Επίσημη συστηματική μύηση των νέων στον Οικουμενισμό! --Οι θεολόγοι θα το διδάξουν;

Σκέψεις και εντυπώσεις από τα μεταλλαγμένα Θρησκευτικά της Γ΄ Γυμνασίου

Λυκούργος Νάνης, ιατρός

Έπεσε στα χέρια μου ο "φάκελος μαθήματος" των νέων, μεταλλαγμένων, εκτρωματικών και αγνώριστων Θρησκευτικών που προορίζεται για τους δυστυχείς και τραγικά ανυποψίαστους (στη συντριπτική τους πλειοψηφία) μαθητές και μαθήτριες της Γ΄ τάξεως του Γυμνασίου και που φέρει τον τίτλο "Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ, ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ. ΑΠΟ ΤΟ ΤΟΠΙΚΟ ΣΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ".

Θα ήθελα να καταθέσω κάποιες πρώτες σκέψεις στις οποίες οδηγείται κανείς από την επαφή με το εν λόγω συγγραφικό πόνημα και μερικές εντυπώσεις που μου δημιουργήθηκαν τόσο με αφορμή το γενικό τίτλο όσο και τις επι μέρους ενότητες του "φακέλου".

"Η θρησκεία", η πρώτη λέξη του γενικού τίτλου, εκλαμβάνεται, προφανώς,  γενικά και αόριστα… Όχι η Ορθοδοξία, η γνήσια και ανόθευτη έκφραση του χριστιανισμού, αλλά η θρησκεία νοούμενη, προφανώς, με τη γενική έννοια του όρου ως έκφραση και έκφανση του θρησκευτικού φαινομένου. Άλλωστε, πώς ήταν δυνατόν να χρησιμοποιηθεί ο όρος Ορθοδοξία αντί του γενικού όρου "θρησκεία" εφόσον κάτι τέτοιο κάθε άλλο παρά επρόκειτο να εξυπηρετήσει τη στοχοθεσία των "ΚΑΙΡΙΤΩΝ" συντακτών του καθώς και των όπισθεν αυτών κρυπτομένων "προοδευτικών" κύκλων (εκκλησιαστικών, θεολογικών, πολιτικών, δημοσιογραφικών κ.ο.κ.) και θα οδηγείτο, αναποδράστως, σε καταφανή  αντίθεση προς αυτή ακυρώνοντάς την;

"Από το τοπικό στο οικουμενικό". Είναι η συνέχεια του γενικού τίτλου, ο "θεματικός άξονας" σύμφωνα με τους συντάκτες του. Μάλλον στο "οικουμενιστικό" θέλουν  να πουν και να γράψουν αλλά κάτι τέτοιο δεν το διατυπώνουν καθαρά για ευνόητους λόγους. Άλλωστε η διοικούσα έννοια, η κεντρική ιδέα που διατρέχει τα γραφόμενα, όπως δύναται άνετα να διαπιστώσει όποιος διεξέρχεται τις σελίδες του, είναι η καλλιέργεια του οικουμενιστικού ιδεώδους. Ιδανική θεραπαινίδα προς επίτευξη και υλοποίηση του προαναφερθέντος σκοπού και στόχου τυγχάνει η θρησκεία γενικά, ήγουν οι διάφορες θρησκείες από κοινού.

Η θεματολογία, φυσικώ τω λόγω και τω τρόπω, είναι άριστα συντονισμένη με την καλλιέργεια του οικουμενιστικού ιδεώδους, της "πολυπολιτισμικής κοινωνίας", της διαβόητης "πολιτικής ορθότητας".

Χαρακτηριστικό παράδειγμα προς επίρρωσιν των ως άνω γραφέντων αποτελεί η 1η θεματική ενότητα που επιγράφεται ως εξής: "Η Χριστιανοσύνη στον σύγχρονο κόσμο". Όχι, φυσικά, η Ορθοδοξία αλλά η "Χριστιανοσύνη" γενικά. Στο ίδιο σακί η Ορθοδοξία και οι "χριστιανικές" αιρέσεις, ο φορέας της απόλυτης Αλήθειας και η μοναδική και ασφαλής διαχρονική οδός σωτηρίας του ανθρώπου  και ο παραφθαρμένος και παραμορφωμένος χριστιανισμός των παπικών, προτεσταντικών, αγγλικανικών και αντιχαλκηδονίων κοινοτήτων.

Και το πρωτο κεφάλαιο της συγκεκριμένης ενότητας τιτλοφορείται "Οι Χριστιανικές Εκκλησίες: Κοινή καταγωγή, διαφορετικές πορείες". Ε βέβαια, θα προβαίναμε σε αντιδιαστολή της Ορθοδοξίας από την αίρεση; Μα θα ερχόμασταν έτσι σε αντίθεση με την "Αγία και Μεγάλη Σύνοδο", τουτέστιν την ψευδοσύνοδο της Κρήτης, αποσπάσματα από κείμενα της οποίας διατρέχουν το "φάκελο" από την αρχή μέχρι το τέλος του.

Το 4ο κεφάλαιο της ίδιας ενότητας επιγράφεται "το αίτημα της ενότητας" και υπομιμνήσκεται αρχικώς  το τυχόν αγρίας εκμεταλλεύσεως και διαστρεβλώσεως παρά των οικουμενιστών αίτημα της αρχιερατικής προσευχής του Κυρίου μας "ίνα πάντες έν ώσι" (κάποιοι καραμπινάτοι οικουμενιστές το εν λόγω αίτημα το "βάφτισαν" κάποτε "εντολή"sic...) για να ακολουθήσουν, εν συνεχεία, οι αναφορές στην επαίσχυντη "άρση των αναθεμάτων" του 1965 (υπενθυμίζω στους αναγνώστες τον ευτελισμό και την κατάλυση κάθε έννοιας συνοδικότητας από την πλευρά του πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και του "μεγάλου" Αθηναγόρα που μόλις την… προτεραία ανακοίνωσαν στις λοιπές τοπικές Εκκλησίες ΤΗΛΕΓΡΑΦΙΚΩΣ την εν λόγω άρση...), στην "κοινή διακήρυξη Ορθοδόξων και Καθολικών" του ιδίου έτους, στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των αιρέσεων και στους βλαπτικούς, επιζήμιους και προδοτικούς για την Ορθοδοξία "θεολογικούς διαλόγους".

Στη δεύτερη θεματική ενότητα γίνεται λόγος για τη θρησκεία στις "πολυπολιτισμικές κοινωνίες της Ευρώπης", τον αντισημιτισμό και την ισλαμοφοβία, το θρησκευτικό "φονταμενταλισμό", το σεβασμό του άλλου στις θρησκείες του κόσμου με ειδική αναφορά στο Ισλάμ για το οποίο αναγράφεται χαρακτηριστικά πως "το Κοράνιο προτρέπει σεβασμό προς τους λαούς της Βίβλου και το ανθρώπινο πρόσωπο"!!! (Όπως συμβαίνει κατά κόρον στη Συρία και αλλού κύριοι συντάκτες...). Και μη χειρότερα!

Ακολουθεί στη συνέχεια η αναφορά στις προσπάθειες των θρησκειών για διάλογο και συνύπαρξη, στις διαθρησκειακές συναντήσεις ("κουρελούδες του διαβόλου" κατά τον όσιο Παίσιο) και την οικουμενι(στι)κή κίνηση φυσικά!

Στην 3η ενότητα (σύγχρονες θρησκευτικές μορφές στην Ορθοδοξία και στον κόσμο) παραπλεύρως του αγίου Πορφυρίου τίθενται ο κορυφαίος οικουμενιστής καθηγητής Θεολογίας Ν.Νησιώτης, ο Ολιβιέ Κλεμάν και  ο "στιβαρός βραχίων" Περγάμου Ιωάννης!

Επίσης μνημονεύεται ο νεομάρτυρας Αλέξανδρος Σμόρελ και η αντιναζιστική οργάνωση "Λευκό ρόδο". Μάλλον την οργάνωση θα ήθελαν να προβάλλουν παρά τον άγιο Αλέξανδρο. (Για τους αντιχριστιανικούς διωγμούς στη Ρωσία και τις άλλες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ έχουν ακούσει τίποτε οι κύριοι συντάκτες του "φακέλου"; Για τον πατριάρχη Τύχωνα των Ρώσων, τον Παύλο Φλωρένσκι και άλλους που δεν είχαν συμπήξει "αντιναζιστική οργάνωση" έχουν να γράψουν τίποτε ή πάσχουν από επιλεκτική αμνησία;

Παραπλεύρως με τους ως άνω, όσο και να φαίνεται απίστευτο, βλέπουμε τη "μητέρα Τερέζα", τον Ντίτριχ Μπονχέφερ με το μαρτυρικό αγώνα κατά του ναζισμού (για τον αντίχριστο κομμουνισμό τσιμουδιά και πάλι..., φαίνεται πως μονάχα ο όντως αντίχριστος ναζισμός είναι εχθρός του χριστιανισμού), τον Μάρτιν Λούθερ Κιγκ, τον Ντέσμον Τούτου και το Μαχάτμα Γκάντι!

Πλήρης σύγχυση δηλαδή που υπηρετεί, φυσικά, την "πολιτική ορθότητα" και την "ανοιχτή κονωνία". Και φυσικά από τον όσιο Πορφυριο επιλέγουμε εκείνες τις ρήσεις του που μας συμφέρουν και που υπηρετούν τους σχεδιασμούς μας (π.χ. για το φανατισμό, την αγάπη προς τον πλησίον, το σεβασμό της ελευθερίας του άλλου) και τίποτε για εκείνα που κάνουν τζιζ( όπως π.χ. το συγκρητιστικό οικουμενισμό)...

Στην 4η ενότητα με τίτλο "Πού είναι ο Θεός". Η οδύνη του σύγχρονου κόσμου και το αίτημα της σωτηρίας από το "κακό" γίνεται αναφορά στη βία και τον πόλεμο στο όνομα του Θεού, το ρατσισμό, την προσφυγιά, τις διακρίσεις, την καταστροφή του περιβάλλοντος (θέματα άριστα εκμεταλλεύσιμα από τους κύκλους της "θολκουλτούρας"), προτρέπονται οι μαθητές να γνωρίσουν τις "θεωρήσεις του κακού στις άλλες θρησκείες" (χωρίς να το έχουν γνωρίσει πρώτα καλά στη δική τους) και στο τέλος παρατίθεται απόσπασμα από την "κοινή  διακήρυξη Πάπα, Οικουμενικού Πατριάρχη και Αρχιεπισκόπου Αθηνών για την προσφυγική κρίση" (16/4/2016) στη Λέσβο. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν παρατίθενται αποσπάσματα από τη σοφία των πατέρων ενώ παρατίθενται κείμενα των Μπρεχτ, Ελύτη, Κάφκα, Στάινμπεκ, Παπαρνάκη, Π.Βασιλειάδη, Βιτσέντζου Κορνάρου, Ντοστογιέφσκι, Παπαδιαμάντη.

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι συχνά καταφεύγουν οι συγγραφείς σε ρήσεις και δημοσιεύματα "προοδευτικών" προσωπικοτήτων όπως των κοιμηθέντων Χαλκηδόνος Μελίτωνος (παρατίθεται απόσπασμα από το ελεεινό και τρισάθλιο περί "καρναβάλου" κηρυγμά του το Μάρτιο του 1970 για το οποίο και μηνύθηκε τότε από εκλεκτούς επισκόπους) και Κρήτης Ειρηναίου Γαλανάκη, του εκλεκτού των ψευτοπροοδευτικών και θολοκουλτουριάρικων κύκλων και αγαπημένου των συστημικών ΜΜΕ αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου Γιαννουλάτου, του ιδρυτή της "θεολογικής σφηκοφωλιάς" του Βόλου, επίσης "εκλεκτού και ηγαπημένου" του συστήματος Δημητριάδος Ιγνατίου,του γνωστού και μη εξαιρετέου Χ. Σταμούλη, του αρνητή Α.Σαμαράκη και σε τραγούδια των Ν.Γκάτσου, Μ.Χατζηδάκι,Γ.Ρίτσου, Μ.Θεοδωράκη.

Η άποψη που σχημάτισα μελετώντας το "φάκελο" του μαθήματος είναι ότι η συγκεκριμένη συγγραφή εξυπηρετεί άριστα και αποδοτικά τη συγκρητιστικό οικουμενισμό, το πανθρησκειακό "ιδεώδες", την "πολιτική ορθότητα", τον αποχριστιανισμό και τον αφελληνισμό του μαρτυρικού μας έθνους. Οι συγγραφείς του είναι ένοχοι υψίστης και μεγίστης πνευματικής προδοσίας των ιδανικών του έθνους, υπηρέτες της δυσώνυμης  Νέας Τάξης πραγμάτων, ηθικοί αυτουργοί του ροκανίσματος των εθνικοθρησκευτικών μας ριζών.

Ως γονέας εκφράζω τον αποτροπιασμό και την αγανάκτησή μου μου για το υλικό με το οποίο διαμορφώνονται οι χαρακτήρες και οι συνειδήσεις των παιδιών μας στο σημερινό Σχολείο από τους υποτιθέμενους θεματοφύλακες της εθνικοθρησκευτικής μας παρακαταθήκης. Τη μέγιστη ευθύνη, εν προκειμένω, υπέχει ο γνωστός και μη εξαιρετέος ολετήρας της πάλαι ποτέ Εθνικής μας παιδείας υπουργός και η "συμμαχία των προθύμων¨ του ΙΕΠ με επικεφαλής το Σ. Γιαγκάζογλου. Τρομερή και η ευθύνη της λεγόμενης διοικούσας Εκκλησίας για το συγκεκριμένο αίσχος όπως επισταμένως έχει καταδειχθεί.

Υ.Γ. Εννοείται ότι ο παρών σχολιασμός δεν αποτελεί συστηματική ανασκευή του οικτρού μορφώματος του προβληματικού "φακέλου". Άλλοις απόκειται κάτι τέτοιο. Αλλά όταν η αθλιότητα είναι τόσο καταφανής και ορατή και σε τυφλό δεν μπορούμε να μένουμε απαθείς και άφωνοι.

Πηγή