Με την αγιοποίηση του Χρ. Σμύρνης, η Σύνοδος «εκθεμελιώνει την περί Αγίων Ορθόδοξο Παράδοσι»!

Ενημέρωση για τον Οικουμενιστή "άγιο" Χρυσόστομο Σμύρνης

(στ΄ μέρος)

          Ἀπόσπασμα ἀπὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ γιὰ τὸν Ἐθνομάρτυρα Χρυσόστομο Σμύρνης καὶ ἀπὸ τὸ κεφάλαιο:

Ἀναίρεσις τῶν ἐπιχειρημάτων τῶν

 ὑπερασπιστῶν τῆς "ἁγιοποιήσεως"

 τοῦ Χρυσοστόμου  Σμύρνης 

 (Σελ. 358-368)

Ο Σμύρνης συμπεριλαμβάνεται στο βι-
βλίο με επιφανείς Μασώνους

   ...Ὁ λαός, στήν περίπτωσι παρανόμων ἀποφάσεων τῆς Συνόδου καί μάλιστα διά θέματα σοβαρά πού ἅπτονται τῆς Πίστεως, ὀφείλει κατά τήν Ὀρθόδοξο Παράδοσι νά ἀντιδράση καί νά μήν ὑπακούση σ’ αὐτές. Αὐτό ἀκριβῶς ἔκανε ὁ εὐσεβής λαός καί κλῆρος στίς ἀποφάσεις τῶν ἀρειανικῶν, εἰκονομαχικῶν κλπ. Συνόδων. Τό ἴδιο ὀφείλει νά κάνη καί τώρα, διότι ἡ διακήρυξις ὑπό τῆς Συνόδου τῆς «ἁγιότητος» τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης ἐκθεμελιώνει τήν περί Ἁγίων Ὀρθόδοξο Παράδοσι, ἐπειδή οἱ Ἅγιοι εἶναι ὄχι μόνον προστάτες καί πρεσβευτές ἀλλά καί ὁδηγοί καί διδάσκαλοι καί κήρυκες τοῦ λαοῦ. Μέ «ἁγίους» τύπου Χρυσοστόμου Σμύρνης, δέν εἶναι δύσκολο νά πλανηθῆ ὁ λαός καί νά σχηματίση διαφορετική ἀντίληψι διά τούς αἱρετικούς, ἀπό αὐτήν πού ἐδίδαξαν ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι Ἅγιοι Πατέρες.

Ἡ νοσηρά ἀντίληψις, τήν ὁποία ἀκοῦμε νά λέγουν πολλοί: «τί νά κάνωμε ἀφοῦ τόν ἁγιοποίησε ἡ Ἐκκλησία», ἤ «τί νά κάνωμε ἀφοῦ τόν ἐπίσκοπο μᾶς τόν ἔστειλε ἡ Ἐκκλησία», ἤ «τί νά κάνωμε ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία ἀπεφάσισε νά ἔλθη ὁ Πάπας στήν Ἑλ λάδα», «νά πάρωμε ἠλεκτρονικές ταυτότητες» κ.ἄ., εἶναι ὁ καλύτερος σύμμαχος τοῦ Διαβόλου, προκειμένου νά γκρεμίση μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς. Δέν πρέπει νά λησμονοῦμε τήν ὀρθοδοξώτατη θέσι τοῦ Ἁγ. Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ὅτι ἡ Σύνοδος δέν ὀνομάζεται Ὀρθόδοξος ἀπό αὐτούς πού τήν ἀποτελοῦν, ἀλλά ἀπό τίς ἀποφάσεις τίς ὁποῖες παίρνει. Ἄρα, σύμφωνα μέ τόν Στουδίτη Ὅσιο, ἡ Σύνοδος δέν εἶναι Ὀρθόδοξος ἐφ’ ὅσον δέν παίρνει Ὀρθόδοξες ἀποφάσεις καί παραπλανᾶ τόν λαό, ἔστω καί ἄν τυπικά ἀποτελεῖται ἀπό ὀρθοδόξους ἀρχιερεῖς.

Εἶναι ἀστεῖο νά ἰσχυρισθῆ κανείς ὅτι ὁ Ἄρειος ἦταν μέσα στήν Ἐκκλησία μέχρι τήν ὥρα πού τόν ἀπέκοψε ἡ Σύνοδος, ἐφ’ ὅσον εἶχε ἐκστομίσει τίς βλασφημίες του κατά τοῦ Χριστοῦ, καθώς καί ὁ Νεστόριος, οἱ εἰκονομάχοι κλπ. Διότι τότε ἡ Ἐκκλησία εἶναι «συνέδριον ματαιότητος» καί «ἐκκλησία πονηρευομένων». Ἡ Ἐκκλησία ἁπλῶς ἐπικυρώνει τήν εἴσοδο ἤ τήν ἔξοδο κάποιου ἀπό αὐτήν, λόγῳ τῆς ζωῆς του καί τῆς διδασκαλίας του, πρός περιφρούρησι τοῦ λαοῦ.

Ὅσον ἀφορᾶ δέ στήν «ἁγιότητα» τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης, ἄς εἶναι ὁδηγός μας ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὁ ὁποῖος μᾶς ἐνημερώνει ἐπί τοῦ θέματος λέγοντας:

«Οὐδείς ἅγιος τόν τοῦ Θεοῦ νόμον παραβέβηκεν, οὐδέ παραβάς δύναται καλεῖσθαι ἅγιος. Οἱ δέ δόγμα ἐν τῇ παραβάσει ἐκθέμενοι ἀπαράβατον ὡς νόμον Θεοῦ, καί τούς μή συναιρουμένους αὐτοῖς ἐν τούτῳ ἀναθεματίζοντες».

Συνοψίζοντας τά ὅσα ἀνεφέρθησαν στό παρόν κεφάλαιο λέγομε ὅτι:

1. Τά ἐπιχειρήματα τῶν ἀνακηρυξάντων τόν Χρυσόστομο Σμύρνης ὡς «ἅγιο» εἶναι: ὅτι ἐμαρτύρησε ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος· ὅτι τό μαρτύριο συγχωρεῖ ὅλες τίς ἁμαρτίες, ἀκόμη καί ἄν κάποιος μαρτυρήση ἐνῶ εἶναι μασόνος καί αἱρετικός· ὅτι ἡ Μασονία κατεδικάσθη τό 1933 ἐπίσημα ἀπό τήν Σύνοδο καί συνεπῶς δέν ὑπάρχει πρόβλημα λόγῳ ἀγνοίας· καί ὅτι ὁ λαός τόν εἶχε ὡς Ἅγιο πρίν ἀκόμη τήν ἀνακήρυξί του καί ἄρα ἡ Σύνοδος συμφωνεῖ μέ τόν λαό.

2. Ἀπεδείχθη ὅτι ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης ἐμαρτύρησε ὑπέρ τῆς Πατρίδος καί ὄχι ὑπέρ τῆς Πίστεως· ὅτι ἡ πίστις του ἦτο διεστραμμένη καί αἱρετική· ὅτι τό μαρτύριο στόν βαπτισμένο δέν συγχωρεῖ ὅλες τίς ἁμαρτίες, ἐφ’ ὅσον αὐτός δέν μετανοεῖ δι’ αὐτές· διά τίς αἱρέσεις ἐπιπλέον χρειάζεται δημόσια ὁμολογία καί μετάνοια.

3. Ἡ Μασονία εἶναι θρησκεία εἰδωλολατρική καί δέν χρειάζεται καμμία ἀπόφασις τῆς Συνόδου διά νά εἶναι καταδικασμένη καί ἀπόβλητη, οὔτε δικαιολογεῖται ἄγνοια σέ ἕναν ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ τόν λαό.

4. Ὁ χῶρος τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νά παραμένη καθαρός, ὥστε νά μποροῦμε ἐμεῖς νά καθαρισθοῦμε εἰσερχόμενοι σέ αὐτόν. Οἱ δέ Ἅγιοι ἀποτελοῦν, ἀπό ἀνθρωπίνης πλευρᾶς, τό καθαρώτερο μέρος τῆς Ἐκκλησίας. Ἐάν εἰσάγωμε μέσα στούς Ἁγίους, ἀνθρώπους μέ διεστραμμένη πίστι καί ζωή τότε εἶναι σέ ὅλους σαφές ποῦ ὁδηγεῖται ἡ Ἐκκλησία καί ποῦ ὁδηγούμεθα κι ἐμεῖς: δηλαδή σέ ἕναν δυτικό χριστιανισμό, μέ δυτική σκέψι καί νοοτροπία, πού οὐδεμίαν ἔχουν σχέσι μέ τήν Ὀρθοδοξία, ἀλλά εἶναι δαιμονικά κατασκευάσματα. Ἡ Ἐκκλησία τότε γίνεται αὐτομάτως χῶρος διεστραμμένος καί βορβορώδης καί οἱ εἰσερχόμενοι ἤ οἱ εὑρισκόμενοι σ’ αὐτόν οὐδόλως καθαρίζονται, ἀλλά ὁμοιώνονται μέ τόν τόπο, τούς «ἁγίους» καί τίς διδασκαλίες πού ἀκολουθοῦν, καί κυρίως μέ αὐτούς ἀπό τούς ὁποίους κατευθύνονται καί ἀναγνωρίζουν ὡς ποιμένες των.

Πρίν κλείσουμε αὐτό τό κεφάλαιο, θέλοντας νά καταδείξωμε τήν διολίσθησι στήν πίστι τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης ἀπό τά ἴδια του τά λόγια, ἀντιφάσεις στίς ὁποῖες ἔπεσε, ἀναιρῶντας μάλιστα ἐκεῖνα πού ἐπίστευε καί ἐδίδασκε στήν ἀρχή τῆς διακονίας του, ἀναφέρουμε εἰς ἀντιπαράθεσι μερικά χαρακτηριστικά ἀποσπάσματα ἀπό κείμενά του, ὅπου φαίνονται οἱ ἀρχικές καί οἱ μετέπειτα δογματικές θέσεις του:

α) Ὁ Χρυσόστομος τοῦ 1897:

1. «...Ὁ προτεσταντισμός κατέστη ἔνοχος ἐνώπιον τοῦ Εὐαγ γελίου, ἐνώπιον τῆς ἀρχαιότητος, ἐνώπιον αὐτῶν τούτων τῶν ἀρχῶν καί ὁμολογιῶν του διά φοβερῶν καινοτομιῶν καί ἔτι φοβερωτέρων πλανῶν καί αἱρέσεων· καί διά τοῦτο δέν ἀποτελεῖ τήν ἀληθῆ Ἐκκλησίαν, διότι αὕτη οὐδέποτε μεταλλάσσει τάς ἀρχάς καί ὁμολογίας της, οὐδέποτε περιπίπτει εἰς πλάνας καί διδασκαλίας νεωτεριστικάς, διότι εἶνε ἀψευδής, τήν αὐτήν ἀλήθειαν πάντοτε διδάσκουσα καί τήν αὐτήν διδασκαλίαν ἐσαεί ὀρθοτομοῦσα...».

2. «...Σπογγίζοντες δέ τόν κάλαμον, ὅστις οὐ μικρόν κατεπόνησε τόν νοῦν καί τήν χεῖρα μας, ἀποτεινόμεθα πρός πάντας ὅσοι ἔσχον τήν προθυμίαν καί τήν εὐσεβῆ διάθεσιν νά μᾶς παρακολουθήσωσι μετά τῆς δεούσης προσοχῆς, λέγοντες ὅτι καθώς ἔχουσι νῦν αἱ Ἐκκλησίαι τοῦ Χριστοῦ... καί καθώς ὑψοῦνται ἀνά μέσον αὐτῶν ὡς ὑπερύψηλοι βουνοί καί βαθύταται χαράδραι τόσαι ἀνωφέρειαι καί κατωφέρειαι δογματικαί, μήπω ἐξισωθεῖσαι, ἡ ἕνωσις, ἥν πάντες ὀνειρευόμεθα καί ἥν τόσον εὔκολον ἐφαντάσθη ὁ μακαριώτατος Πάπας Λέων ὁ ΙΒ΄ κεῖται ἔτι πολύ μακράν ἀφ’ ἡμῶν. Δύναται νά ἐπιτελεσθῆ ἡ ἕνωσις, ἀλλά ἐπί τῇ βάσει μόνον τῆς πίστεως τῶν ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἄλλως δ’ οὐδαμῶς...

»...Ἀλλ’ ὅσοι, ὡς ὁ Πάπας Λέων ὁ ΙΓ΄, φαντάζονται κατορθωτήν τήν ἕνωσιν ἐπί βάσεων ἄλλων καί μάλιστα τοιούτων, ὁποίας ἡ τελευταία αὐτοῦ ἐγκύκλιος διαγράφει, οὗτοι ἄς μάθωσιν, ἵνα μεταχειρισθῶμεν τούς μεμετρημένους καί βαθεῖς λόγους νεωτέρου Ἀγ γλικανοῦ Θεολόγου, ὅτι “ἡ ἕνωσις εἶνε μακράν ἔτι καί πολύ μακράν· οὕτω δ’ ἐχόντων τῶν πραγμάτων, ἄς μή σπεύσωμεν πολύ νά φθάσωμεν εἰς αὐτήν. Σπεύδοντες, ὡς ὁ Πάπας, διατρέχομεν τόν κίνδυνον ν’ ἀστοχήσωμεν τοῦ σκοποῦ καί ἴσως ἴσως ν’ ἀντιστρατευθῶμεν καί πρός τό θεῖον θέλημα, διότι οὕτως ὁμοιάζομεν τούς ἀπειθεῖς ἐκείνους ἁμαρτωλούς, οἵτινες ζητοῦσι νά συντομεύσουσι τόν καιρόν τῆς μετανοίας καί τῆς ποινῆς των!” Τοιαύτη εἶναι ἡ σπουδή καί ἡ βία τῶν ἀπερισκέπτων φιλενωτικῶν».

3. «...Καί ὁ προτεσταντισμός, ὡς αἵρεσις χριστιανική ἀρξαμένη ἀπό καινοτομίας εἰς καινοτομίας χωρεῖ ὁλονέν, καινοτομεῖ πάντοτε, μεταβάλλει τήν ὁμολογίαν τῆς πίστεώς του διηνεκῶς, ἀλλοιοῖ τήν διδασκαλίαν του συνεχῶς καί ἀκαταπαύστως, καί τοῦτο διότι δέν εἶνε βέβαιος περί τῆς ἀληθείας τῶν ὅσα ἑκάστοτε διδάσκει, οὐδέ ἔχει σταθεράν καί συντετελεσμένην τήν πεποίθησιν, ὅτι, ὅσα διδάσκει, ἐδίδαξεν ἀληθῶς καί ὁ Χριστός καί οἱ Ἀπόστολοι. Πάσχει, ὅ,τι πάσχει καί ὁ πρωτόπειρος καί μή ἔχων πεποίθησιν περί τῆς ἀξίας τοῦ τεχνουργήματός του ἐκεῖνος τεχνίτης, ὅστις ἀφ’ οὗ κατασκευάσῃ τεχνούργημά τι, ἐπειδή δέν ἀρέσκεται μετά τήν κατασκευήν εἰς τό σχέδιον, τό ὁποῖον κατ’ ἀρχάς ἐπενόησεν, ἄρχεται νά μετασκευάζῃ καί ἐπιδιορθοῖ αὐτό, ἤ καί ὅλως ἀπορρίπτει τό πρῶτον σχέδιον, καί ἄρχεται νά ἐπινοῇ δεύτερον. Ἀλλά καί πάλιν ἡ αὐτή ἐν αὐτῷ γεννᾶται ἀπαρέσκεια ἐκ τοῦ ἔργου τῶν χειρῶν του... καί πάλιν ἐπινοεῖ τρίτον · καί οὕτω χωρεῖ, χωρίς οὐδέν νά κατορθώσῃ τέλειον εἰς τό ὁποῖον ἐπί τέλους νά ἀρκεσθῇ καί ἡσυχάσῃ.

»Τοῦτο ἀκριβῶς ἔπαθε καί πάσχει καί θά πάσχῃ ἐν ὅσῳ ὑπάρχει ὁ Προτεσταντισμός, ἀείποτε θά διαρρέῃ...

»...Ἐμελετήσαμεν ὅσον ἦτο ἀνάγκη ἱστορικῶς τόν Προτεσταντισμό καί κατηντήσαμεν εἰς τό ὅτι εἶναι βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί κατά τῆς θείας Πρόνοιας τό νά λέγῃ καί νά γράφῃ τίς, ὅτι ὁ Προτεσταντισμός κατέχει τήν ἀλήθεια, ὅτι εἶναι ἡ ἀληθής καί Ὀρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία · τοῦτο ἀπέδειξεν ἡμῖν ἡ ἱστορία...

»...Ὅστις δέν εὑρίσκεται σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξον πίστιν τῆς Χριστιανικῆς Ἀνατολῆς, ἄς γνωρίζῃ, ὅτι ἡ πίστις του θεμελιοῦται ἐπί τῆς ἄμμου, ἄς γνωρίζῃ, ὅτι ἡ θρησκεία του εἶνε πεπλανημένη καί ψευδής, ἄς γνωρίζῃ ὅτι ἡ σωτηρία του εἶνε ἀκροσφαλής καί ἀβεβαία καί ἀπίστευτος. Ποῖος λοιπόν θά εἶνε τόσον ἄφρων καί ἀσύνετος νά πωλήσῃ τοιαῦτα πρωτοτόκια θρησκευτικῆς ἀληθείας καί σωτηρίας καί νά λάβῃ εἰς ἀντάλλαγμα εὐτελές πινάκιον φακῆς, ὁποῖος εἶνε ὁ ἐδῶ Προτεσταντισμός; μόνον ἀσύνετοι καί μικροί τό ἔπραξαν καί θά τό πράξωσιν ἴσως· ἀλλ’ ἄς τούς ἐλεήση καί ἄς τούς φωτίσῃ καί συνετίσῃ ὁ Θεός, Γένοιτο!...».

β) Ὁ Χρυσόστομος τοῦ 1907:

«...Κατά θείαν πάντως εὐδοκίαν εὑρεθείς τότε κατέχων σημαίνουσαν ἐν τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριαρχείῳ ὑπηρεσίαν καί θέσιν, ἄτε κατέχων τό ἀξίωμα τοῦ Μεγάλου Πρωτοσυγγέλου εἰργάσθην πάσῃ δυνάμει ἐπί τετραετίαν ὅλην καλλιεργῶν τήν γόνιμον εἰς ὡραίους καί ἀγλαούς καί θρεπτικούς χριστιανικούς καρπούς ταύτην ἰδέαν, εἴτε κηρύττων τά ρήματα τῆς χριστιανικῆς ἀδελφικῆς ἀγάπης καί ἑνότητος ἐπ’ ἐκκλησίας εἰς τό ὀρθόδοξον χριστιανικόν ἡμῶν λαόν, εἴτε ἐν τοῖς ἀσθενέσι θεολογικοῖς καί ἐκκλησιαστικοῖς δοκιμίοις μου μετ’ ἄκρου σεβασμοῦ γράφων περί τῆς τόσον πρός τήν ἀληθῆ καί ὀρθόδοξον πίστιν ἀκραιφνῆ ἔρωτα καί λατρείαν ἐπιδεικνυομένης ὀρθοδοξούσης Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας, εἴτε τό κυριώτατον, προεδρεύων τῆς ἐπί τοῦ πρώην Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κυρίου Κωνσταντίνου τοῦ Ε΄ συστάσης καί μετά τόσης χριστιανικῆς ἀγάπης καί ἀδελφικοῦ πνεύματος ἐργασθείσης Ἐπιτροπῆς πρός συζήτησιν καί μελέτην τῶν χωριζουσῶν τάς δύο Ἐκκλησίας διαφορῶν καί προπαρασκευήν τοῦ ἐδάφους τῆς ἑνώσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς καί τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας...

»...Ἐκ τούτων πάντων καί ὁ πρός ἕνωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν πόθος, ὅν ἔτρεφον πάντοτε ἐν τῇ ἐμῇ ψυχῇ κατέστη ἀπαίτησις τά μέγιστα ἐπιτακτική καί ἡ ἀξία τῶν μεγάλων ἀποφάσεων τοῦ πρός ἕνωσιν τῶν χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν Συνεδρίου τῶν ἐν Λαμβυθῷ ἐπισκόπων ἀπείρως πολύτιμος καί ἀνεκφράστως εὐλογημένη.

»...προσέρχομαι πρῶτος, ἐλάχιστος ἐγώ ἐπίσκοπος ἔχων τήν ὑψηλήν τιμήν νά καλῶμαι ποιμήν τῆς πρώτης ἐν Εὐρώπῃ θεμελιωθείσης χριστιανικῆς Ἐκκλησίας τῶν Φιλίππων, καί αἴρων διά τοῦ παρόντος ταπεινοῦ μου γράμματος τό κάλυμμα τῆς ἀναμέσον τῶν ποιμένων τῆς Ὀρθοδόξου καί τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας θλιβερᾶς ἀδιαφορίας, προτείνω πρῶτος τήν δεξιάν, καί ἱκετεύω ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ νά μή ἀπωθήσητε αὐτήν, ὅσον καί ἄν εἶνε δεξιά ταπεινοῦ καί ἀφανοῦς Ἐπισκόπου, αἰτούμενος νά δοθῇ ἐξ Ὑμῶν τοιαύτη, ἧς τά μέγιστα χρήζομεν οἱ Ἀνατολικοί Ἐπίσκοποι, καί ἰδίως οἱ ἐν τοῖς δεινῶς τεταραγμένοις τούτοις Μακεδονικοῖς οἰκοῦντες τόποις, ἀλλά καί πάντες οἱ ἀληθεῖς Ἐπίσκοποι, ὅσοι αἰσθάνονται, ὁπόσον ἐπείγουσα εἶνε ἡ ἀνάγκη τοῦ ἔχειν πάντας ἕν καί τό αὐτό πνεῦμα τῆς ἑνότητος καί ἀγάπης, ἵνα ἐν τῇ ἑνότητι καί ἀγάπῃ ταύτῃ ἀποκτήσωμεν τήν ἰσχύν, ἧς χρήζομεν πρός καταπολέμησιν τοῦ ἀντικειμένου, πρός ἑδραίωσιν τῆς Ἐκκλησίας καί πρός σωτηρίαν καί εὐδαιμονίαν τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, ἐν ᾧ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο ἡμᾶς ἐπισκόπους ποιμαίνειν τῆς Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ...».

γ) Ὁ Χρυσόστομος τοῦ 1922:

1. «Eἰς τό ζωηρόν τοῦτο ἐνδιαφέρον τῆς Ὑμετέρας Σεβασμιότητος καί πάσης τῆς ἐν Χῷ Ὑμῶν Ἀδελφότητος, ἀποκρινόμεθα καί ἡμεῖς οἱ ταπεινοί τῆς Ἀνατολῆς Ἐπίσκοποι μετά τοῦ αὐτοῦ καί ἴσου, ἄν μή καί θερμοτέρου ἐνδιαφέροντος, διότι ἐν ταῖς Ὑμετέραις Ἐκκλησίαις τοῦ Νέου Κόσμου καί ἰδίως ταῖς Ἐπισκοπιαναῖς καί Ἀγγλικανικαῖς ἡμεῖς ἐμβλέπομεν ἄν ὄχι τόν τύπον τῆς ἰδεώδους Ἐκκλησίας τῶν πρώτων ἀποστολικῶν χρόνων, ἀλλά πάντως τόν τύπον ἁγνῆς, ἁπλῆς, ἀπερίττου ἀρχεγόνου Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας ἐν τῇ ὁποίᾳ ἡ Χριστιανική πίστις καί ἀλήθεια ὀρθοτομεῖται εἰς βαθμόν σχεδόν εἰπεῖν τέλειον καί τοιοῦτον, ὁποῖος τάς Ἐπισκοπιανάς Ἐκκλησίας ἐξ ὅλων τῶν προτεσταντικῶν Ἐκκλησιῶν πλησιάζει τελείως πρός τάς ἡμετέρας Ἀποστολικάς Ἐκκλησίας, ὧν αἱ διδασκαλίαι καί αἱ παραδόσεις παρ’ ὅλην τήν χωρίζουσαν τάς Ὑμετέρας Ἐκκλησίας ἀπέραντον ἀπόστασιν, τόπον καί χρόνον συμπίπτουσι καί συνταυτίζονται. [...]

»Ἀδελφέ ἐν Χῷ, ἡ καλλιτέρα ὁδός νά πλησιάσωμεν πρός ἀλλήλους καί νά μᾶς γνωρίσητε καί νά Σᾶς ἀγαπήσωμεν, οὐδεμία ἄλλη ἦτο ἐνδεδειγμένη παρά αὐτή τῆς ἀδελφικῆς ἀγάπης καί συμπαθείας, ἡ ὁποία ἀγάπη κατά τόν Ἀπόστολον οὐδέποτε ἐκπίπτει καί ἄν ἀκόμη ἡ γνῶσις καί τά μυστήρια καί τά δόγματα καί ἡ πίστις καταλυθῶσιν. Εἴμεθα πλήρως ἱκανοποιημένοι, διότι αἱ καρδίαι Σας ὡμίλησαν πρός τάς ἡμετέρας, καί ἡ πνοή καί ἡ ψυχή μας εἰσῆλθεν εἰς τήν πνοήν καί ψυχήν Ὑμῶν.

»Θέλημα Θεοῦ εἶνε νά βαδίσωμεν αὐτήν τήν ὁδόν, τήν ὁποίαν πρῶτον ἐχαράξατε Ὑμεῖς καί ὁλόκληρος ἡ τιμή θά ἀνήκει ἐν τῇ ἱστορίᾳ καί Ὑμᾶς. Ἡμεῖς οἱ ἐξ Ἀνατολῶν θέλομεν προσπαθήση ἐντείνοντες ὅλας μας τάς δυνάμεις νά Σᾶς ἀκολουθήσωμεν εἰς τήν καλήν ταύτην ὁδόν μέχρις οὗ καταντήσωμεν εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ».

2. «...Ἔπειτα τό Ἐθνικόν μας τοῦτο Κέντρον διά τοῦ Πατριάρχου θά κάμη ὑστάτην ἔκκλησιν πρός τήν παγκόσμιον χριστιανικήν συνείδησιν καί πρός τά Ὑπάτας χριστιανικάς Κορυφάς τῶν διαφόρων μεγάλων τοῦ κορμοῦ τοῦ χριστιανικοῦ δένδρου κλάδων, ἀπό τοῦ Πάπα καί τοῦ Κανταβρυγίας, τοῦ Πριμάτου καί τῶν Ἐπισκόπων τῶν διαφόρων Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀμερικῆς, τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Σκωτικῆς Πρεσβυτεριανῆς Ἐκκλησίας, τῆς Σουηδίας, τῆς Ἑλβετίας καί αὐτῆς τῆς Λουθηριανῆς Γερμανίας, πρός τούς Ὀρθοδόξους Βασιλεῖς καί Κυβερνήσεις καί τούς Ἀρχιεπισκόπους τῆς Ρουμανίας καί Σερβίας, τούς Προέδρους καί τούς Ὀρθοδόξους Μητροπολίτας τῆς Τσεχοσλοβακίας, τῆς Πολωνίας, καί πρός αὐτούς ἔτι τούς μπολσεβικίζοντας Ρώσους, Πατριάρχην τε καί Μητροπολίτας των, ἐν ὀνόματι τῆς χριστιανικῆς ἀλληλεγγύης καί ἀγάπης, ἡ ὁποία φαίνεται ὅτι ὄχι μόνον ἀπέβαλε τήν ἀρχαίαν πνευματικήν καλλονήν καί ἠθικήν ὡραιότητά της, ἀλλ’ ὅτι καί τέλεον ἐχρεωκόπησε, καθ’ ἥν στιγμήν οἱ Μουσουλμᾶνοι τῆς Ἀσίας καί Ἀφρικῆς τόσην ἀδελφικήν ἀγάπην καί ἀλληλεγγύην καί προστασίαν ἐπιδαψιλεύουσι πρός τούς Μουσουλμάνους τῆς Τουρκίας...

»...Μή ἀνεχθεῖτε Μακαριώτατε, (ἐννοεῖ τόν Πάπα) ἐν ταῖς μεγάλαις ἡμέραις τῆς Ὑπάτης Ἀρχιερατίας ἐν τῷ μέσῳ τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου νά διαπραχθῇ τηλικοῦτον βδελυρόν κατά τῶν ἐλευθερωθέντων ἅπαξ τέκνων τοῦ Χριστοῦ ἀνοσιούργημα...».

Δέν πρέπει νά ἐννοήσωμε ἔπειτα ἀπό τήν παράθεσι τῶν ἀνωτέρω λόγων τοῦ Χρυσοστόμου ὅτι αὐτός ἦτο μία διχασμένη προσωπικότης, ἤ ὅτι ἄγετο καί ἐφέρετο ἀπερίσκεπτα. Ἡ ἀλλαγή τῶν δογματικῶν του πεποιθήσεων καί ἡ ἐγκόλπωσις τῶν αἱρετικῶν καί δαιμονικῶν δοξασιῶν του, πιστεύομε ὅτι ὀφείλεται στήν πρωταρχική καί κεντρική θέσι τῆς πατρίδος στήν καρδιά του καί ἡ θυσία ὅλων τῶν ἄλλων ἀξιῶν καί αὐτῆς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως χάριν τῆς πατρίδος πού ἐκινδύνευε. Αὐτή πιστεύουμε ὅτι εἶναι καί ἡ ἔννοια τῶν λόγων του πρός τόν φίλο του ἐπιτετραμμένο Ἀρμάνδο Ποττέν:

«...καί μή ἔχων ἕτερόν τι νά δώσω πρός σωτηρίαν τῆς ἡμετέρας λατρευτῆς πατρίδος, ἄς δώσω τό αἷμα μου. Οὕτως ἐννοῶ τό ἐπ’ ἐμοί τήν ζωήν καί τήν ἀρχιερωσύνην...».

Εἶναι ὅμως θλιβερό, ὅτι τήν διαπίστωσι πού ἔκανε ὁ ἴδιος ὁ Χρυσόστομος τό 1897, γιά τόν ἄφρονα καί ἀσύνετο πού πωλοῦσε τά πρωτοτόκια τῆς θρησκευτικῆς Ἀληθείας καί Σωτηρίας γιά νά λάβη ὡς ἀντάλλαγμα εὐτελές πινάκιον φακῆς, ἐφάρμοσε ὁ ἴδιος στόν ἑαυτό του, ἐπειδή ὡς Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος ἐπώλησε τά πρωτοτόκια αὐτά ἀντί εὐτελοῦς βοηθείας πρός τήν πατρίδα ἐκ μέρους τῆς Δύσεως, ἡ ὁποία μάλιστα οὐδέποτε ἐστάλη!!!

              Α΄ μέρος: Ἐδῶ.

              Β΄ μέρος: Ἐδῶ.

              Γ΄ μέρος: Ἐδῶ.

              Δ΄ μέρος: Ἐδῶ.

             Ε΄ μέρος: Ἐδῶ.