Μία διαφωτιστική μελέτη

  

Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κατὰ τοὺς Ἁγίους Παναίρεση μὲ ἐσχατολογικὸ χαρακτῆρα. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι εἶναι ἡ τελευταία αἵρεση ποὺ θὰ πολεμήσει τὴν Ἐκκλησία πρὶν ἀπὸ τὰ γεγονότα τῆς Ἀποκαλύψεως. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς δὲν προσδιορίζεται οὔτε ἐπισημαίνεται στὶς δράσεις καὶ σκέψεις κάποιων μόνο ἐκκλησιαστικῶν προσωπικοτήτων ἢ κύκλων, ἀλλὰ ἀποτελεῖ τὴν παγκόσμια θρησκευτικὴ διάσταση τῶν σχεδίων τῆς Μασωνίας, τοῦ Σιωνισμοῦ καὶ γενικὰ τῆς Νέας τάξης Πραγμάτων (Ν.Τ.Π.) μὲ σκοπὸ τὴν παγκόσμια διακυβέρνηση καὶ τελικὰ τὴν ἐγκατάσταση στὴν ἐξουσία τοῦ ἀντιχρίστου.

Ὁ ὅρος (ὡς πολιτικὸς καὶ ὄχι συνωμοσιολογικός) Νέα Τάξη πραγμάτων πρωτοεμφανίστηκε στὴν σύγχρονη πολιτικὴ στὰ Δεκατέσσερα Σημεῖα γιὰ τὴν εἰρήνη ποὺ διετύπωσε ὁ πρεσβυτεριανὸς Ἀμερικανὸς πρόεδρος Woodrow Wilson μετὰ τὶς καταστροφὲς καὶ τὸν τρόμο ἀπὸ τὸν Α΄ Παγκ. Πόλεμο. Ὁ δὲ τρόπος ἐπιβολῆς τοῦ ὅλου ἐπιχειρήματος φανερώνει ἕνα μακραίωνο σχέδιο ποὺ μόνο ὁ ἀνθρωποκτόνος ὄφις θὰ μποροῦσε νὰ ἐμπνεύσει, νὰ ὀργανώσει νὰ ἐπιβάλλει καὶ νὰ διατηρεῖ ζωντανό.

Μετὰ τὸν Διαφωτισμὸ καὶ τὴν ἀποκοπὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό, τὴν ἐπικράτηση τῶν δύο μηδενιστικῶν ἰδεολογιῶν καὶ συστημάτων, τοῦ Καπιταλισμοῦ καὶ τοῦ Κομμουνισμοῦ/Σοσιαλισμοῦ, τὴν ἐμφάνιση τοῦ τρίτου τέρατος, τοῦ Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ, καὶ τοὺς δύο Παγκόσμιους Πολέμους (γιὰ πολλοὺς ἐρευνητὲς ἦταν ἕνας μὲ ἕνα διάλειμμα στὴν μέση)  ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου –δηλ. τὸ πρὸς ἐκμετάλλευση ἔδαφος– εἶχε ὀργωθεῖ ἀνάλογα, ἔγινε πρόσφορο γιὰ τὴν ἐπίτευξη τοῦ σκοποῦ αὐτοῦ:

Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος κουρασμένος καὶ ἀπογοητευμένος ἀπὸ τὶς ἐπιλογὲς τῆς Παλαιᾶς Τάξης, ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὰ μηδενιστικὰ μηνύματα στὸν χῶρο τῆς τέχνης, τοῦ κινηματογράφου καὶ τῆς λογοτεχνίας, συντριμμένος ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν θυμάτων καὶ τὶς καταστροφὲς τῶν ὅπλων στὸν πόλεμο καὶ διψώντας γιὰ εἰρήνη καὶ ὑλικὴ εὐημερία ἦταν ἕτοιμος πιὰ νὰ δεχθεῖ αὐτὴ τὴν ἐξέλιξη: Τὴν διευκόλυνση τῆς ἑδραίωσης μιᾶς παγκόσμιας πλατφόρμας διακυβέρνησης, κοινωνικότητας καὶ τέλος θρησκευτικότητος, κάτω ἀπὸ τὴν πολιτική, οἰκονομική, πολιτισμικὴ καὶ θρησκευτικὴ κυριαρχία τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων σ’ ὅλη τὴν οἰκουμένη.

Ἡ πολιτικοοικονομικὴ διάσταση καὶ διαδικασία ἐπιτυχίας αὐτοῦ τοῦ στόχου λέγεται παγκοσμιοποίηση· ἡ θρησκευτική, Οἰκουμενισμός.

Ὁ ὅρος παγκοσμιοποίηση ἐμφανίστηκε μέσα σὲ αὐτὰ τὰ πλαίσια (ὅπως θὰ δοῦμε καὶ παρακάτω) τὸ 1944 καὶ ὁ πρῶτος ποὺ τὸν χρησιμοποίησε σὲ οἰκονομικὸ ἐπίπεδο ἦταν ὁ ἑβραϊκῆς καταγωγῆς Theodore Levitt (Globalization of markets, Harvard Business Review, 1983).

Οἱ πτυχὲς τῆς παγκοσμιοποίησης, ὅπως ἀποφασίστηκαν στὶς συσκέψεις ποὺ θὰ ἀναφέρουμε παρακάτω εἶναι:

➤  ἡ βιομηχανικὴ παγκοσμιοποίηση, δηλ. ἡ ἐνίσχυση, επέκταση καὶ παγκόσμια ἐγκαθίδρυση τῶν πολυεθνικῶν ἑταιριῶν (βλ. παράλληλα τὶς σχέσεις Βαρθολομαίου μὲ μεγάλες πολυεθνικὲς ἑταιρίες)

➤ ἡ χρηματοπιστωτικὴ παγκοσμιοποίηση, δηλ. ἡ ἀνάδυση παγκόσμιων χρηματοπιστωτικῶν κέντρων καὶ ἀγορῶν καὶ ἡ εὐκολότερη πρόσβαση σὲ ἐξωτερικὲς χρηματοδοτήσεις γιὰ ἑταιρικοὺς καὶ κυρίως κρατικοὺς δανειζόμενους (βλ. ΔΝΤ) μὲ σκοπὸ τὴν ὑποτέλεια τῶν δανειζομένων (βλ. παράλληλα καὶ τὴν ἐξάρτηση τῶν Ἱ. Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀπὸ τὰ εὐρωπαϊκὰ κονδύλια)

➤ ἡ πολιτικὴ παγκοσμιοποίηση καὶ ἡ επέκταση τῶν πολιτικῶν συμφερόντων ἀπὸ τὰ ἰσχύοντα κέντρα ἐξουσίας σὲ περιοχὲς καὶ χῶρες ποὺ δὲν συνορεύουν μὲ τὰ πολιτικὰ ἰσχυρὰ κράτη (βλ. παράλληλα καὶ τὴν κόντρα γιὰ τὴν αὐτοκεφαλία τῆς Οὐκρανίας ἢ τὶς συζητήσεις γιὰ τὴν σχισματικὴ ἐκκλησία τῶν Σκοπίων)

➤ ἡ παγκοσμιοποίηση τῆς πληροφόρησης, δηλ. ἡ αὔξηση τῆς ἐλεγχόμενης ροῆς πληροφόρησης σὲ παγκόσμια κλίμακα (βλ. παράλληλα καὶ τὴν διθυραμβικὴ διαφήμιση τῶν συμπροσευχῶν στὸ διαδίκτυο καὶ στὰ ΜΜΕ καὶ παράλληλα τὸν ἀποκλεισμὸ τῶν ἀντιφρονούντων)

➤ ἡ πολιτισμικὴ παγκοσμιοποίηση, δηλ. ἡ ἀνάπτυξη διαπολιτισμικῶν ἐπαφῶν καὶ ἡ δημιουργία μίας παγκόσμιας κουλτούρας (βλ. παράλληλα καὶ τὴν σιγὴ τῆς Ἐκκλησίας σὲ παρόμοια θέματα στὴν Ἑλλάδα, τὴν μεταπερικὴ θεολογία καὶ τὶς συναυλίες μὲ δυτικοῦ τύπου μουσικὴ σὲ ὀρθόδοξους ναούς)

➤  ἡ θρησκευτικὴ παγκοσμιοποίηση, ἡ προώθηση τῆς ἑνώσεως τῶν θρησκειῶν πάνω στὴν βάση τῶν ἀρχῶν τῆς Ν.Τ.Π. (βλ. Κολυμπάρι, Ἀσσίζη, Μπόζε κλπ.)

(βλ. Γραμματικός, Ν., Κατσορίδας, (2001). Παγκοσμιοποίηση και σύγχρονη ελληνική διανόηση: Μια πραγματικότητα, ένα ιδεολόγημα ή μια πολιτική; ΘΕΣΕΙΣ. http://www.theseis.com/index.php?option=com_content&task=view&id=755; Manfred Steger. Globalization: A Very Short Introduction. Oxford University Press, 2003; Joseph E. Stiglitz. Making Globalization Work. New York: W.W. Norton, 2006).

Γίνεται, λοιπόν, σαφές, ὅτι «τόσο η παγκοσμιοποίηση όσο και ο οικουμενισμός είναι μια άλλη μορφή του μηδενισμού στον οποίο κατέληξε στην πράξη ο ορθολογισμός των Δυτικών λαών, με την έμφυτη βουλησιαρχία τους, η οποία τους χαρακτηρίζει: “Αν δεν κάνετε εκουσίως αυτό που σας λέμε, κακό για λογαριασμό σας, γιατί θα το κάνετε ακουσίως”. Με αυτά τα λόγια συνόψισε τη λατρεία των Αγγλοσαξώνων για τη δύναμη δίχως ηθικά όρια, ο διάσημος Γάλλος συγγραφέας Ρομαίν Ρολλάν, σε άρθρο του γραμμένο τη δεκαετία του 1920» (http://moschoblog.blogspot.com/2008/08/blog-post_996.html?m=1).

Στὸ πόνημα αὐτὸ θὰ ἀσχοληθοῦμε κατὰ κύριον λόγο μὲ τὴν πολιτικὴ διάσταση κυρίως στὴν περίοδο τοῦ Β΄ Π.Π. καὶ μέχρι τὴν ἵδρυση τοῦ Ο.Η.Ε.

Χωρὶς τὶς πολυδαίδαλες προ- καὶ διεργασίες σὲ πολιτικὸ ἐπίπεδο, τὴν δημιουργία ὑποδομῶν, τὸν πακτωλὸ χρημάτων καὶ τὴν προστασία ποὺ παρεῖχε καὶ παρέχει ἡ παγκόσμια ἄρχουσα τάξη, ἡ ἐπικράτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν θὰ ἦταν δυνατή. Αὐτὸ φάνηκε π.χ. στὴν ἐπιβολὴ τοῦ Ἀθηναγόρα ὡς Πατριάρχη ἀπὸ τὶς Η.Π.Α. καὶ τὴν μεταφορά του στὴν Κων/πολη ἀκόμα καὶ μὲ τὸ προεδρικὸ ἀεροπλάνο καὶ στὴν διοργάνωση καὶ ἐκτέλεση τῆς ψευτοσυνόδου τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης. Στὸ Κολυμπάρι ἔγινε πολλάκις λόγος γιὰ τὸν δῆθεν νέο  ρόλο τῆς Ὀρθοδοξίας σὲ μία παγκοσμιοποιημένη κοινωνία.

Θρησκευτικὲς ὀργανώσεις προετοιμασίας καὶ διάδοσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν θὰ ἀναφερθοῦν ἐδῶ λεπτομερῶς. Θὰ τονιστοῦν μόνο παραδειγματικὰ ὀργανώσεις ποὺ ἔπαιξαν σημαντικὸ ρόλο στὴ ἐξάπλωση καὶ ἑδραίωση τῶν οἰκουμενιστικῶν ἰδεῶν τὸν 19^ο αἰῶνα, ὅπως ἡ Παγκόσμια Χριστιανικὴ Φοιτητικὴ Ὁμοσπονδία (WSCF το 1895), διάφορες Βιβλικὲς Ἑταιρίες (δροῦσαν στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὴν Βαυαροκρατία), ἑνώσεις τῶν ἱεραποστολικῶν ἑταιριῶν καὶ κυρίως ἡ Χριστιανικὴ Ἀδελφότητα Νέων, ΧΑΝ, τῆς ὁποίας τὸ κτίριο δεσπόζει στὸ κέντρο τῶν Ἀθηνῶν (YMCA) καὶ γνωστοὶ ἱερεῖς, ἀκόμα καὶ ἀπὸ τοὺς ἀντιοικουμενιστικοὺς κύκλους, ἔχουν παρευρεθεῖ στὶς ἐκδηλώσεις της.

Ἡ ἐπιρροὴ ποὺ ἄσκησε ἡ ΧΑΝ ἦταν τόσο σημαντική, ὥστε «το Α ́ Άρθρο Βάση του Π.Σ.Ε., που ίσχυσε έως την Γ ́ Γενική Συνέλευσή του στο Νέο Δελχί (1961), και είχε να κάνει με την πίστη «στον Ιησού Χριστό ως Θεό και Σωτήρα», διατυπώθηκε για πρώτη φορά στο συνέδριό της ΧΑΝ στο Παρίσι το 1855» (Στυλιανός Χ. Τσομπανίδης, «Η συμβολή της ορθόδοξης θεολογίας στο παγκόσμιο συμβούλιο εκκλησιών », Θεσσαλονίκη 2003, σ. 62).

Παρακάτω θὰ ἀναφερθοῦν τὰ πιὸ σημαντικὰ ἀπὸ πολιτικῆς ἄποψης γιὰ τὴν ἐπικράτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ:

Τὸ 1919 προτείνεται ἀπὸ τὸν λουθηρανὸ ἀρχιεπίσκοπο Οὐψάλας Nathan Söderblom (φίλο τοῦ μεταγενέστερου προέδρου τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν Dag Hammarskjöld) σὲ ἕνα μνημόνιο (Memorandum der Tagung des Weltbundes für Freundschaftsarbeit der Kirchen in Oud Wassenaar) παράλληλα μὲ τὴν ἵδρυση τῆς «Κοινωνίας τῶν Ἐθνῶν» (Κ.τ.Ε.) ἡ ἵδρυση ἑνὸς μονίμου «Οἰκουμενικοῦ Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν» (W.A. Visser’t Hooft, «The Word Ecumenical, Its History and Use», 1517-1948, ed. Ruth Rouse, Stephen Neill and Harold E. Fey, Geneva: WCC Publications, 1986 .σ. 739). Τὸ πείραμα ὅμως «Κ.τ.Ε.» ἀπέτυχε παταγωδῶς νὰ ἐπιβάλει τὴν εἰρήνη καὶ τὴν φιλία στὸν κόσμο μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τὴν ἀκολουθήσει ὁ Β΄ Π.Π. Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο ἄρχισαν στὶς Η.Π.Α. συζητήσεις καὶ προγράμματα γιὰ τὴν καθιέρωση μίας Ν.Τ.Π.

Στὶς 14 Αὐγούστου 1941 ὑπογράφθηκε πάνω στὸ πολεμικὸ πλοῖο Prince of Wales ἀπὸ τὸν πρόεδρο τῶν Η.Π.Α. Franklin D. Roosevelt καὶ τὸν βρετανὸ πρωθυπουργὸ Winston Churchill  ἡ Χάρτα τοῦ Ἀτλαντικοῦ στὴν ὁποία συμφωνήθηκε γιὰ πρώτη φορὰ ἡ συνεργασία γιὰ τὴν ἐπίτευξη μίας παγκόσμιας εἰρήνης.

Τὸ Μάρτιο τοῦ 1942 τὸ περιοδικὸ «TIME» (TIME - The Weekly Newsmagazine-MARCH 16, 1942-PAGE 44) κυκλοφορεῖ μὲ ἕνα ἄρθρο γιὰ τὸ «Ὁμοσπονδιακὸ Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν» (Federal Council of Churches ) μέρος τοῦ μετέπειτα Π.Σ.Ε., σὲ συνεδρίαση τοῦ ὁποίου ὑπὸ τὴν προεδρία τοῦ John Foster Dulles (1953-1959 ὑπουργὸς ἐξωτερικῶν τῶν Η.Π.Α.) καὶ μὲ τὴν στήριξη τῆς ἀμερικανικῆς κυβέρνησης καὶ τοῦ πανεπιστημιακοῦ κόσμου προτάθηκαν τὰ «ἕξι βήματα γιὰ τὴν εἰρήνη» (sex pillars of peace) ἀνάμεσα στὰ ὁποῖα ἀναφέρθηκαν τὰ ἑξῆς (σύγκρινέ τα μὲ τὶς προαναφερθεῖσες πτυχὲς τῆς Παγκοσμιοποίησης):

α) μία παγκόσμια διακυβέρνηση ἐκλεγμένων μελῶν ἀπ’ ὅλο τὸν κόσμο.

β) περιορισμὸ τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας.

γ) διεθνὴ ἔλεγχο τῶν ἐθνικῶν πολεμικῶν δυνάμεων.

δ) μία νέα τάξη οἰκονομικῆς ζωῆς (παγκόσμιο ἑνιαῖο νόμισμα, παγκόσμια τράπεζα) μὲ τὴν συνεργασία τῶν δημοκρατικῶν δυνάμεων ἢ μέσῳ μίας δυναμικῆς ἐπανάστασης.

ε) Προσέγγιση τῶν Θρησκειῶν καὶ θρησκευτικὴ ἐλευθερία

(R. H. Immermann: John Foster Dulles and the diplomacy oft the Cold War 1992, s. 21).

 6) Ἵδρυση διεθνοῦς Ὀργανισμοῦ γιὰ τὴν προώθηση τῆς αὐτονομίας καὶ προστασίας τῆς προσωπικότητας τοῦ κάθε ἀνθρώπου.

Τὸ πρόγραμμα αὐτὸ στηριζόταν πάνω στὰ Δεκατέσσερα Σημεῖα τοῦ πρόεδρου Woodrow Wilson (ὁ John Foster Dulles τὰ εἶχε στηρίξει ἀπὸ τὴν ἀρχή) καὶ εἶχε βαθιὲς ἐπιδράσεις στὸ συνέδριο τοῦ Dumbarton Oaks (σὲ ἰδιωτικὴ βίλα στὴν Οὐάσινγκτον 21.08 1944) στὴν ὁποία παραβρέθηκαν ἀντιπρόσωποι τῶν Η.Π.Α., Κίνας, Σοβιετικῆς Ἕνωσης καὶ Μεγάλης Βρετανίας. Οἱ συζητήσεις τελείωσαν στὶς 7 Ὀκτωβρίου 1944 μὲ τὴν ἀπόφαση δημιουργίας τοῦ Ο.Η.Ε. κάτω ἀπὸ τὴν προστασία τῶν Η.Π.Α. καὶ τὴν σύνταξη τῆς Χάρτας τοῦ Ο.Η.Ε., ὅπως τὴν γνωρίζουμε σήμερα. Ἀκόμα ἀποφασίστηκε ἡ σύσταση τοῦ Δ.Ν.Τ. (Dokumentensammlung: Die Konferenz der Repräsentanten der UdSSR, der USA und Großbritanniens in Dumbarton Oaks (21. August – 28. September 1944), Moskau 1988). Παράλληλα πάρθηκε ἡ ἀπόφαση γιὰ τὴν δημιουργία τοῦ Π.Σ.Ε. μετὰ ἀπὸ πρόταση τῶν Η.Π.Α. καὶ παρουσία ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν καὶ συνδικάτων μὲ βάση τὰ «ἕξι βήματα γιὰ τὴν εἰρήνη».

Ἔτσι ὑλοποιήθηκαν τὰ προσχέδια ποὺ εἶχαν συμφωνηθεῖ στὶς 30 Ὀκτωβρίου 1943 στὴν συμφωνία τῆς Τεχεράνης ἀπὸ τοὺς ἀντιπροσώπους τῶν ἴδιων κρατῶν. Ὅλοι οἱ στόχοι τῶν σχεδίων ποὺ προτάθηκαν στὶς πρῶτες δεκαετίες ἔβρισκαν τὴν ἐπίτευξή τους. Εἶναι φανερὸ ἀκόμα καὶ γιὰ τὸν πιὸ ἀδαῆ πόσο σχεδιασμένα καὶ μὲ ποιὰ πολιτικὴ ὑποστήριξη προχώρησε ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ τελικὰ ἅλωσε τὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.

Σὲ μία ἡμερίδα τῶν μελῶν τοῦ μελλοντικοῦ Π.Σ.Ε. ἀποφασίστηκε μετὰ τὸν πόλεμο καὶ ἡ ἵδρυση τῆς «Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς Διεθνῶν Ὑποθέσεων» (CCIA) ποὺ θὰ τελοῦσε ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ Π.Σ.Ε. καὶ τοῦ Ο.Η.Ε. καὶ ἡ ὁποία θὰ εἶχε ὡς στόχο τὴν ἄριστη συνεργασία τῶν δύο ὀργανισμῶν.

Ἡ CCIA ἦταν μία ἀπὸ τὶς πρῶτες «Μὴ Κερδοσκοπικὲς Ὀργανώσεις» Μ.Κ.Ο. τοῦ Ο.Η.Ε. Ἕνας ἀπὸ τοὺς στόχους τῆς CCIA ἦταν καὶ εἶναι μέχρι σήμερα ἡ «ἡ ἀρωγὴ στὴν κατανόηση, ἀλληλοϋποστήριξη, δικαιοσύνη καὶ στὴν εἰρήνη μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν».

Ἐκτὸς αὐτοῦ τέθηκαν παράλληλα ὡς στόχοι ἡ ἀνάπτυξη τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου, ὁ σεβασμὸς στὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐλευθερία, ἡ προεργασία στὸν τομέα τῆς ἐκπαίδευσης καὶ τοῦ πολιτισμοῦ κλπ. (γι’ αὐτὰ καὶ γιὰ τὰ ἑπόμενα στοιχεῖα βλ. Robert C. Hilderbrand: Dumbarton Oaks: the origins of the United Nations and the search for postwar security, Chapel Hill 1990 καὶ Georg Schild: Bretton Woods and Dumbarton Oaks: American economic and political postwar planning in the summer of 1944, New York 1995. Dumbarton Oaks conversations: 1944–1994; a look behind the scenes; an exhibition catalogue, Washington, D.C. 1994).

Ἡ CCIA βοήθησε τὸ 1946 καὶ στὴν δημιουργία καὶ περάτωση τοῦ συνεδρίου τῶν MKO (NGOs «Non-Governmental Organizations») καὶ τῶν κοινωνικῶν ὀργανώσεων (CSOs «Civil Society Organizations») ποὺ ἔγιναν μέρος τοῦ Ο.Η.Ε. στὸ «Τμῆμα Δημοσίων Πληροφοριῶν» (DPI «Department of Public Information»). Ὁ ὅρος Μ.Κ.Ο. προτιμήθηκε γιὰ νὰ δηλωθεῖ ὁ διεθνὴς χαρακτῆρας τῶν ὀργανώσεων αὐτῶν καὶ ἡ συμφωνία τους μὲ τὰ ἰδεώδη τοῦ Ο.Η.Ε. (Norbert Götz. “Reframing NGOs: The Identity of an International Relations Non-Starter.” European Journal of International Relations 14 2008 2: σελ. 231–258).

Πολλοὶ ἐρευνητὲς βλέπουν τὸν πρόδρομο τῶν Μ.Κ.Ο. στὶς ὀργανώσεις τῶν Κουακέρων τοῦ 17^ου καὶ 18^ου αἰ.  Τὸν 19^ο  ἀκολούθησαν οἱ προτεσταντικὲς καὶ ἑβραϊκὲς ἢ θεοσοφιστικοῦ τύπου ὀργανώσεις, ὅπως World Evangelical Alliance (1846), Alliance Israélite Universelle (1860), Comission of the Red Cross (1863), The First International (1864), International Law Association (1873) und International Association of Geodesy. Οἱ ὀργανώσεις αὐτές, ὅπως βιώνουμε σήμερα ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες στὸ πετσί μας, προώθησαν τὴν ἀποκρατικοποίηση καὶ τὴν ἀπώλεια τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας παγκοσμίως, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐξάπλωση τῆς Ν.Τ.Π. (Jost Delbrück: Nichtregierungsorganisationen: Geschichte - Bedeutung - Rechtsstatus. Institut für Rechtspolitik an der Uni Trier, 2003, καὶ  Christiane Frantz, Kerstin Martens: Nichtregierungsorgansiationen (NGOs). Verlag für Sozialwissenschaften, 2006, S. 62 ff.). Γι’ αὐτὸ καὶ χαρακτηριστικὰ μέλη τους τιμήθηκαν μὲ τὸ βραβεῖο Νομπέλ, ὅπως π.χ. τὸ 1901 ὁ ἱδρυτὴς τοῦ «Ἐρυθροῦ Σταυροῦ» Henry Dunant (ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὸ 1881 ἀποτραβήχθηκε σὲ ἕνα χωριὸ τῆς Ἑλβετίας ὅπου ἔβλεπε ὁράματα καὶ συνέγραφε προφητεῖες)  ἢ τὸ 1946 ὁ γνωστός μας γιὰ τὴν ἐργασία του στὴν προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ John Raleigh Mott.

Ἡ CCIA εἶχε τέτοια ἐπιρροὴ στὸν Ο.Η.Ε. ὥστε συμμετεῖχαν σὲ ὅλα τὰ συνέδρια καὶ στὶς συζητήσεις γιὰ τὴν περαιτέρω ἀνάπτυξη καὶ προώθηση τῶν ἰδεωδῶν τῆς Ν.Τ.Π. π.χ. τοῦ φεμινισμοῦ καὶ τῶν δικαιωμάτων τῆς γυναίκας, τῆς ἀντιρατσιστικῆς καμπάνιας, τῶν δικαιωμάτων τῶν μεταναστῶν καὶ τὴν ὑποστήριξη τῶν φυγάδων κλπ.

(http://wcc-coe.org/wcc/what/international/un-hist-g.html)

Ἕνας ἀκόμη σημαντικὸς παράγοντας στὴν προώθηση καὶ καθιέρωση τῆς Ν.Τ.Π. καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὑπῆρξε ὁ πρόεδρος τῶν Η.Π.Α. Henry Truman. Στὶς 28 Ἰουνίου 1945 δήλωσε σὲ ὁμιλία του τὰ ἑξῆς: «Θὰ εἶναι εὐκολότερο γιὰ τὰ ἔθνη νὰ μεταβοῦν σὲ μία παγκόσμια δημοκρατία ἀπὸ ὅτι ἦταν γιὰ ἐμᾶς νὰ μεταβοῦμε (ἀπὸ ἀγγλικὴ ἀποικία) στὶς Η.Π.Α.». Ὁ Truman χρησιμοποίησε ἄριστα τὸν κομμουνιστικὸ κίνδυνο γιὰ νὰ ἐπιτύχει τοὺς σκοπούς του:

  «Συχνά ὑποτιμημένο ἀπό πολλούς ἱστορικούς εἶναι τό γεγονός ὅτι ἡ “ἀνάσχεση“ ὑπό τόν Τροῦμαν, ὅπως ἐπίσης καί ὑπό τούς Προέδρους Ἀιζενχάουερ καί Κέννεντι, εἶχε μία ἰσχυρή θρησκευτική διάσταση, πού λειτουργοῦσε μέ δύο τρόπους. Πρῶτον, βοηθοῦσε στόν καθορισμό τῶν γραμμῶν τῆς παγκοσμίου πάλης κατά τοῦ κομμουνισμοῦ, διαιρώντας τόν κόσμο μεταξύ ἠθικῶν, θεοφιλῶν ἐθνῶν, πού θά καθοδηγοῦνταν ἀπό τίς ΗΠΑ, καί τῶν δυνάμεων τοῦ ἀθεϊσμοῦ καί τῆς ἀθρησκίας, ἐλεγχομένων ἀπό τήν “ἄθεη  Σοβιετική Ἕνωση”. Δεύτερον, ἡ θρησκεία δέν παρεῖχε μόνον ἕνα πολύτιμο ἐργαλεῖο γιά τήν ἀνάσχεση τῆς ἐπεκτάσεως τοῦ κομμουνισμοῦ, ἀλλά καί ἐνεθάρρυνε τήν ἐσωτερική κατάρρευση τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως. Πράγματι, ὁ Τροῦμαν εἶδε τήν θρησκεία ὡς ἰσχυρό ἐργαλεῖο γιά νά ὑπονομεύσει τήν πίστη στό σοβιετικό σύστημα καί νά ἐπιτύχει τήν τελική πτώση του». (Ὁ Μασόνος Πατριάρχης Ἀθηναγόρας Α΄, ἡ πολιτική τῶν Η.Π.Α. καί ἡ σημερινή Οὐκρανία Γεωπολιτική ἀνάλυση (μέρος α΄ κεφ. 2): Ἀθηναγόρας Σπύρου, ὁ «ἄνθρωπος τοῦ Προέδρου» … τοῦ Μοναχοῦ Σεραφείμ (Ζήση).

Τὸ γνωστὸ σὲ ἐμᾶς «Δόγμα Τροῦμαν» («Truman Doctrine, containment policy») ἐπειδὴ ἀπευθυνόταν σὲ μία εὐρεία πολιτιστικὴ καὶ κοινωνικὴ ἀνασφάλεια σχετικὰ μὲ τὴν μοντέρνα ζωὴ σ' ἕνα παγκοσμιοποιημένο κόσμο (Dennis Merrill, "The Truman Doctrine: Containing Communism and Modernity", Presidential Studies Quarterly, March 2006, Vol. 36(1) pp. 27–37) διατηρήθηκε γιὰ πολλὲς δεκαετίες καὶ εἶχε ἔντονες θρησκευτικὲς διαστάσεις, ἀφοῦ εὐνοοῦσε τὴν ἵδρυση ἑνὸς πανθρησκειακοῦ ὀργανισμοῦ ὡς ἑνὸς ἐπιπλέον ἐγγυητὴ τῆς διεθνοῦς ἀσφαλείας (βλ. Heiko Meiertöns: Die Doktrinen U.S.-amerikanischer Sicherheitspolitik. Völkerrechtliche Bewertung und ihr Einfluss auf das Völkerrecht. Nomos, Baden-Baden 2006). Παράλληλα τὸ σχέδιο Μάρσαλ ὑποστήριζε μὲ οἰκονομικὰ μέσα τὸ δόγμα αὐτό. Μὲ ὅπλο τὸ μπλοκάρισμα τῶν πιστώσεων ἡ ἀμερικάνικη ἡγεσία μποροῦσε νὰ πιέσει τὶς κυβερνήσεις σὲ περίπτωση ποὺ ἀρνοῦνταν νὰ ἀνταποκριθοῦν στὶς ἐπιθυμίες της (ἐμεῖς οἱ Ἑλληνες γνωρίσαμε τὶς πιέσεις πολὺ καλὰ καὶ μὲ ὀλέθριο ἀποτέλεσμα).

Στὶς 24 Ὀκτωβρίου 1945 ὁ γερουσιαστὴς Glen Taylor μέλος τῆς ἀριστερῆς πλευρᾶς τοῦ Δημοκρατικοῦ κόμματος ἀνακοίνωσε στὸ Κογκρέσο τὸ ψήφισμα 183, μὲ τὸ ὁποῖο ζητοῦσε ἀπὸ τὴν σύγκλητο τὴν προώθηση μίας παγκόσμιας δημοκρατίας κατὰ τὸ ἀμερικάνικο πρότυπο καὶ μίας παγκόσμιας ἀστυνομικῆς δύναμης (Frank Ross Peterson: Prophet Without Honor. Glen H. Taylor and the Fight for American Liberalism. University Press of Kentucky, Lexington 1974). Ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων προχωροῦσε ἀσταμάτητα. Ὁ Einstein ζητάει συμμετοχὴ σὲ ἕνα παγκόσμιο σύστημα ἀσφαλείας στὸ ὁποῖο δὲν θὰ ἰσχύουν ὅμως οἱ ἰσχύοντες δημοκρατικοὶ κανόνες («Membership in a supranational security system should not, in my opinion, be based on any arbitrary democratic standards» https://www.theatlantic.com/magazine/archive/1947/11/atomic-war-or-peace/305443/

Τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1945 ὁ Joy Elmer Morgan ἐκδότης τῆς ἐφημερίδας «National Education Association» δημοσίευσε ἕνα ἄρθρο μὲ τὸν τίτλο «ὁ δάσκαλος καὶ ἡ παγκόσμια διακυβέρνηση» (The Teacher and World Government) στὸ ὁποῖο μεταξὺ ἄλλων ἔγραψε «γιὰ νὰ ἐγκαταστήσεις μία θεμιτὴ παγκόσμια κυβέρνηση πρέπει νὰ προετοιμάσεις τὶς καρδιὲς καὶ τὰ μυαλὰ τῶν παιδιῶν. Σὲ αὐτὸ παίζει μεγάλο ρόλο ὁ  δάσκαλος καὶ ἡ ἐπαγγελματικότητα του»

(http://www.greatthoughtstreasury.com/author/joy-elmer-morgan).

Διαβάζοντας αὐτὲς τὶς δηλώσεις δὲν πρέπει νὰ ἐκπλησσόμαστε γιὰ τὶς σημερινὲς τραγικὲς ἐξελίξεις στὸν τομέα τῆς παιδείας καὶ τῆς κοινωνίας. Τὸ πῶς ὅμως αὐτὸ ἐφαρμόστηκε καὶ στοὺς ἐκκλησιαστικοὺς κύκλους μπορεῖ νὰ γίνει κατανοητὸ παρουσιάζοντας ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα. Παραθέτω μία ἐπιστολὴ τοῦ μακαρίτη Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος Χριστοδούλου ποὺ παρὰ τὶς προφανεῖς καὶ γνωστὲς οἰκουμενιστικὲς ἐνέργειές του, θεωρεῖται ἀκόμα ἀπὸ πολλοὺς «μαχητὴς τῆς Ὀρθοδοξίας», (Ἄξιο παρατηρήσεως εἶναι, ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ὁμιλεῖ πρὸς τοὺς αἱρετικούς, ὡς ἐὰν ἐπρόκειτο γιὰ ὁμόδοξους ἐπισκόπους ἀδελφοὺς Ἱεραποστόλους!):

 «Προς το Οικουμενικό Ινστιτούτο του Bossey Γενεύης

29/5/2006

Εντιμότατε κύριε Γενικέ Γραμματέα Dr Samuel Kobia, Αιδεσιμολογιώτατε Διευθυντά κ. Ion Sauka, Ελλογιμώτατοι Κύριοι Καθηγητές,

Σεβασμιώτατοι, Θεοφιλέστατοι, Σεβαστοί Πατέρες, Αγαπητοί φίλοι του Συλλόγου «Les amis du Château»

Κυρίες και Κύριοι,

Είναι μεγάλη η χαρά μου που βρίσκομαι σήμερα μαζί σας. Ύστερα από μία τόσο ουσιαστική επίσκεψη στην έδρα του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) στην Γενεύη, μπορώ να ομολογήσω ότι έχω ενθουσιασθεί από το μέγεθος της αγάπης σας προς το ταπεινό πρόσωπό μου και από την πηγαία έκφραση των αισθημάτων και της αβραμιαίας φιλοξενίας σας. Αναλογιζόμουν μέσα στην μεγάλη αίθουσα του Π.Σ.Ε. το σε βάθος και πλάτος έργο που επιτελείται στο Συμβούλιο εδώ και τόσα χρόνια και προβληματιζόμουν με την ιδέα της φυσικής συνέχειας από νέα πρόσωπα όλων αυτών των κατορθωμάτων των μεγάλων θεολογικών προσωπικοτήτων της Χριστιανικής μας συγχρόνου παραδόσεως. Είναι βλέπετε ουσιαστικής σημασίας η τροφοδοσία των ιστορικών πηγών με νέες ιδέες, μέσα από νέα πρόσωπα που χρειάζονται όμως, κατάλληλη επιμόρφωση και καλλιέργεια μιας υγιούς οικουμενικής συνειδήσεως.  Με αγωνία λοιπόν, περίμενα την στιγμή που θα ερχόμουν εδώ, στο παραδοσιακό κάστρο του Bossey διότι ήθελα από κοντά να γνωρίσω τον χώρο όπου τόσοι μεγάλοι θεολόγοι διακόνησαν με κύριο γνώμονα τους την αντικειμενική παρουσίαση των διαχριστιανικών σχέσεων και την ορθή τοποθέτηση κάθε διαφορετικής χριστιανικής ομολογίας μέσα σ΄ αυτές».

Ἂν συγκρίνουμε τὸν χαιρετισμὸ τοῦ Χριστοδούλου στὸ Π.Σ.Ε. μὲ τοὺς μετέπειτα παρόμοιους χαιρετισμοὺς τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου στὸ ἴδιο κέντρο («Αἰδεσιμολογιώτατε Δρ. Όλαφ Τβέιτ, γενικὲ γραμματέα τοῦ Παγκόσμιου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, Οἱ Σεβασμιώτατοι, Οἱ Ἐξοχότητές Σας, Σεβαστοὶ ἐκπρόσωποι Διεθνῶν Οργανισμῶν, Κυρίες καὶ Κύριοι»), τότε βλέπουμε πόσο μελετημένα καὶ μὲ ποιά συνέπεια προχωροῦσε ἡ αἵρεση μέσω τῶν προαναφερομένων κέντρων ἐδῶ καὶ δεκαετίες.

Αὐτὰ τὰ συμπεράσματα δὲν εἶναι αὐθαίρετα, ἀλλὰ γνωστὰ σὲ ὅλους τοὺς παροικοῦντες τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ γίνονται σαφῆ καὶ ἀπὸ τὶς δύο παρακάτω δηλώσεις:

1) Ἤδη ἀπὸ τὸ 1967 τοῦ τότε ἀρχιμανδρίτου καὶ κατόπιν Μητροπολίτου Τυρολόης Παντελεήμονος Ροδόπουλου, παρατηρητῆ τῆς Β΄ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ. Ἔγραφε:

«Διετυπώθη ὑπό τινων ΡΚαθολικῶν συνέδρων μία παράδοξος θεωρία περὶ ἐπιτεύξεως τῆς ἑνώσεως μεταξὺ τῆς ΡΚαθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ὀρθοδόξου». Ἡ Ἕνωση θὰ «ἐπιτευχθῆ σταδιακῶς καὶ οὐχὶ διὰ διαπραγματεύσεων ἐκκλησιαστικο-θεολογικῶν» σὲ τρία στάδια:

«α) Φιλία καὶ ψυχολογικὴ προπαρασκευή,

β) μερικὴ μυστηριακὴ κοινωνία καὶ

γ) πλήρης μυστηριακὴ κοινωνία».

(Μπιλάλη Σπυρ., ἀρχιμ., Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμός, τ. Β΄, σ. 413).

2) Τοῦ μητροπολίτου Ἀχαΐας Ἀθανασίου, ἐκπροσώπου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ὁ ὁποῖος μάλιστα στὸ Βατικανό, ἐπειδὴ καθυστεροῦμε νὰ ἐφαρμόσουμε τὰ μυστικῶς συμπεφωνημένα μεταξὺ τῶν ἡγετῶν Φαναρίου καὶ Βατικανοῦ –ποὺ φυσικὰ ὁδηγοῦν στὴν ὑποταγή μας στὸν Πάπα– εἶπε τὸ 2002 τὰ ἑξῆς ἐξωφρενικά, ἀλλὰ διαφωτιστικά:

«Στην Ελλάδα βρισκόμαστε μπροστά σε πολύ λεπτή κατάσταση, γιατί, ενώ ο αρχιεπίσκοπος (σ.σ. Χριστόδουλος) και οι μητροπολίτες επιθυμούν να έχουν μια σημαντική συνεργασία με την Καθολική Εκκλησία, (σ.σ. ουδεμία αναφορά για επιστροφής τους στην Ευαγγελική Αλήθεια και αποκήρυξη την αιρέσεων) αυτοί έχουν και ευθύνες προς τον κόσμο, τους πιστούς, πολλοί από τους οποίους δεν είναι προετοιμασμένοι στην προοπτική του διαλόγου, ενώ άλλοι έχουν μια άποψη πιο φονταμενταλιστική για την Εκκλησία. Αυτό για μας είναι η μεγάλη πρόκληση να προετοιμάσουμε τον κόσμο, να τον διαπαιδαγωγήσουμε, για να μη αντιδράσει επηρεασμένος από τις προκαταλήψεις και πληροφορίες, που δεν ανταποκρίνονται στα γεγονότα... Είναι σημαντικό να κατανοηθεί ότι έχουμε ανάγκη χρόνου, ελπίζω όχι υπερβολικού, για να σχηματίσουμε τη συνείδηση του κόσμου»!!! («Ὀρθόδοξος Τύπος», 1444, 1/2/2002).

Σ’ αὐτὰ τὰ κέντρα, λοιπόν, ἐδῶ καὶ δεκαετίες γίνεται κατὰ τὸν Χριστόδουλο, καὶ κατὰ αὐτὸ ποὺ ζητοῦσε ὁ Morgan, ἡ «τροφοδοσία των ιστορικών πηγών με νέες ιδέες, μέσα από νέα πρόσωπα που χρειάζονται όμως, κατάλληλη επιμόρφωση και καλλιέργεια μιας υγειούς οικουμενικής συνειδήσεως».

Ἀκολούθησε ἡ Συνθήκη τῆς Γιάλτας τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1945, στὴν ὁποία οἱ Μεγάλες Δυνάμεις ἐπικύρωσαν τὴν ἵδρυση τοῦ Ο.Η.Ε., ἐνῶ παράλληλα σὲ κομμάτια χαρτιοῦ χώριζαν τὸν κόσμο σὲ σφαῖρες ἐπιρροῆς (γνωστὴ σὲ ἐμᾶς εἶναι ἡ ἀντιμαχία, ἀνταλλάσοντας σημειώματα, μεταξὺ Τσώρτσιλ καὶ Στάλιν γιὰ τὸ ποιός θὰ ἐλέγχει τὰ Βαλκάνια καὶ τὴν Ἑλλάδα). Τὸ 1945 ἔλαβε μέρος στὸ San Francisco τὸ ὁμώνυμο συνέδριο (25 Ἀπριλίου ἕως 26 Ἰουνίου 1945). Σ’ αὐτὸ ἔλαβαν μέρος 50 κράτη, ὅλα μέλη τοῦ συνασπισμοῦ ἐναντίον τῶν δυνάμεων τοῦ Ἄξονα. Τὰ κράτη αὐτὰ συμφώνησαν στὴν ἱδρυτικὴ δήλωση (Χάρτα) τοῦ Ο.Η.Ε., τὰ κύρια σημεῖα αὐτῆς τῆς Χάρτας περιεῖχαν τὶς προτάσεις τοῦ Dumbarton Oaks ποὺ εἴδαμε παραπάνω. Παράλληλα ἱδρύθηκε τὸ Διεθνὲς δικαστήριο τῆς Χάγης ποὺ θὰ συνεργαζόταν στενὰ μὲ τὸν Ο.Η.Ε.

(Ernst Deuerlein: Potsdam 1945. Ende und Anfang, Köln 1970; Klaus Hüfner: Vereinte Nationen. In: Wichard Woyke (Hrsg.): Handwörterbuch Internationale Politik. Leske + Budrich, Opladen 1995, S. 430–438; Helmut Volger: Geschichte der Vereinten Nationen. Oldenbourg, München 2008, S. 4–20; Manuela Scheuermann: Die Vereinten Nationen: Eine Einführung. Springer VS, Wiesbaden 2014, S. 21–28).

Στὶς 10 Σεπτεμβρίου 1948 ἔγινε ἡ πρώτη Συνέλευση τοῦ ΟΗΕ, ἐνῶ εἶχε προηγηθεῖ στὶς 23 Αὐγούστου ἡ πρώτη Συνέλευση τοῦ Π.Σ.Ε. μὲ συμμετοχὴ τῶν Ὀρθοδόξων. Τὰ πράγματα εἶχαν πάρει πιὰ τὸν δρόμο τους.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου