, θα έλθει η μετάφαση της παρακμής, χωρίς κίνδυνο για το ποίμνιο. Λάθος! Όπως και να έχουν τα πράγματα, θα ήταν μοιραίο λάθος, σήμερα, να μην εφαρμοσθεί ο 15^ος Κανόνας.

Βήμα–βήμα γίνεται η οικουμενιστική «διανομή» της αιρέσεως, διότι ο Επισκοπικός υπομνηματισμός της Ορθοδοξίας βρίσκεται στην συναίρεσι με τον οικουμενισμό (Κρήτη).

Ο οικουμενιστής μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων, είχε δηλώσει στην «Πρώτη Προσυνοδική Διάσκεψη της Γενεύης» (1976):

«Η υπό προπαρασκευή Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας δέον όπως μη θεωρηθή ως μοναδική και αποκλείουσα την κατ’ ακολουθίαν σύγκλησιν και άλλων αγίων και μεγάλων συνόδων».

Δυστυχώς, η ποιμαντική ηγεσία της εποχής εκείνης (1970 κ.ε.), δεν αντιλήφθηκε τους κινδύνους, διότι δεν εμπιστεύτηκε τους Ι. κανόνες και τα παραδείγματα των Αγίων Πατέρων.

Πλην ολίγων εξαιρέσεων, «η επισκοπή τους δεν εφύλαξε το πνεύμα της Εκκλησίας» (Ιώβ, 10,12).

Το γενικό συμπέρασμα μετά την «ψευδοσύνοδο» της Κρήτης, καταλήγει στις διατυπώσεις:

- Στην Κρήτη διακηρύχθηκε ο οικουμενισμός και ομολόγησε τους σκοπούς του.

- Δεν εξάντλησε (κατά μητροπολίτη Μελίτωνα) όλες τις ιστορικές και θεολογικές δυνατότητες που υπάρχουν, ακόμη, για την εδραίωσή του.

- Δεν υπάρχει δικαιολογία για μη εφαρμογή του 15^ου Κανόνα.

- Υπάρχει καιρός για Πατερικές επιλογές, χωρίς λοξοδρομήσεις.

Ο Γ΄ Κανόνας της 3^ης Οικουμενικής Συνόδου είναι σαφής:

«Μηδόλως υποκείσθαι τοις αποστατήσασιν ή αφισταμένοις επισκόποις» εκ της Ορθοδοξίας.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ