ΜΑΣΩΝΙΑ και "νέα ΕΚΚΛΗΣΙΑ": Ο Μέγας αιρετικός της "ορθοδοξίας" θα τιμήσει στην ΑΚΑΔΗΜΙΑ τον μέγα αιρετικό των Αγγλικανών!

 KATANIXIS.GR:

Φάκελος “Ακαδημία Αθηνών”

katanixis.gr: Διαβάσαμε την είδηση:

“Κατά τη δημόσια συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών, την Τρίτη, 9 Οκτωβρίου 2018 και ώρα 7.00 μ.μ., θα πραγματοποιηθεί η υποδοχή του ξένου εταίρου Dr. Rowan Williams, τέως Αρχιεπισκόπου Καντουαρίας, ομότιμου Καθηγητού του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης.

Το νέο μέλος θα προσφωνήσει ο Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών κ. Αντώνιος Ν. Κουνάδης και, στη συνέχεια, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Περγάμου Ακαδημαϊκός κ. Ιωάννης Ζηζιούλας θα παρουσιάσει το επιστημονικό του έργο. Θα ακολουθήσει ομιλία του Dr. Rowan Williams με θέμα:  Christology and the Doctrine of Creation”^[1]. Σκάβοντας λίγο βαθύτερα στις γωνιές του διαδικτύου, αποκαλύπτεται μια δυσώδης σχέση μεταξύ μασονίας - Ακαδημίας Αθηνών - Οικουμενισμού. Ενώ αρχικά ξενιστήκαμε από την επιλογή ενός “αιρετικού” στις τάξεις της Ακαδημίας Αθηνών, αποδείχθηκε πως μάλλον ορθώς τιμάται ως επιστήμων από ένα προφανώς μασονοκίνητο σύστημα. Το ερώτημα που τίθεται πλέον αμείλικτο είναι ένα: “γιατί ο Περγάμου αποτελεί μέλος και ο Κωνσταντινουπόλεως επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών;”

         1. Ακαδημία Αθηνών μια σύντομη ιστορική αναδρομή^[2]

Ήταν η εποχή που ο Πλάτωνας αποφάσισε να ιδρύσει μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά πιο κει και συγκεκριμένα στον Κολωνό την περίφημη Ακαδημία του. Εκεί όπου μαθήτευσε κοντά του για 20 χρόνια ο Αριστοτέλης. Μία μαθητεία μοναδική
στα παγκόσμια χρονικά. Ο Αριστοτέλης ήταν 17 με 18 ετών όταν εισήχθη στην Ακαδημία και ο Πλάτωνας 40. Παρέμεινε δίπλα του ως μαθητής για 20 χρόνια. Η σχέση τους όμως ξεπερνούσε αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς ως σχέση μαθητή και δασκάλου. Ο νεαρός Αριστοτέλης μπορούσε να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ακόμη και εάν σε ορισμένες περιπτώσεις ήταν εκ διαμέτρου αντίθετες από αυτές του δασκάλου του. Σαν να καθιερώνονταν για πρώτη φορά αυτό που στις μέρες μας ονομάζουμε «άσυλο ιδεών». Την δυνατότητα δηλαδή να λέει κανείς ελεύθερα τη γνώμη του ακόμη και αν είναι διαφορετική. Στην Ακαδημία του Πλάτωνα υπήρχαν διάφοροι επιστημονικοί τομείς, με αντικείμενα μελέτης όπως η φιλοσοφία, τα μαθηματικά και οι Πολιτικές Επιστήμες.
Η Ακαδημία Αθηνών ουσιαστικά απηχεί την Ακαδημία του Πλάτωνα και την πνευματική αίγλη της Αρχαίας Αθήνας. Η Ακαδημία του Πλάτωνα αντεγράφη από πάρα πολλές χώρες με αποτέλεσμα στις περισσότερες χώρες του κόσμου να υπάρχουν Ακαδημίες. Με τη μόνη διαφορά ότι η Ακαδημία Αθηνών δεν επιτελεί διδακτικό έργο αλλά ερευνητικό.

1.1 Η ίδρυση

Η Ακαδημία ιδρύθηκε το 1926 με τη Συντακτική Απόφαση της 18ης Μαρτίου του ίδιου έτους. Κύριος σκοπός της, σύμφωνα με τον Iδρυτικό της Nόμο, είναι «η καλλιέργεια και η προαγωγή των Eπιστημών, των Γραμμάτων και των Kαλών Tεχνών και η επικοινωνία του ιδρύματος και των ακαδημαϊκών με τις άλλες ακαδημίες ή τους ομοτέχνους τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα στην Ακαδημία λειτουργούν 23 ερευνητικά κέντρα και γραφεία

“Σκοπός της Ακαδημίας ήταν η επιστημονική έρευνα και μελέτη στη γεωργία, τη βιομηχανία, τη ναυτιλία, την εθνική οικονομία, καθώς επίσης και «η έκδοση γνωμοδοτήσεων, προτάσεων, αποφάσεων, κρίσεων για την διαφώτιση και καθοδήγηση κρατικών οργάνων και αρχών», όπως αναφέρεται στην επίσημη ιστοσελίδα της”.

1.2 Το Μέγαρο η Αρχιτεκτονική του

Το Μέγαρο της Ακαδημίας Αθηνών είναι ένα πραγματικό αριστούργημα. Διαθέτει μία αρχιτεκτονική μοναδική που δεν συναντά κανείς εύκολα. Σχεδιάστηκε από τον Δανό αρχιτέκτονα Θεόφιλο Χάνσεν το 1859 και αποτελεί μέρος της αρχιτεκτονικής «τριλογίας» – Mουσείο (Eθνική Bιβλιοθήκη) – Πανεπιστήμιο – Aκαδημία. Για πολλούς θεωρείται το σημαντικότερο έργο του, ενώ οι ειδικοί εκτιμούν πως πρόκειται για το ωραιότερο νεοκλασικό οικοδόμημα του κόσμου.

Ο Χάνσεν φέρεται να άντλησε την έμπνευσή του από την κλασική αρχιτεκτονική του 5ου αιώνα π.Χ. της Αθήνας και συγκεκριμένα από το Ερέχθειο.

1.3 Ο μέγας δωρητής

Μεγάλος δωρητής για την ανέγερση του κτιρίου της Ακαδημίας Αθηνών ήταν ο Σίμων Σίνας. Το 1856 πραγματοποίησε μία μεγάλη δωρεά προς το ελληνικό κράτος η οποία σε σημερινά χρήματα θα αποτιμούνταν σε 800 – 900 εκατ. ευρώ. Ο ίδιος ανέθεσε επίσης στον Χάνσεν την εκπόνηση των σχεδίων του κτιρίου. Το έργο ολοκληρώθηκε 31 χρόνια μετά από την αναγγελία του. Στο μεταξύ, ο Σίμων Σίνας είχε πεθάνει.

2. Τι αναφέρει η επίσημη μασονική ιστοσελίδα “ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΟΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ”^[3] (grandlodge.gr)

2.1 Η ίδρυση

ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΕΚΤΟΝΕΣ - Αντ. Παπαναστασόπουλος

Όνειρο των Ελλήνων, ακόµα και κατά την επανάσταση του 1821 ήταν να ιδρυθεί “Ακαδηµαϊκόν Κατάστηµα” υπό την επωνυµία “Πρυτανείον” ή “Διατακτήριον”. Το όνειρο αυτό έγινε πραγµατικότητα το 1856 όταν ο τέκτων Κ. Σχινάς, καθηγητής του Πανεπιστηµίου Αθηνών, τότε πρεσβευτής µας στην Βιέννη, έπεισε τον µεγαλοτραπεζίτη και µαικήνα των τεχνών Σιµ. Σίνα να προσφέρει δωρεά για την ίδρυση Ακαδηµίας στην Αθήνα.

2.2 Το Μέγαρο η Αρχιτεκτονική του

Ο εθνικός ευεργέτης έδωσε άµεσα εντολή στον αρχιτέκτονα Θεόφιλο Χάνσεν που τότε εργαζόταν στην Βιέννη, που έκανε τα αρχιτεκτονικά σχέδια της Ακαδηµίας µε βάση τον Ιωνικό ρυθµό, ο οποίος ανέθεσε στον µαθητή του Ερνέστο Τσίλλερ την εκτέλεση του έργου.

Ο Ερν. Τσίλλερ υπήρξε τέκτων 33ου βαθµού από 1896, Μέγας Αρχιτέκτων (υπήρχε η θέση αυτή) της Μεγάλης Ανατολής το 1893 και Μέγας Ένδοξος και Κραταιός Θησαυροφύλαξ το 1896. Όντως ο Τεκτονισµός και συµµετρία του, η Βασιλική αυτή Τέχνη επέδρασε πάνω στον µεγάλο αυτόν αρχιτέκτονα. Ο Τσίλλερ πραγµατικά έδωσε όλη του την ψυχή στο οικοδόµηµα αυτό, που θεωρείται ως το ωραιότερο και µεγαλοπρεπέστερο νεοκλασικό οικοδόµηµα της υφηλίου, µπροστά στο οποίο ως άλλες δύο στήλες σοφίας έχουµε αγάλµατα του Σωκράτη και Πλάτωνα έργα του γλύπτη Λεων. Δρόση. Αλλά και η µεγάλη δυάδα ιωνικών κιόνων στην κορυφή των οποίων βρίσκονται οι θεοί φωτοδότες Σοφίας και Πνεύµατος Αθηνά και Απόλλων.

3. Η αμφισβήτηση

3.1 Εκλογή Διαμαντούρου (9/08/2014)^[4]

TΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΑΘΗΝΩΝ ΕΠΙΛΕΓΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΚΑ;‏

Από τον Άγγελο Παναγόπουλο, Δικηγόρο παρ' Αρείω Πάγω.

Με έκπληξη διάβασα στο "Παρόν" την εισήγηση-καταπέλτη του Ακαδημαϊκού Μιχάλη Σταθόπουλου για τα προσόντα του Νικηφόρου Διαμαντούρου, ο οποίος επελέγη έναντι του Κιτρομηλίδη για την πλήρωση της έδρας Πολιτικής Επιστήμης στην Ακαδημία Αθηνών.

Η συζήτηση για την εκλογή Διαμαντούρου κρύβει το κεντρικό ζήτημα ότι οι μείζονες πολιτικοί επιστήμονες της χώρας δεν υπέβαλαν υποψηφιότητα. Όπως οι Γ. Κοντογιώργης, ο Α. Μεταξάς και άλλοι.

Αλήθεια, μπήκε κανείς στον κόπο να διερωτηθεί γιατί κανείς από αυτούς δεν υπέβαλε υποψηφιότητα; Είναι βέβαιο ότι τώρα επαναλαμβάνεται ότι και παλαιότερα από την Ακαδημία.

Δεν εισήλθαν κορυφές, όπως στη λογοτεχνία, ποίηση, επιστήμες. Διότι προφανώς οι ακαδημαϊκοί καλούν ως υποψήφιους αυτούς που είναι της αρεσκείας τους.

Τους σημαίνοντες τους αποτρέπουν.

Η ίδια η Ακαδημία αποτελεί σύστημα που αναπαράγει τις νοσηρές συνθήκες του νεοελληνικού κράτους. Πρέπει να ανήκεις στη συντεχνία τους για να έχεις ελπίδα και να μην εξευτελισθείς.

Στην περίπτωση μάλιστα της Έδρας Πολιτικής Επιστήμης υπήρξαν δύο ομάδες που συγκρούσθηκαν. Και οι δύο του βαθέως κράτους και αγαπημένοι του συστήματος.

Η μία στήριξε τον Διαμαντούρο (Παπαδήμος κλπ), η άλλη τον Κιτρομηλιδη (η ομάδα των Κυπρίων και των Θεσσαλονικέων).

Καμία απο τις δύο δεν είχε προ οφθαλμών την αξιοκρατία.

Βέβαια για να θέσεις την αξιοκρατία ως αρχή, πρέπει να έχεις επιστημονική επιφάνεια.

Και αυτή, πλην ελαχίστων, δεν ευδοκιμεί στην πλειοψηφία των ακαδημαϊκών.

Εάν γινόταν επαναξιολόγηση των ακαδημαϊκών πόσοι θα έμεναν μέλη σήμερα; Τι εκφράζουν στην επιστήμη η πλειοψηφία, πλην ελαχίστων; Τι νέο και πρωτότυπο έφεραν;

Αποτελούν ένα διάχυτο κλίμα συναλλαγής και διαγκωνισμών που απαγορεύει ακόμη και τη σκέψη σε σοβαρούς και διεθνώς αναγνωρισμένους επιστήμονες να είναι υποψήφιοι.

Τους αποτρέπουν οι ίδιοι οι ακαδημαϊκοί που συγκροτούν και λειτουργούν ως κλειστές ομάδες ίδιου συμφέροντος.

Εάν ετίθετο το ερώτημα της αξιοκρατίας στην εκλογή αυτή, η απάντηση δεν θα ήταν η επιλογή Κιτρομηλιδη αντί Διαμαντούρου, αλλά η κήρυξη της θέσης ως άγονης και η επαναπροκήρυξή της με κάλεσμα των σημαινόντων να υποβάλουν υποψηφιότητα.

Αλλά αυτό δεν συνέβη έως τώρα, πως θα συνέβαινε σε μια έδρα μείζονος σημασίας όπως αυτή;

3.2 Η περιπετειώδης εκλογή Ανδρουλάκη (11/04/2013)^[5]

Εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών λόγω… Παπαδήμου

Δικαιώθηκε από το Συμβούλιο της Επικρατείας ο καθηγητής Ν. Ανδρουλάκης

Ο ομότιμος καθηγητής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Ν. Ανδρουλάκης με απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας στην έδρα του «Ποινικού Δικονομικού Δικαίου», καθώς ακυρώθηκε η απόφαση της Ολομέλειας της Ακαδημίας που δεν τον εξέλεξε. Και ακυρώθηκε, λόγω της καταμέτρησης ως μέλους της Ακαδημίας του πρώην Πρωθυπουργού Λ. Παπαδήμου, ο οποίος δεν μπορούσε να συμμετέχει στην εκλογική διαδικασία.

Ειδικότερα, στις 10 Δεκεμβρίου 2010 συζητήθηκε στην Ακαδημία Αθηνών η πρόταση του ακαδημαϊκού Κ. Δεσποτόπουλου για την προκήρυξη μιας έδρας τακτικού μέλους της Ακαδημίας στο «Ποινικό Δικονομικό Δίκαιο» και αποφασίστηκε να προταθεί στην Ολομέλεια η προκήρυξη της επίμαχης έδρας. Η Ολομέλεια ενέκρινε την πρόταση και προκηρύχθηκε η πλήρωση της επίμαχης έδρας. Την έδρα αυτή την κατείχε μέχρι τον Ιούνιο του 2010 η τέως πρόεδρος της Βουλής Άννα Μπενάκη-Ψαρούδα.

Ο κ. Ανδρουλάκης υπέβαλε αίτηση υποψηφιότητας, χωρίς μάλιστα να υπάρχει άλλος υποψήφιος. Αφού ακολουθήθηκαν οι προβλεπόμενες διαδικασίες ήρθε η ώρα της ψηφοφορίας. Η Ακαδημία αποφάσισε (9.2.2012), ότι τα «εν ενεργεία» μέλη ήταν 40 και ως εκ τούτου ο απαιτούμενος αριθμός ψήφων για την εκλογή ήταν 21. Ο κ. Ανδρουλάκης κατά την ψηφοφορία έλαβε 20 ψήφους, ενώ ο απαιτούμενος αριθμός ήταν 21, με αποτέλεσμα να μην εκλεγεί.

Κατόπιν αυτών, ο κ. Ανδρουλάκης με επιστολή του (13.2.2012) προς τον πρόεδρο της Ακαδημίας Γ. Κοντόπουλο διαμαρτυρήθηκε, καθώς ο υπολογισμός των «εν ενεργεία» μελών κατά την ψηφοφορία ήταν εσφαλμένος, αφού στα 40 «εν ενεργεία» μέλη συμπεριελήφθη και ο Λ. Παπαδήμος, ο οποίος το διάστημα της πρωθυπουργίας του τελούσε σε αναστολή η άσκηση των καθηκόντων του στην Ακαδημία Αθηνών. Έτσι, σύμφωνα με τον υποψήφιο, τα «εν ενεργεία» μέλη ήταν 39 και επομένως με τους 20 ψήφους που είχε λάβει, εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας.

Ο πρόεδρος της Ακαδημίας Γ. Κοντόπουλος έστειλε σχετικό έγγραφο στη νομική επιτροπή και ζήτησε τη γνώμη της. Η επιτροπή συνεδρίασε (22.2.2012) για να διατυπώσει τη γνώμη της στο ερώτημα αν ο Λ. Παπαδήμος συνυπολογίζεται στα «εν ενεργεία» μέλη της Ακαδημίας. Τρία μέλη της επιτροπής (Ε. Ρούκουνας, Ε. Σπηλιωτόπουλος, Α. Ψαρούδα-Μπενάκη) είχαν τη γνώμη, ότι ο κ. Παπαδήμος ορθώς συμπεριελήφθη στα «εν ενεργεία» μέλη και ως εκ τούτου το αίτημα του κ. Ανδρουλάκη ήταν αβάσιμο, ενώ τα άλλα δυο μέλη (Α. Γεωργιάδης και Μ. Σταθόπουλος) είχαν την αντίθετη άποψη. Τελικά το πρακτικό της επίμαχης συνεδρίασης (9.2.2012) στην οποία αποφασίστηκε η μη εκλογή του κ. Ανδρουλάκη επικυρώθηκε στις 15.3.2012 από την Ολομέλεια.

Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου (πρόεδρος ο Κ. Μενουδάκος και εισηγητής ο πάρεδρος Μιχ. Πικραμένος) στην υπ΄ αριθμ. 1377/2013 απόφασή της, αφού ερμήνευσε το άρθρο 81 του Συντάγματος, (αναστολή επαγγελματικής δραστηριότητας Πρωθυπουργού και μελών της Κυβέρνησης) και την νομοθεσία, έκανε δεκτή την προσφυγή του κ. Ανδρουλάκη και ακύρωσε την απόφαση της Ολομέλειας της Ακαδημίας Αθηνών, η οποία αποφάνθηκε, ότι δεν εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας στην επίμαχη έδρα.

Αναλυτικότερα, οι σύμβουλοι Επικρατείας αναφέρουν στην απόφασή τους, ότι στην επίμαχη συνεδρίαση της Ολομέλειας της Ακαδημίας (9.2.2012) ο κ. Ανδρουλάκης έλαβε 20 ψήφους και η Ολομέλεια αποφάνθηκε πως δεν εξελέγη εφόσον τα «εν ενεργεία» μέλη, στα οποία συμπεριελήφθη και ο κ. Παπαδήμος που κατά τον χρόνο εκείνο είχε διοριστεί Πρωθυπουργός, ανέρχονταν σε 40 και ότι επομένως δεν έλαβε την απαιτούμενη απόλυτη πλειοψηφία, δηλαδή το ήμισυ του συνόλου πλέον μιας ψήφου. Όμως, υπογραμμίζεται στη δικαστική απόφαση, «το τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών ενόσω είναι μέλος της Κυβέρνησης τελεί σε αναστολή καθηκόντων και δεν συγκαταλέγεται στα «εν ενεργεία» μέλη της τα οποία λαμβάνονται υπόψη για τον υπολογισμό της απαρτίας και της πλειοψηφίας για την εκλογή υποψηφίου ως μέλους της».

Συνεπώς, όπως τονίζουν οι σύμβουλοι Επικρατείας, «η Ακαδημία Αθηνών έπρεπε να θεωρήσει, ότι ο κ. Παπαδήμος δεν συμπεριλαμβάνεται στα «εν ενεργεία» μέλη, κατά τη συνεδρία της 9.2.2012, και συνεπώς τα «εν ενεργεία» μέλη ανέρχονταν σε 39 και όχι σε 40, αρκούσαν δε, ως εκ τούτου, οι 20 ψήφοι που έλαβε ο κ. Ανδρουλάκης για να εκλεγεί στην προκηρυχθείσα έδρα του «Ποινικού Δικονομικού Δικαίου», διότι ο αριθμός αυτός ψήφων είναι μεγαλύτερος από το μισό αριθμό των εκλεκτόρων που απαιτείται».

Με τα δεδομένα αυτά, σημειώνει η Ολομέλεια του ΣτΕ, «πρέπει να θεωρηθεί ότι ο κ. Ανδρουλάκης εξελέγη και κατά συνέπεια ο υπουργός Παιδείας, ερμηνεύοντας ορθά το νόμο, όφειλε ανεξάρτητα από την αντίθετη απόφαση της Ακαδημίας Αθηνών, να προκαλέσει την έκδοση Προεδρικού Διατάγματος διορισμού του».

Να σημειωθεί, ότι παρέμβαση υπέρ της απόφασης της Ολομέλειας της Ακαδημίας που δεν ανακήρυξε τον κ. Ανδρουλάκη, πραγματοποίησε ο ακαδημαϊκός Επαμ. Σπηλιωτόπουλος.

4. Το κόστος της Ακαδημίας πριν από την κρίση^[6]

4.1 Η Ακαδημία Αθηνών αντιμέτωπη με τον εαυτό της

H ιδέα για ίδρυση Ακαδημίας στην Ελλάδα πρωτοακούστηκε στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης, το 1824. H πραγματοποίησή της υλοποιήθηκε 100 χρόνια μετά, για την ακρίβεια το 1926, όταν πρωθυπουργός ήταν ο Θεόδωρος Πάγκαλος και υπουργός Παιδείας ο Δημήτριος Αιγινήτης. Παρ' ότι από τότε κοντεύουν να συμπληρωθούν άλλα 100 έτη λειτουργίας της Ακαδημίας Αθηνών, υπάρχουν ακόμη πολλοί κάτοικοι αυτής της πόλης που περνούν έξω από το κτίριο της Αθηναϊκής Τριλογίας στην οδό Πανεπιστημίου και δεν ξέρουν τι ακριβώς στεγάζεται πίσω από τη μαρμάρινη πρόσοψή του. Αλλά και όσοι γνωρίζουν διατηρούν πολλές επιφυλάξεις, ενστάσεις, ακόμη και αντιρρήσεις για τη δράση του ανωτάτου πνευματικού ιδρύματος της χώρας.

4.2 Αυτή η άγνωστη...

Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστα γνωρίζουμε για τις ακαδημαϊκές δραστηριότητες των περίπου 40 εν ενεργεία ακαδημαϊκών - ενώ 20 έδρες στην Ακαδημία παραμένουν εδώ και αρκετά χρόνια κενές. «Πρέπει να αυξήσει τα μέλη της και να τα παρωθήσει να αφιερώνουν μεγαλύτερη δραστηριότητα στο συλλογικό έργο της Ακαδημίας, θυσιάζοντας μικρό μέρος από το ατομικό τους έργο ή και από συναφείς εκτός Ακαδημίας δραστηριότητες», έλεγε πριν από περίπου τρία χρόνια σε αποκλειστική συνέντευξή του στην «K» ο αείμνηστος ακαδημαϊκός Νικόλαος Ματσανιώτης, επί πολλά έτη γενικός γραμματέας της Ακαδημίας. Μια φράση που συμπύκνωνε, με προσοχή και σοφία, μία από τις πολλές αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν τη δράση της Ακαδημίας: ότι η ζυγαριά της συχνά γέρνει στην ατομική δράση, εις βάρος της συλλογικής.

Ποιος είναι ο μηνιαίος μισθός τους; Ποια είναι τα ετήσια έσοδα και έξοδα του ανωτάτου πνευματικού ιδρύματος της χώρας; Επιχορηγείται μόνο από τον κρατικό προϋπολογισμό; Τα ερευνητικά της κέντρα πώς χρηματοδοτούνται; Πού ακριβώς βλέπουμε το έργο και τις δράσεις της;

Ας πιάσουμε από τις αρχή αυτές τις απορίες: ο μεικτός μηνιαίος μισθός ενός ακαδημαϊκού ανέρχεται σε 2.348 ευρώ, ενώ οι καθαρές αποδοχές του είναι 2.288 ευρώ, ποσόν που δεν υπόκειται σε φορολογία. H αλήθεια είναι ότι, ακολουθώντας το κλίμα των ημερών, οι αποδοχές των ακαδημαϊκών θα υποστούν μείωση, από τούδε και στο εξής, κατά 12%.

«Καθορίζουμε την επιχορήγηση προς την Ακαδημία Αθηνών για την κάλυψη των λειτουργικών της δαπανών στο ποσό των 1.800.000 ευρώ», σημειώνεται στην απόφαση που υπέγραψε η υπουργός Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου και δημοσιεύεται στο ΦΕΚ της 15ης Μαρτίου 2010. Παράλληλα, η Ακαδημία Αθηνών χρηματοδοτείται και από τον προϋπολογισμό των Δημοσίων Επενδύσεων του ΥΠΕΠΘ. Αγνωστο είναι το ύψος των προσόδων από τα πολλά κληροδοτήματα. Ωστόσο, οι πρόσοδοι αυτές δεσμεύονται ως προς τη χρήση τους από τις διαθήκες των κληροδοτών. Όλα αυτά τα ποσά συγκροτούν τον προϋπολογισμό της Ακαδημίας Αθηνών, με τον οποίο στηρίζει και χρηματοδοτεί δραστηριότητες (εκδηλώσεις, ημερίδες, εκδόσεις κ. λπ.) και λειτουργικά έξοδα.

Ξεχωριστοί είναι οι προϋπολογισμοί των Ερευνητικών Κέντρων της Ακαδημίας, ενώ υπάρχουν ημιανεξάρτητα ερευνητικά κέντρα, όπως το Ιατροβιολογικό Κέντρο, που δεν ανακοινώνουν το ύψος των εσόδων τους, τα οποία προέρχονται από το κράτος με απ' ευθείας επιχορηγήσεις. Σύμφωνα με πληροφορίες, το εν λόγω Κέντρο το 2009 εισέπραξε μόνο από το υπουργείο Παιδείας περίπου 7 εκατομμύρια ευρώ!

4.3 Ασθένειες Δημοσίου

Παρά τις προσπάθειες εξωστρέφειας που διαρκώς καταβάλλουν μέλη της Ακαδημίας τα τελευταία χρόνια (το βιβλιοπωλείο με όλες τις εκδόσεις της σε στοά της οδού Πανεπιστημίου είναι μία από αυτές), αυτό που κυρίως καταλογίζεται στη δράση της Ακαδημίας Αθηνών είναι οι απελπιστικά αργοί ρυθμοί και η παντελής έλλειψη δημοσιοποίησης των δράσεών της. Το επίτομο Χρηστικό Λεξικό, έντυπο και ηλεκτρονικό, που είχε αναγγελθεί από την «K» ότι θα κυκλοφορούσε μέσα στο 2008, μετράει ήδη δύο χρόνια καθυστέρησης!

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πλήττεται και η Ακαδημία από διάφορες «ασθένειες» του δημόσιου τομέα. Στα χέρια της παρούσας διοίκησης έφτασαν πρόσφατα αιτήσεις για περίπου 200 (!) εκπαιδευτικά ερευνητικά ταξίδια και εντελώς συμπτωματικά οι ημερομηνίες όλων συνέπιπταν με το διάστημα των καλοκαιρινών διακοπών! Φυσικά, «κόπηκαν» οι περισσότερες από αυτές...

Αν ήθελε κανείς να χαρτογραφήσει τα συναισθήματα των πνευματικών ανθρώπων αυτής της χώρας για τους Αθάνατους, στις πρώτες σειρές θα βρισκόταν ο συντηρητισμός με τον οποίο χρεώνεται η Ακαδημία όταν καλείται να σχολιάσει προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας και ο ξεπερασμένος τρόπος δράσης του Ιδρύματος. Και ίσως αυτό το τελευταίο να είναι το πιο βασικό και το πιο δύσκολο στοίχημα για όσους βρίσκονται στο κτίριο της Αθηναϊκής Τριλογίας: να ξεπεράσουν τα βαρίδια των αρχών του 20ού αιώνα.

5. Επίλογος: Μασωνία - Ακαδημία Αθηνών - Οικουμενισμός^[7]

Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΑΙ - Η μασονική προώθηση του Οικουμενισμού (1ον)

Σεραφείμ μοναχού

                5.1 Α΄ Μέρος. Εἰσαγωγικά

Ἡ ἰδέα τῆς μασονικῆς ἰδιότητος τῶν Κληρικῶν, καί μόνον ἀκουόμενη, ξενίζει τόν πιστό ὀρθόδοξο λαό καί τοῦ εἶναι ἀπεχθής· καί δικαίως! Διότι ὅταν κάποιος Ὀρθόδοξος γνωρίσει καλῶς τήν ἐσωτερική οὐσία τῆς μασονικῆς θρησκείας, πού εἶναι ἡ συγκρητιστική μαγεία τοῦ «ἐσωτερισμοῦ» της, δέν μπορεῖ παρά νά νιώσει ἀποστροφή καί νά συναισθανθεῖ τήν τεράστια πνευματική ἀπειλή της. Ὁ ἁπλός λαός μας θέλει τούς Κληρικούς του συμπαθεῖς πρός πάντας, φωτεινούς, εἰλικρινεῖς, πνέοντας πνευματικόν πῦρ κατά τῆς ἁμαρτίας καί τῆς πλάνης, ἐναρέτους, ἄν ὄχι ἁγίους·  ἡ Μασονία, ὅσο καί ἄν χρησιμοποιεῖ τά ψιμύθια τῆς φιλανθρωπίας καί τοῦ εἰρηνισμοῦ, ὑποκρύπτει ὅλα τά ἀντίθετα.

Δυστυχῶς, παρά τήν χριστιανική ἁπλότητα, ὡστόσον «οὐ πάντων ἡ πίστις»· γι΄ αὐτόν τόν λόγο ὁ Ἀπόστολος μᾶς προειδοποιεῖ νά φυλασσόμαστε «ἀπό τῶν ἀτόπων καί πονηρῶν ἀνθρώπων» [2]. Τό ὅτι οἱ Χριστιανοί, ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων ἀπεσταλμένα, ὀφείλουμε νά εἴμαστε «ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί», δέν αἴρει τήν ὑποχρέωσή μας νά εἴμαστε καί «φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις» [3], πολύ περισσότερο, καθ΄ ὅσον, κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο [4], οἱ πρῶτοι ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας θά εἶναι Κληρικοί, «λαλοῦντες διεστραμμένα», γιά νά ἀποσποῦν τούς πιστούς μαθητέςὡς ὀπαδούς τους. Ὁ ἐν ἀποστρατείᾳ Ταξίαρχος τῆς Ἑλληνικῆς Χωροφυλακῆς Ἀλέξανδρος Δρεμπέλας, στέλεχος ἐπί μακρόν τῶν ἑλληνικῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν, περιγράφει στά ἀπομνημονεύματά του τήν ἐπικίνδυνη διείσδυση τῆς Μασονίας στόν ὀρθόδοξο χῶρο: «Εἰς τεκτονισμόν ἀνήκουν πλεῖστοι διανοοούμενοι, πολιτικοί, δικαστικοί, ἀνώτεροι κρατικοί λειτουργοί, ἀξιωματικοί, οἰκονομικοί παράγοντες, ὅλοι οἱ εὔποροι Ἑλληνοαμερικανοί καί ἀρχιερεῖς ἢ θεολόγοι. Οἱ τελευταῖοι, καταστάντες τέκτονες ὡς ἰδιῶται θεολόγοι, προωθήθηκαν ἐπιμελῶς εἰς ἱεραρχίαν Ὀρθοδοξίας καί ὑπῆρξαν οἱ πλέον ἐθνικοί καταστροφεῖς. Ἡ Στοά Ἀθηνῶν μέχρι τό 1963 εἶχε Μέγαν Διδάσκαλον τόν πρύτανιν τοῦ Πανεπιστημίου καί καθηγητήν Θεολογικῆς Σχολῆς καί στή συνέχεια πρώην δικηγόρον» [5].

Ἡ ἀστυνομική αὐτή χαρτογράφηση τῆς μασονικῆς ἐξαπλώσεως ἐπιβεβαιώνεται καί ἀπό ἄλλες πηγές· ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς κυρός Ἰάκωβος (τοῦ ὁποίου τό οἰκουμενιστικό φρόνημα δέν ἀπαιτεῖται, νομίζω, νά ἀποδείξουμε) σέ ἐμπιστευτικό ὑπόμνημά του τῆς 5ης Ἰουλίου 1970 πρός τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί τήν Ἑλληνική Κυβέρνηση, ἐκφράζει μεταξύ ἄλλων τήν πρόθεσή του νά ἀναγνωρίσει τή Μασονία, λόγῳ τῆς διασπορᾶς της στήν Ὁμογένεια τῆς Ἀμερικῆς. Μεταξύ τῶν θεμάτων ἐκείνων τά ὁποῖα ἔκρινε ὁ Ἰάκωβος ὅτι ἐπέβαλλαν τήν, μερική ἔστω, αὐτονομία τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς, ἐπειδή δέν ἐτύγχαναν ὁμοφώνου ἀντιμετωπίσεως ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων, συμπεριλαμβάνει καί τό ζήτημα τῆς Μασονίας· βεβαίως, εἶναι αὐτονόητη καί ἀνέκαθεν συμπαγής ἡ στάση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔναντι τῆς Μασονίας, ἀλλά ὁ κυρός Ἰάκωβος φρονοῦσε διαφόρως: «Οἱ πρόσθετοι λόγοι, οἱ ὁποῖοι ἐπιβάλλουν τήν ἀναγνώρισιν τῆς ἀνάγκης καί τήν χορήγησιν ἐν συνεχείᾳ ἑνός τύπου αὐτονομίας εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἀμερικῆς εἶναι οἱ ἀκόλουθοι: Ἡ Ἐκκλησία μας, ὡς ζῶσα καί λειτουργοῦσα, καί εὐτυχῶς ἀναγνωριζομένη ὡς μία τῶν μειζόνων Ἐκκλησιῶν ἐν Ἀμερικῇ, δέν δύναται, δέν τῆς ἐπιτρέπεται νά ἀναβάλῃ ἐπ΄ ἄπειρον διά τόν λόγον, ὅτι δέν ἀπεφάνθη ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐν τῷ συνόλῳ της ἤ νά μή λαμβάνῃ στάσιν ἐπί τῶν θεωρουμένων ὡς φλεγόντων ζητημάτων τῆς ἐποχῆς μας, διά τά ὁποῖα τά μάλιστα ἐνδιαφέρονται οἱ ἡμέτεροι καί διά τά ὁποῖα ὅλαι αἱ ἐνταῦθα Ἐκκλησίαι ἔλαβον ἤδη συγκεκριμένην θετικήν ἤ ἀρνητικήν στάσιν. Τά φλέγοντα ταῦτα προβλήματα τῆς ἐποχῆς μας εἶναι τά ἑξῆς: [...] η) τό θέμα τῆς Μασονίας, δεδομένου, ὅτι οἱ περισσότεροι τῶν ἐδῶ Χριστιανῶν μας εἶναι μασόνοι» [6]. Ἐάν ἡ πρόθεσή του ἦταν μία λύση καταδίκης τῆς Μασονίας (ὡς ἐκκρεμοῦς ζητήματος), προφανῶς θά εἴχαμε κάποιο δεῖγμα ἀνησυχίας ἀπό αὐτόν ἐνωρίτερα, κάποια ἐγκύκλιο, ἀφοῦ τό ποίμνιό του ἦταν, καθώς λέγει, Μασόνοι. Εἶναι ὅμως ἐμφανές, ὅτι, σέ ἀντίθεση μέ τούς ἄλλους Ὀρθοδόξους, ὅπως λ.χ. ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, πού τότε εἶχε μόλις ἐπισήμως καταδικάσει γιά δεύτερη φορά τόν Τεκτονισμό [7], ἤθελε ὁ Ἰάκωβος νά ἀφίσῃ «τό ἐλεύθερον» στό θέμα τῆς μασονικῆς ἐντάξεως. Προφανῶς γι΄ αὐτό, ὡς (φιλο)Μασόνος, δέν εἶχε συνειδησιακό πρόβλημα νά ἀρνηθεῖ ἐπισήμως τό δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος σέ συνέντευξή του, σύμφωνα μέ καταγγελία τοῦ ποιμνίου του, ἐκφράζοντας μιά καθαρῶς μασονική θεολογική ἀντίληψη: «Τό νόημα τοῦ Θεοῦ εἶναι μία ἀφῃρημένη ἑλληνική ἰδέα, τήν ὁποίαν ὁ ἄνθρωπος τῆς σήμερον καί τῆς αὔριον δέν ἀποδέχεται. Εἰδικῶς δέ ἡ ἀποδοκιμασία αὕτη ἀφορᾶ εἰς τό δόγμα τῆς Τριαδικότητος. Ἑπομένως, δέον ὅπως ἀπεκδυθῆ ἡ Θεολογία τῶν ἑλληνικῶν της ἐνδυμάτων, ἕν μεταξύ τῶν ὁποίων εἶναι τό δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος» [8]. Ἀλλά οἱ κακές συμπτώσεις πάντα κυνηγοῦν τήν ἀθώα Μασονία, καί (τί σύμπτωσις!) σχεδόν τά ἴδια λέγει τό λῆμμα «Τριάς» τῆς Μασονικῆς Ἐγκυκλοπαιδείας: «Εἰς ὅλας τάς ἀρχαίας μυθολογίας ὑπῆρχον Τριάδες ἀποτελούμεναι ἀπό τήν μυστηριώδη ἕνωσιν τριῶν θεοτήτων. Ἑκάστη τριάς ἐθεωρεῖτο γενικῶς ὡς ἀποτελουμένη ἀπό ἕνα δημιουργόν, ἕνα συντηρητήν καί ἕνα καταστροφέα» [9]· τό λῆμμα συνεχίζει παραθέτοντας «τριάδες» ἀπό δεκατέσσερις διαφορετικές θρησκεῖες, γιά νά καταλήξει μέ τά λόγια τοῦ Παπύς, πού μυκτηρίζει τήν περί τό Filioque διαμάχη: «Καί ἐπειδή αὐτά τά ὀνόματα κρύπτουν τάς αὐτάς ἀρχάς καί αἱ ἀρχαί αὐταί κρύπτουν μίαν καί μόνην Μονάδα, εἶναι ἐντελῶς ἀνόητον καί γελοῖον νά ἐρίζῃ τις διά λεπτομερείας ἀστείας ὅπως τό ἐάν ἡ τρίτη μορφή τῆς Θεότητος προέρχεται ἀπό τήν πρώτην ἤ τήν δευτέραν μορφήν ἤ καί ἀπό τάς δύο» [10]. Πόσο καλός μαθητής τῆς Μασονίας θά μποροῦσε νά εἶναι ὁ μακαριστός!

Παρά ταῦτα ἡ συνήθης χριστιανική ἀνακλαστική ἀντίδραση στήν ἀναφορά τῆς μασονικῆς ἰδιότητος Κληρικῶν, Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων, θεολόγων κ.λπ. εἶναι δεδομένη: εὐλαβο - εἰρωνική, ἀντι - «συνωμοσιολογική», ἀντι - «σκοτεινοδυναμιτική», ἀντι - «ἱεροκατηγορητική»· εἶναι πλήρως κατανοητή ἡ στάση αὐτή υἱοθετούμενη ἀπό πρόσωπα πού δέν δύνανται (ἤ δέν θέλουν) νά ἔχουν μία πλήρη, ἀντικειμενική, βασισμένη σέ τεκμήρια ἄποψη περί Μασονίας, δεδομένου μάλιστα ὅτι ὁ Τεκτονισμός, πρίν ἀναλάβει τήν ἰσχύ πού τώρα διαθέτει, ἀπέκρυπτε ἐπιμελῶς τά ἴχνη του, καθώς θά δείξουμε παρακάτω σέ παραδοχές μασονικῶν κειμένων. Ἄς ἐπιτραπεῖ στήν ἀναξιότητά μου καί ἄλλους ἀδελφούς, ἐπαΐοντες, νά ἔχουμε ἐντελῶς διαφορετική γνώμη, ὕστερα ἀπό πάμπολλα ἔτη, ὑπέρ τά δεκαπέντε, στή συνάντησή μας μέ μασονικά καί νεοεποχιτικά κείμενα.

Βέβαια, ἡ ἀποστασιοποίηση ἀπό τή Μασονία καί ἡ ἀποκήρυξή της ἐκ μέρους ζώντων Κληρικῶν δέν εἶναι ὁπωσδήποτε εἰλικρινής, καθώς ἡ Μασονία ἐπιτρέπει αὐτήν τή «διευκόλυνση» τῆς ὑποκρισίας στά κληρικά μέλη της, ὅπως ἀνωτέρω γράφει ὁ Ταξίαρχος Δρεμπέλας, καί ὅπως ἀναλύουμε κατωτέρω.

Ἔτσι, μόνη ἀσφαλῆ ἀποκήρυξη τῆς Μασονίας ἀποτελεῖ ἡ ἀποφυγή τῶν ἔργων της, πού ἐντός τῆς Ἐκκλησίας εἶναι κυρίως ἕνα: ὁ Οἰκου- μενισμός, ἡ οὐσία τῆς μασονικῆς κοινωνιολογίας καί συγκρητιστικῆς πίστεως.

5.2 Ἡ κρυψίνοια καί μυστικότητα τῶν Μασόνων

Ὅπως γράψαμε εἰσαγωγικῶς, τό θεμέλιο τῆς Μασονίας εἶναι ἡ μυστικότητα, ἡ ὁποία σαφῶς ὁδηγεῖ καί στήν κρυπτοκρατία, κατά τό μέτρο τῆς μασονικῆς διεισδύσεως στούς κοινωνικούς ἱστούς. Ἐδῶ δέν θέλουμε νά ἐπεκταθοῦμε σέ πολλές λεπτομέρειες, οὔτε στίς προφάσεις πού οἱ Μασόνοι προβάλλουν γιά τήν τήρηση τῆς μυστικότητος καί τίς ἀναλογίες (δῆθεν) μέ τή μυστικότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ, τῶν ἐπαγγελμάτων, τῶν κρατικῶν ὑπηρεσιῶν κ.τ.σ. Παραθέτουμε ἀποσπάσματα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Μασόνου Ἀντωνίου Ἀδριανοπούλου, τό ὁποῖο κυκλοφορήθηκε τό 1931 ἐμπιστευτικῶς, μόνον μεταξύ Τεκτόνων [11]. Ἰδού μερικά ἀξιοσημείωτα σημεῖα, στά ὁποῖα ὁ συγγραφεύς παραδέχεται ἀφ’ ἑνός ὅτι οἱ ἀπώτεροι σκοποί τῆς Μασονίας εἶναι ἄλλοι ἀπό αὐτούς πού καταγράφηκαν τό 1723 στό ἀγγλικό ἱδρυτικό «Σύνταγμα τοῦ Ἄντερσον», ἀφ’ ἑτέρου ὅτι, ἄν δέν εἶχε τηρηθεῖ αὐτή ἡ ἀσφάλεια τῶν προφορικῶν μυστικῶν, ἡ Μασονία θά εἶχε δεχθεῖ ἐπικίνδυνα πλήγματα ἀπό τούς ἐχθρούς της.

«Ἐκ τῆς ὅλης διατυπώσεως τοῦ συντάγματος τούτου καί τῶν κρατούντων τότε ἐν Ἀγγλίᾳ δέν φαίνεται νά ἐδόθη εἰς τό δημιουργηθέν τεκτονικόν τάγμα ἡ σημασία, οὐδέ προδιεγράφησαν οἱ σκοποί, τούς ὁποίους κατόπιν σύν τῷ χρόνῳ προσέλαβεν ὁ τεκτονισμός. Μᾶλ λον φαίνεται ὅτι ἐπεδιώχθη ἡ ἵδρυσις ἑνός συνδέσμου διά τήν ἀνάπτυξιν τῆς ἀληθοῦς φιλίας, τήν ὁποίαν τά μέλη ὤφειλον νά ἔχουν πρός ἄλληλα, χωρίς ν’ ἀποβλέπουν εἰς διαφοράς θρησκευτικῶν ἤ πολιτικῶν γνωμῶν ἤ κοινωνικά ἀξιώματα· ἕνα σύνδεσμον μεταξύ ἀνδρῶν ἀγαθῶν καί πιστῶν, ἀνθρώπων τιμίων καί ἁγνῶν, οἵτινες ἐκτός τοῦ συνδέσμου τούτου θά ἔμεναν μακράν ἀλλήλων. Ἡμεῖς φρονοῦμεν ὅτι τοιοῦτος τόνος ἐδόθη εἰς τάς τεκτονικάς ἐργασίας, οὐχί διότι οἱ ἱδρυταί τοῦ Τεκτονικοῦ Τάγματος δέν ἀπέβλεπον εἰς ἀπώτερους (sic) σκοπούς, ἀλλά διότι ἤθελον εὐθύς ἐν τῇ γεννέσει (sic) αὐτοῦ ν’ ἀποκρύψουν ἐκ λόγων προνοίας τούς σκοπούς των ἀπό τῶν κακοβούλων» [12].

«Τά τυπικά δίδουν ἑρμηνείας τῶν συμβόλων τούτων καί τῶν ἀλληγοριῶν. Ὁ νόμος ὅμως, λέγουν οἱ σοφοί ραββῖνοι, ἐπιδέχεται ἑβδομήκοντα ἑρμηνείας. Αἱ ἑρμηνεῖαι, αἵτινες δίδονται εἰς τά τυπικά, ἀληθῶς δέν εἶναι αἱ βαθύτεραι. Τά τυπικά εἶναι ἔντυπα, τά ὁποῖα περιπίπτουν εἰς χεῖρας καί βεβήλων ἀνθρώπων καί ἐχθρῶν ἀκόμη τῆς προόδου. Ἕνεκα τούτου οἱ ἱεροί συντάκται τῶν τυπικῶν τούτων δέν ἦτο δυνατόν νά ἐμπιστευθῶσιν εἰς τήν τυπογραφίαν τά βαθύτερα μυστικά. Τήν βαθυτέραν ἔννοιαν τῶν τεκτονικῶν συμβόλων ἔρχεται τότε νά συμπληρώσῃ ἡ τεκτονική παράδοσις μεταδιδομένη ὑπό τῶν λειτουργῶν καί ἑρμηνευτῶν τῆς ἐλευθεροτεκτονικῆς καί εὐτυχεῖς οἱ ἔχοντες ὦτα» [13]. Ἀκόμη πιό ἐνδιαφέρουσα εἶναι ἡ (γενομένου λόγου περί ἀλκοολισμοῦ) ὁμολογία τοῦ Μασόνου ἱστορικοῦ Albert Mackey, ὅτι συνέβη Μα σόνοι νά «μεταλλάξουν» τή Στοά τους, γιά νά ἐπιβιώσουν τῶν παπικῶν διωγμῶν:

«Ὅταν ὁ Πάπας Κλήμης ὁ 12ος τό ἔτος 1738, ἐξέδωσε βοῦλα ἀκοινωνησίας κατά τῆς ἀδελφότητος, οἱ Ἐλευθεροτέκτονες τῆς Ἰταλίας, μή θέλοντας νά ἀπαρνηθοῦν τό καθίδρυμα, ἀλλά καί μή τολμώντας νά ἐξασκοῦν φανερῶς τό τελετουργικό του, ἄλλαξαν τόν τίτλο τοῦ Τάγματος καί συνέχισαν νά συναντῶνται ὡς Μασόνοι ὑπό τό ὄνομα τῶν Ξηροφάγων, μιά λέξη πού σημαίνει “ἄνδρες πού δέν πίνουν”· καί προσέλαβαν αὐτήν τήν προσωνυμία διότι υἱοθέτησαν τή δέσμευση τῆς τελείας ἀποχῆς ἀπό μεθυστικά λικέρ, ὡς μέρος τῶν κανονισμῶν τους» [14].

Δεδομένης αὐτῆς τῆς μασονικῆς μεθόδου παραπλανήσεως, ἡ ὁποία διαπνέει ὅλες τἰς μυστικές ἑταιρεῖες καί τίς σέκτες, ἀποκτᾷ βαρύνουσα σημασία ὁ «Ὅρκος τοῦ Ἕλληνος» στό ἱστορικῆς σημασίας Ἑλληνικό Σύνταγμα τοῦ 1843. Ὁ Ὅρκος διατρανώνει τήν ὑποχρέωση τῶν Ἑλλήνων Πολιτῶν νά ἀνθίστανται σέ συνωμοτικές ὀργανώσεις: «Ὁρκίζομαι [...] νά μή γένω ποτέ μέλος κἀμμιᾶς Ἑταιρείας μυστικῆς πρός ἀνατροπήν τῶν καθεστώτων, ἤ πρός ἐπιβουλήν κατά τοῦ Ἀρχηγοῦ τοῦ Ἔθνους» [15]. Πόσο μᾶλλον κατά τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ!

5.3 Κληρικοί Μασόνοι καί Οἰκουμενιστές

Τό ἐνδιαφέρον τῆς Μασονίας γιά τή στρατολόγηση Κληρικῶν εἶναι ἐμφανές, μέ αὐτονόητη καί μέγιστη στρατηγική σημασία· κατά τήν ὁμολογία τῶν ἰδίων τῶν Τεκτόνων σέ μία ἀνώνυμη γαλλική ἀπολογία τῆς Μασονίας τοῦ 1774: «εἶναι ἕνα ἀπό τά θεμελιώδη ἀξιώματά τους νά προσπαθοῦν νά κάνουν δεκτούς ἀνάμεσά τους ἀξιωματούχους, κρατικούς ὑπουργούς, ἀκόμη καί μονάρχες· καί, ἀλήθεια, πόσοι πρίγκηπες τῆς μοναρχίας, πόσες ἐκκλησιαστικές προσωπικότητες, πόσοι ἄνθρωποι σεβαστοί χάρις στή θέση τους, τά ἐξαίρετα προσόντα καί τήν καθαρότητα τῶν τρόπων τους, δέν συγκαταλέγονται ἀπό τούς Ἐλεύθερους Τέκτονες στόν ἀριθμό τῶν ἀδελφῶν τους;» [16].

Προτοῦ ἀναφερθοῦμε σέ συγκεκριμένα στοιχεῖα, ἄς ἐξετάσουμε τό θέμα ἀπό τήν πλευρά τή χριστιανική, θεωρητικῶς: ἡ ἀναφορά στή μασονική ἰδιότητα Κληρικῶν, ἐκλαμβάνεται συνήθως ὡς προπαγάνδα τῶν Μασονικῶν Στοῶν, μετά τό θάνατο τῶν ἐπιφανῶν αὐτῶν προσώπων, γιά νά οἰκειοποιηθοῦν τήν «καλή μαρτυρία» τῶν προαπελθόντων. Καί διερωτώμεθα (...«ἠθικιστικῶς»...): ἄν μία ὀργάνωση ὁμοφυλοφίλων ΛΟΑΤ, βελγικό κόμμα παιδεραστῶν, «ταξικῆς πάλης» τύπου 17 Νοέμβρη ἤ ἡ «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» ἔπραττε τό ἴδιο, ἆραγε ἡ οἰκειοποίηση τῶν ἀποθανόντων Κληρικῶν θά ἀντιμετωπιζόταν μέ τήν ἴδια ἀδιαφορία ἤ ὀλιγωρία ἀπό τήν ἐπίσημη Ἐκκλησία καί δέν θά ὡδηγεῖτο τό θέμα στήν Δικαιοσύνη; Δυστυχῶς, ἡ παραπάνω στάση τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας, ἔχει τρεῖς ἐναλλακτικές (ἤ παράλληλες) ἐνδεχόμενες ἑρμηνεῖες: (α) ἤ οἱ φερόμενοι ὡς Μασόνοι Κληρικοί ἦταν πράγματι Τέκτονες, ὁπότε ὁποιοσδήποτε δικαστι- κός ἀγώνας τῆς Ἐκκλησίας περί τοῦ ἀντιθέτου θεωρεῖται (προ)κα- ταδεδικασμένος, (β) ἤ ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία (μέ ἐπαινετές ἐξαιρέσεις Ἐπισκόπων) ἀγνοεῖ τόν ἐπικίνδυνο ἀντιδογματικό, ἀντιεκκλησιαστικό καί συγκρητιστικό χαρακτῆρα τῆς Μασονίας καί ἀδιαφορεῖ γιά τή μασονική διείσδυση, ἀδιαφορεῖ καί γιά τήν ὑστεροφημία τῶν Κληρικῶν της, (γ) ἤ κάποιοι Ἐπίσκοποι δέχονται μασονικές πιέσεις μέσῳ πολιτικῶν παραγόντων ἤ κατευθεῖαν ἀπό τή Στοά ὅπου ἀνήκουν, γιά τήν ἀποσιώπηση τῶν μασονικῶν μεθοδεύσεων, κατά τόν ἴδιο τρόπο πού ἡ CIA ἐπενέβη ὑπέρ τῶν σεκτῶν στά ἑλληνικά πράγματα τό ἔτος 1995 [17].

Ὁποιαδήποτε ἀπό τίς τρεῖς περιπτώσεις ἰσχύει, κατανοοῦμε ποιούς βαθύτερους κινδύνους ἐγκυμονεῖ γιά τήν Ὀρθοδοξία, ἐφαρμοζόμενη εὐρύτερα.

Μέ πιό χαρακτηριστική περίπτωση τό δίτομο ἔργο τοῦ Μιχάλη Φυσεντζίδη «Ἐπιφανεῖς καί Διάσημοι Ἕλληνες Ἐλευθεροτέκτονες 1800- 1970», ἡ μασονική βιβλιογραφία διαφημίζει θριαμβικῶς ἄνευ ἐκκλησιαστικῆς ἀντιδράσεως τήν ἰδιότητα περίπου δεκαπέντε ἐπιφανῶν Κληρικῶν ὡς Τεκτόνων [18]. Εἶναι ὅμως πιθανώτερο, καί ἄς μοῦ συγχωρηθεῖ ἡ ἐπίκληση τῆς κάποιας πείρας μου στήν ἐκκλησιαστική διοίκηση (2005-2008), εἶναι πιθανώτερο νά δεχθεῖ ὁ γράφων τήν «καμπάνα» γιά αὐτά πού γράφονται ἐδῶ, παρά ὁποιοσδήποτε Μασόνος συγγραφεύς, καί παρά τή συνοδικῶς καί πανορθοδόξως ἀποφασισμένη ὑποχρέωση τοῦ Μοναχισμοῦ νά μάχεται γιά τά ὀρθόδοξα δόγματα [19].

Ἡ ἐμπλοκή στή Μασονία Ὀρθοδόξων Κληρικῶν δέν εἶναι τόσο ἐκτενής, ὅσο θά ἤθελαν στούς ἱστοχώρους τους κάποιοι κατήγοροι τῆς Ὀρθοδοξίας, εἴτε Προτεστάντες (ὅπως ὁ «Σπορεύς») εἴτε ἀρχαιολάτρες (ὅπως ἡ «Ἀπολλώνια Ἑλληνική Κίνηση»). Ἀντιθέτως, εἶναι ὁ Προτεσταντισμός ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος βάσει ἐπισήμων κειμένων του εἶναι «μουλιασμένος» (“soaked”) στόν Τεκτονισμό [20]· ἡ ἀρχαιολατρία πάλι, ἀποτελεῖ τήν ἐκλαΐκευση τῆς μασονικῆς λατρείας τῶν «ἀρχαίων μυστηρίων» (Ἐλευσινείων, Ἴσιδος, Μίθρα κ.λπ.) [21], τά ὁποῖα παλαιότερα προορίζονταν μόνον γιά τούς «ἐκλεκτούς» μεμυημένους Μασόνους. Ὡστόσο, ἡ μασονική διείσδυση φαίνεται νά ἔχει βρεῖ καί στήν Ὀρθοδοξία τούς ὀλίγους ἀνθρώπους «κλειδιά», πρός τή μασονική καθοδήγηση τῶν ὀρθοδόξων θεολογικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων σέ ἱστορικές περιόδους-ὁρόσημα.

[2] Β΄Θεσ. 3, 1.2· «Τό λοιπόν προσεύχεσθε, ἀδελφοί, περί ἡμῶν, ἵνα ὁ λόγος τοῦ Κυρίου τρέχῃ καί δοξάζηται, καθώς καί πρός ὑμᾶς, καί ἵνα ρυσθῶμεν ἀπό τῶν ἀτόπων καί πονηρῶν ἀνθρώπων· οὐ γάρ πάντων ἡ πίστις».

[3] Ματθ. 10, 16

[4] Πράξ. 20, 30

[5] ΑΛ. ΔΡΕΜΠΕΛΑΣ, Τό ἑλληνικό ἀστυνομικό πρόβλημα, Ἀθήνα 1970. Ἡ παραπομπή ἐμμέσως, ἀπό τόν Κ. ΤΣΑΡΟΥΧΑΣ, Ἡ Μασονία στήν Ἑλλάδα, ἐκδ. Πεδίο, Ἀθήνα 2012, σελ. 78.

[6] Ὑπόμνημα τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Βορείου καί Νοτίου Ἀμερικῆς κ.κ. Ἰακώβου ἐπί τῶν ἰδιαζουσῶν ἐν Ἀμερικῇ ἀναγκῶν καί προβληματικῶν καταστάσεων ἐν ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΡΩΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΙΑΚΩΒΟΣ, Ἡ μέριμνά μου, ἐπιμ. Πρωτοπρ. Δ. Κωνσταντέλου, ἐκδ. Πατριαρχικοῦ Ἱδρύματος Πατερικῶν Μελετῶν, Θεσσαλονίκη 2006, σελ.75.

[7] Μέ τό ὑπ’ ἀριθμ. 587/337/4-2-1970 ἔγγραφο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὅπου ἡ Ἱ. Σύνοδος συνέχαιρε τό Πολυμελές Πρωτοδικεῖο Ἀθηνῶν γιά τήν πρόσφατη ἱστορική ἀπόφασή του κατά τῆς Μασονίας (2060/1969). Βλ. Β. ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ, Τεκτονισμός ἤ Μασονία, Σύγχρονες Αἱρέσεις Β΄, ἐκδ. Πατάκη, Ἀθήνα 2002, σελ. 83ἑ.

[8] «Theologian for Change; Iakovos», The New York Times (25 Σεπτεμβρίου 1967). Ἀπό τό ἄρθρο «Τί θά κάμῃ ἡἙλλάδα;» ἐν Ἑστίᾳ(25 Αὐγούστου1972), στόὁποῖο παραπέμπει σχετική ἀναφορά τοῦ Τοποτηρητοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου· ἡ ἀναφορά αὐτή περιλαμβάνεται στό ἄρθρο «Αἱ θέσεις τῶν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους διά τό μνημόσυνον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου τό ἔτος 1972», ἐν Θεοδρομίᾳ ΙΑ΄1 (Ἰανουάριος-Μάρτιος 2009) 79.

[9] Ἄρα κατά τή Μασονία, τά «πρόσωπα» τῶν «τριάδων» της ἔχουν διαφορετική ἐνέργεια ἕκαστο, ἑδραιώνοντας τήν πολυθεΐα. Ἀντιθέτως, στήν Ὀρθοδοξία, τά ἅγια καί θεῖα Πρόσωπα τῆς Ἁγίας καί Ζωοποιοῦ καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος ἔχουν κοινήν οὐσίαν, ἐνέργειαν, δύναμιν καί θέλησιν.

[10] Β. ΛΑΜ- ΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, Τό Μαῦρο Λεξικό τῆς Ἑλληνικῆς Μασονίας,τόμ. Β΄, ἐκδ. Βασδέκης, Ἀθήνα 2001, σελ. 392.393.

[11] ΑΝΤ. ΑΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ, Τί εἶναι ὁ Τεκτονισμός, τύποις Κ. Κουντουριώτη, ἐν Ἀθήναις 1931, σελ. 6· «Ἐπειδή ὅμως ἡ προκειμένη μελέτη μέλλει νά κυκλοφορήσῃ μόνον εἰς χεῖρας τεκτόνων, φρονοῦμεν, ὅτι δυνάμεθα ἐλευθεριώτερον νά δώσωμεν ἀνάλυσιν τοῦ σκοποῦ τοῦ τεκτονικοῦ Τάγματος».

[12] Αὐτόθι, σελ. 149.

[13] Αὐτόθι, σελ. 34ἑ.

[14] AL. MACKEY, The Mystic Tie, Masonic Publishing and Manufacturin Co., New York 1867[10], σελ. 29· «When Pope Clement XII., in the year 1738, issued a bull of excommunication against the fraternity, the Freemasons of Italy, unwilling to renounce the institution, and yet not daring openly to practice its rites, changed the title of the Order, and continued to meet as Masons under the name of Xerophagists, a word signifying “men who do not drink;” and they assumed this appellation because they adopted the pledge of total abstinence from intoxicating liquors, as part of their regulations».

[15] Πολιτικόν Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος κα- τά τήν Ε΄ Ἐθνικήν Συνέλευσιν, ἐκδ. Ἀνδρ. Μαμούκα, Ἀθήνησιν 1843, σελ. 39.

[16] An Essay on the Mysteries and the True Object of the Brotherhood of Free masons, translated from the French by W.H.Reece, F.S.A., ἐκδ. Simpkin and Marshall, London and Birmingham 1862, σελ. 31: «It is even one of their fundamental maxims to endeavour to admit among them magistrates, ministers of state, and even sovereigns; and, truly, how many sovereign princes, how many ecclesiastical dignitaries, how many men respectable by their office, by their eminent qualities, and by the purity of their manners, are there not counted by the Free Masons in the number of their brethren?».

[17] Ἡ παρέμβαση τῆς Central Intelligence Agency, ὑπῆρξε ἡ αἰτία γιά τήν κατάργηση τοῦ Τμήματος Nέων Θρησκευτικῶν Κινήσεων τῆς ΕΥΠ, ἐνῷ παρόμοιες πιέσεις ὁδήγησαν στό νά κλείσει καί τό «Γραφεῖο Αἱρέσεων» τῆς Ἀσφάλειας, ἐπί Ὑπουργοῦ Δημοσίας Τάξεως Σήφη Βαλυράκη καί Διοικητῆ τῆς ΕΥΠ Λεωνίδα Βασιλικόπουλου. Τό σχετικό ἔγγραφο τῶν Σαηεντολόγων (300102 ΑΤΗ), βλ. στό ΑΝΤ. ΜΠΟΣΝΑ- ΚΟΥΔΗΣ, Μισθοφόροι τῆς Νέας Τάξης, ἐκδ. Πελασγός, Ἀθήνα 2004[3], σελ. 235· «[...] The good news are that with the intervention of CIA the Greek Intell Dept regarding NRMs is closed down and the employees fired».

[18] Μ. ΦΥΣΕΝ- ΤΖΙΔΗΣ, Ἐπιφανεῖς καί Διάσημοι Ἕλληνες Ἐλευθεροτέκτονες, τόμ. Α΄, ἐκδ. «Βογιατζῆ», Ἀθήνα 2008, σελ. 131-202. Ἐπίσης, αὐτόθι, τόμ. Β΄, ἐκδ. «Βογιατζῆ», Ἀθήνα 2009, σελ. 217-229.

[19] Ἐγκύκλιος τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου τοῦ 1836 κατά τῶν Διαμαρτυρομένων ἱεραποστόλων §6, ἐν ΙΩ. ΚΑΡΜΙΡΗΣ, Τά Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμ. Β΄, AkademischeDruck- u.Verlagsanstalt, Graz- Austria 1968, σελ. 882 [962].

[20] Δέν ἀναφερόμαστε ἐκτενῶς, διότι εἶναι τεράστιο θέμα· ἀναφέρουμε ὡς ἐν παραδείγματι σχετικό φυλλάδιο τῶν Γερμανῶν Εὐαγγελικῶν, οὐσιαστικῶς μιά ἀπολογία, ἕνα ἔπαινο τῆς Μασονίας, ὅπου στό τέλος, στό ἐρώτημα ἄν ὁ Τε- κτονισμός εἶναι συμβατός μέ τόν Χριστιανισμό, ὁ συγγραφέας ἀπαντᾷ κα- ταφατικῶς· «Kann ein Christ Freimaurer sein? Diese Frage muß klar mit Ja beantwortet werden» (FRIEDRICH-WILHELM HAACK, Freimaurer, Münchener Reihe, Evangelischer Presseverband für Bayern, München 1978[4], σελ. 41).

[21] Πρβλ. τό ἄρθρο τοῦ Χ. ΜΗΝΑΟΓΛΟΥ, «Τεκτονισμός καί εἰδωλολατρία στόν ἑλληνικό χῶρο», Φαινόμενα Νεοειδωλολατρίας. Δωδεκαθεϊσμός- Ὑποτίμηση Παλαιᾶς Διαθήκης-Ὀλυμπιακοί Ἀγῶνες (Πρακτικά Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου), ἐκδ. Θεοδρομία, Θεσσαλονίκη 2004, σελ. 327-342

---

[1] https://emvolos.gr/akadimia-athinon-ypodochi-9-10-2018/ 

[2] https://www.tilestwra.com/akadimia-athinon-omorfotero-neoklasiko-ktirio-ston-kosmo/

[3] http://www.grandlodge.gr/akadimaikoi-ellines-tektones-w-55822.html

[4] http://www.press-gr.com/2014/09/t_8.html

[5] https://www.newsbeast.gr/greece/arthro/516778/exelegi-melos-tis-akadimias-athinon-logo-papadimou

[6] http://www.kathimerini.gr

[7] https://www.katanixis.gr/2013/12/blog-post_9911.html

Πηγή